Η πρωτοφανής επίθεση που δέχτηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας από την κυβερνητική εκπρόσωπο και τον κ. Ν. Παππά δεν φανερώνει μόνον τον πανικό της κυβέρνησης γι’ αυτήν την συντριπτική ήττα, αλλά αποκαλύπτει συγχρόνως και την βαθύτατη περιφρόνηση που τρέφουν υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τους θεσμούς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αυτό βέβαια είναι γνωστό, γιατί σε αξιακό επίπεδο οι μαρξιστές δεν αποδέχονται αυτό το πολίτευμα και μάχονται για την κατάλυσή του. Η μια εκδοχή του μαρξισμού -η δογματική- ευαγγελίζεται την λαϊκή δημοκρατία των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, η δε ανανεωτική εκδοχή του ένα πολίτευμα με ασπόνδυλες αμεσοδημοκρατικές μορφές έκφρασης.
Συνεπώς ήταν αναμενόμενο, όταν το ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο -βασικότατος θεσμός της αστικής δημοκρατίας- εξέδωσε απόφαση που ανατρέπει έναν βασικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός καταπατώντας νόμους και Σύνταγμα, να επιχειρήσει να την ακυρώσει εν τοις πράγμασι.
Τα μέτωπα πλέον είναι δύο, ευδιάκριτα και με σαφέστατα όρια. Το ένα το συγκροτούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την νομιμότητα και το άλλο οι δυνάμεις που απεργάζονται την κατάλυση του Συντάγματος. Που μεθοδεύουν την εκτροπή. Όλοι καλούμαστε να λάβουμε θέση σε αυτές τις κρίσιμες, για την Δημοκρατία μας, στιγμές. Και για να θυμηθώ το γνωστό απόφθεγμα του Φ. Ντάλλες «η ουδετερότητα είναι ανήθικη».
Οι διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν, αλλά δεν είναι οι παραδοσιακές της Δεξιάς με την Αριστερά. Αυτές έχουν ξεπεραστεί. Τώρα αυτές οι γραμμές ορίζουν το στρατόπεδο της νομιμότητας και αυτό της ανομίας. Της τήρησης του Συντάγματος και των νόμων από την μια πλευρά και της κατάλυσης του από την άλλη.
Για πρώτη φορά στην Μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας τίθεται -και μάλιστα επιτακτικά- θέμα επίκλησης του άρθρου 120 του Συντάγματος. Ποτέ άλλοτε στα 42 αυτά χρόνια δεν βρεθήκαμε στα πρόθυρα εκτροπής, όπως τώρα. Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν συμπεριφέρθηκε τόσο σκαιά σε δικαστές και στην ίδια την Δικαιοσύνη.
Οι «κουτσαβάκηδες» του Μεγάρου Μαξίμου καλόν είναι να αντιληφθούν πως σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα υπάρχει η διάκριση των εξουσιών, που σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει πως η νομοθετική εξουσία νομοθετεί και η δικαστική εξουσία την ελέγχει γι’ αυτά που νομοθετεί. Και οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για την εκτελεστική εξουσία. Αν κάτι σε αυτήν την τριγωνική σχέση δεν λειτουργήσει, τότε έχουμε αλλοίωση του πολιτεύματος, καθώς το βασικότερο ίσως γνώρισμα του -η διάκριση των εξουσιών- θα έχει ακυρωθεί.
Το γνωστό δόγμα των μαρξιστών, που προσδιορίζει και τον βολονταρισμό τους, πως τα πάντα επικαθορίζονται από την πολιτική, συνιστά άρνηση του πολιτεύματος της αστικής δημοκρατίας. Η πολιτική βούληση περιορίζεται από τους κανόνες της νομιμότητας, εντός των οποίων οφείλει να κινηθεί, διαφορετικά μιλούμε για πλήρη επιβολή της εκτελεστικής εξουσίας επί της δικαστικής που χάνει πλέον την ανεξαρτησία της.
Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην επικείμενη συντριβή τους, θα μεθοδεύσουν κάθε τι που θα τους βοηθήσει να παραμείνουν στην εξουσία, γιατί μόνον αυτό τους ενδιαφέρει. Αδιαφορούν αν αυτές οι ραδιουργίες οδηγήσουν και την πατρίδα μας στην καταστροφή.
Για να παραφράσω το γνωστό λατινικό ρητό* «salus SYRIZA supremus lex esto».
*Salus populi suprema lex esto: «υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του λαού»
http://www.liberal.gr/arthro/89030/apopsi/arthra/-me-tin-nomimotita-i-me-tin-anomia.html