Του Νίκου Ρωμανού*Απόγευμα Παρασκευής 11/11/2016
Ο Πάνος ετοιμάζεται να πάει να μιλήσει στο συνέδριο των ΑΝΕΛ. Έτοιμη η ομιλία, έτοιμο το πουκάμισο, έτοιμο το κοστούμι, έτοιμο το μαλλί. Όλα στην τρίχα. Διαλέγει την γραβάτα που θα φορέσει. Λίγο πριν ξεκινήσει, στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και δένει την γραβάτα του. Εκεί θα ήθελα να πατήσω το pause. Να παγώσω τον χρόνο σε εκείνη ακριβώς την στιγμή που ο Πάνος στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Να τον ρωτήσω τι σκέφτεται. Τι λέει στον εαυτό του; Πως αισθάνεται κοιτάζοντας τον καθρέφτη;
Πως είναι άραγε να λες πως έμεινες σταθερός στις κόκκινες γραμμές σου, χάριν των οποίων διέσπασες το (πρώην) κόμμα σου, όταν τις έχεις ξεφτιλίσει όλες;
Πως είναι να πανηγυρίζεις που «κόντρα στο σύστημα (που σε ανέδειξε) κερδίζεις την μια εκλογική μάχη μετά την άλλη» όταν οι μόνοι που έχεις κερδίσει σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις είναι τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα;
Πως αισθάνεσαι που συνεισέφερες (και δυστυχώς συνεχίζεις να συνεισφέρεις) στο να γίνει η χυδαιότητα πιο mainstream από ποτέ;
Πως νιώθεις που η ρητορική σου δεν διαφέρει σε τίποτα από ότι πιο ακραίο υπάρχει σε Ελλάδα κ Ευρώπη την ώρα που αυτοπροσδιορίζεσαι ως «γνήσιος εκφραστής του Καραμανλή», ο οποίος έκανε σημαία την μηδενική ανοχή στα άκρα; Πως λες να αισθάνεται ο Καραμανλής για όσα λες και για τις μυστικές σου συναντήσεις με την Χρυσή Αυγή που αποκάλυψε ο βουλευτής της κος Παππάς;
Πως είναι να λες πως η πραγματική μεταπολίτευση δεν ήρθε το 1974 αλλά τον Ιανουάριο του 2015; Δηλαδή επί δεκαετίες (ως βουλευτής και μετέπειτα υπουργός) υπηρετούσες την «ψεύτικη μεταπολίτευση»; Πότε μας κορόιδευες; Τότε ή τώρα;
Πως αισθάνεσαι όταν λες πως αγωνίζεσαι (μαζί με τον σύντροφο Αλέξη) κατά της λιτότητας, την στιγμή που ανεβάζεις ΦΠΑ, φόρους, εισφορές και ειδικά τέλη κατανάλωσης στον θεό, θεσπίζοντας και νέα, βάζεις χέρι στους χαμηλοσυνταξιούχους, μαχαίρι ως 30% στις νέες συντάξεις ενώ ρίχνεις την full time απασχόληση στο πρωτόγνωρο 40% της συνολικής και οι δείκτες εργασίας τον Οκτώβριο σπάνε χαμηλό ρεκόρ 15ετίας;
Πως καταφέρνεις να μην σκάσεις στα γέλια και διατηρείς σοβαρή την έκφραση του προσώπου σου όταν λες πως εσύ και το κόμμα σου (που αγκομαχεί για να μπει στην Ελληνική Βουλή), γκρέμισες τη νέα τάξη πραγμάτων, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και Παγκοσμίως (με την εκλογή Τραμπ); Μήπως αντί να τον συγχαρείς πρώτος–πρώτος, θα έπρεπε να σε πάρει αυτός να σε ευχαριστήσει;
Πως νιώθεις όταν λες πως αγωνίζεσαι κατά των πλειστηριασμών που ουσιαστικά ξεκίνησαν επί των ημερών σου;
Πως είναι να φωνάζεις ότι χτυπάς την διαπλοκή, «τις λίστες που περιέφεραν σε στικάκια», την διαφθορά και το μαύρο χρήμα όταν οι έλεγχοι κ τα έσοδα από καταπολέμηση μαύρου χρήματος, λαθρεμπόριο, φοροδιαφυγή, λίστα Λαγκαρντ κ.α. καταγράφουν πτώση έως κ 90% σε σχέση με το 2013-2014 την ίδια ώρα που δημοσιογράφοι και sites αποκαλύπτουν πως ήταν στο payroll των «συντρόφων» σου ;
Πως αισθάνεσαι αλήθεια όταν λες πως το σύστημα πληρώνει εταιρίες δημοσκοπήσεων, βουλευτές και μεσάζοντες, για να διαλύσει ένα κόμμα του 3%; Από το 2014, που με αυτήν την λάσπη έριξες την κυβέρνηση του κόμματος που σε ανέδειξε, περιμένουμε τα ονόματα... Αυτό το σύστημα που κατηγορείς δεν υπηρετούσες 30 χρόνια; Σου πήρε τόσες δεκαετίες να καταλάβεις πόσο βρώμικο ήταν, ή βρώμισε μόλις έφυγες;
Πως είναι να τα λες όλα αυτά με αυτό τον στόμφο, την φυσικότητα και τον «τσαμπουκά»; Πως το καταφέρνεις; Πως το διαχειρίζεσαι; Πως δικαιολογείσαι στον εαυτό σου; Τον κοροϊδεύεις και αυτόν όπως το κοινό σου; Το ρίχνεις στην πλάκα και αυτοσαρκάζεσαι; Σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο για να αποφεύγεις αυτές τις σκέψεις; Ή μόλις κάθεσαι στην καρέκλα (του υπουργείου σου) τα ξεχνάς όλα;
*Ο Νίκος Ρωμανός είναι Επιχειρηματίας - Ψυχολόγος
http://www.liberal.gr/arthro/92917/apopsi/arthra/Koitazontas-ton-kathrefti.html