Μια από αυτές τις ιστορίες μεταφέρει ο Independent:
Αργά το πρωί της Τρίτης εκείνης που άλλαξαν τα πάντα, η υπολοχαγός Χέδερ «Lucky (τυχερή)», Πένυ βρισκόταν σε ένα διάδρομο στην αεροπορική βάση Αντριους και ήταν έτοιμη να πετάξει για την πτήση της... ζωής της.
Βρισκόταν στο πηδάλιο ενός F-16 και είχε μία και σαφή εντολή: Να καταρρίψει την πτήση 93 της United Airlines, το τέταρτο δηλαδή αεροπλάνο που είχαν καταλάβει αεροπειρατές και κατευθυνόταν προς την Ουάσινγκτον (τα άλλα τρία είχαν ήδη βρει τους στόχους τους, ένα είχε πέσει στο Βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, ένα άλλο στο Νότιο Πύργο και ένα ακόμη στο Πεντάγωνο, στην Ουάσινγκτον).
Η Πένυ ήταν η μία από τους δύο πιλότους που είχαν λάβει την εντολή να καταρρίψουν το αεροσκάφος της United. Δήλωνε έτοιμη να το κάνει, ωστόσο της έλειπε κάτι βασικό. Το F-16 που πιλόταρε δεν είχε πραγματικά πυρά, ή πυραύλους ή οτιδήποτε με το οποίο θα μπορούσε να πλήξει την πτήση 93. Είχε μόνο το αεροπλάνο της. Και αυτό ήταν το όπλο της.
Καθώς οι αιφνιδιαστικές επιθέσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη και χρόνος δεν υπήρχε, η Πένυ και ο διοικητής της μπήκαν στα αεροσκάφη τους και σηκώθηκαν με σκοπό να εμβολίσουν το Boeing 757 που κατευθυνόταν στην αμερικανική πρωτεύουσα.
«Δεν μπορούσαμε να το καταρρίψουμε, αλλά μπορούσαμε να το εμβολίσουμε», αποκαλύπτει σήμερα η Πένυ. «Ουσιαστικά θα γινόμουν μια πιλότος καμικάζι».
Για χρόνια η Πένυ, μια από τις πρώτες γυναίκες που πιλόταραν πολεμικά αεροσκάφη, δεν έδινε συνεντεύξεις για την εμπειρία της από εκείνη την αποφράδα ημέρα.
Αλλά 10 χρόνια μετά, ανακάλεσε στη μνήμη της και αποκάλυψε μια από τις δραματικές ιστορίες που εκτυλίχθηκαν εκείνο το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου: Οτι ουσιαστικά η αποστολή του αμερικανικού στρατού να ρίξει στους επιτιθέμενους, ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας.
«Επρεπε να προστατέψουμε τον εναέριο χώρο με όποιον τρόπο μπορούσαμε», είπε ξανά η Πένυ την περασμένη εβδομάδα.
Το 2001 ήταν ακόμη πρωτάρα, η πρώτη γυναίκα πιλότος F-16 στην 121η μοίρα μαχητικών των ΗΠΑ. Ο πατέρας της ήταν επίσης πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και συμμετείχε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Και αν και αρχικά η Πένυ σπούδαζε για να γίνει δασκάλα, όταν η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ «άνοιξε» στις γυναίκες, τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει το δρόμο του πατέρα της.
Οταν την 11 Σεπτεμβρίου 2001 κλήθηκε να αναλάβει εκείνη την αποστολή ήταν πιλότος μόλις δύο εβδομάδων! Βρισκόταν στο κέντρο ενημέρωσης της βάσης όταν έγινε γνωστή η είδηση ότι ένα αεροσκάφος έπεσε στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. «Οταν έπεσε το πρώτο αεροπλάνο νομίζαμε ότι ήταν ένα μικρό τσέσνα. Οταν έπεσε και το άλλο στο δεύτερο πύργο, ξέραμε ότι ήταν πόλεμος».
Ωστόσο, υπήρξε πλήρης αιφνιδιασμός και στη σύγχυση που υπήρχε τις πρώτες ώρες ήταν αδύνατο να δοθούν σαφείς εντολές. Δεν υπήρχε ετοιμότητα, τα πολεμικά αεροσκάφη ήταν οπλισμένα με ψεύτικα πυρά για εκπαιδευτικές αποστολές. Οσο περίεργο και αν φαίνεται δεν υπήρχαν οπλισμένα αεροσκάφη με αληθινά πυρά. Και για να οπλιστούν χρειαζόταν μια ώρα.
Ωστόσο, το τρίτο αεροσκάφος είχε χτυπήσει το Πεντάγωνο και οι πληροφορίες ήθελαν ένα τέταρτο να έχει καταληφθεί από αεροπειρατές. Ετσι, κάτι έπρεπε να γίνει άμεσα.
«Θα έρθεις μαζί μου», είπε στην Πένυ ο συνταγματάρχης Μαρκ Σασβίλ.
«Θα χτυπήσω το πιλοτήριο», της είπε ο Σασβίλ. «Εγώ την ουρά» του απάντησε η Πένυ. «Πάμε!».
Για να πετάξει ένα F16 χρειάζεται έλεγχος μισής ώρας από τους πιλότους. Η Πένυ ξεκίνησε να τον κάνει. «Τι κάνεις, πάμε να φύγουμε» της φώναξε ο συνταγματάρχης.
Πήδηξε μέσα στο αεροπλάνο της, άναψε τις μηχανές και απογειώθηκε αμέσως. Το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να μουρμουρίσει την προσευχή των πιλότων. «Θεέ μου μην με αφήσεις να τα γ@@@@@ όλα».
Σασβίλ και Πένυ πέταξαν προς το Πεντάγωνο, βορειοδυτικά, χαμηλά προκειμένου να διερευνήσουν τον ορίζοντα. Ο διοικητής τη είχε χρόνο για να σκεφθεί το σχέδιο με το οποίο θα αντιμετώπιζαν τον εχθρό.
«Εμείς δεν εκπαιδευόμαστε να ρίχνουμε αεροσκάφη», δήλωσε ο Σασβίλ. «Απλά σκέφτηκα όταν αν χτυπάγαμε τον κινητήρα, το αεροσκάφος θα μπορούσε να εξακολουθήσει να πετάει. Ετσι σκέφτηκα να χτυπήσω το πιλοτήριο ή το φτερό».
Σκέφτηκε άραγε να πατήσει το εκτοξευόμενο κάθισμα; Υπήρχε περιθώριο για κάτι τέτοιο;
«Ηλπιζα να καταφέρω να τα κάνω και τα δυο μαζί», υποστηρίζει. «Πιθανότατα δεν θα δούλευε, αλλά ήλπιζα ότι μπορώ να το καταφέρω».
Η Πένυ από την άλλη αγωνιούσε απλά για το αν θα κατάφερνε να χτυπήσει το στόχο της.
«Αν το εμβόλιζα και συνέχιζε να πετάει;» υποστηρίζει ότι αναρωτιόταν σημειώνοντας ότι η σκέψη της αποτυχίας είναι χειρότερη από τη σκέψη του θανάτου.
Τελικά, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβησαν γιατί απλά οι επιβάτες της πτήσης 93 πάλεψαν με τους αεροπειρατές και τελικά το αεροσκάφος συνετρίβη σε ανοιχτό χώρο στην Πενσυλβάνια.
«Οι αληθινοί ήρωες ήταν οι επιβάτες της πτήσης 93 οι οποίοι θυσιάστηκαν», τονίζει σήμερα η Πένυ.
Εκείνη και ο Σασβίλ πετούσαν όλη την υπόλοιπη ημέρα για να καθαρίσουν τον εναέριο χώρο και συνόδεψαν το προεδρικό αεροσκάφος ώστε να επιστρέψει στην Ουάσινγκτον.
Η Πένυ στη συνέχεια συμμετείχε στον πόλεμο στο Ιράκ, ενώ σήμερα έχει αποστρατευτεί. Μεγαλώνει μόνη της τις δύο κόρες της και όταν βρίσκει χρόνο πετάει...
Σημειωτέων ότι από τότε, τουλάχιστον δύο πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ είναι οπλισμένα και σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή...
