Του Νίκου Ρωμανού*
Από την προηγούμενη εβδομάδα που ορίστηκα αναπληρωτής γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού της ΝΔ μέχρι σήμερα έχω ακούσει πολλά από φίλους και εχθρούς. Βασικά όλα συντείνουν σε μια βασική ερώτηση. Διατυπωμένη με διάφορους τρόπους, συνοδευόμενη από διάφορα συμπεράσματα και σχόλια. Η ερώτηση είναι βασικά “γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με την πολιτική;”…
Άλλοι την κάνουν πιστεύοντας πως ανακάλυψαν μια υπόγεια στρατηγική που εξηγεί την μέχρι τώρα έντονη δράση μου μέσω social media και αρθρογραφίας. Άλλοι πιστεύουν πως από την περασμένη εβδομάδα είμαι λιγότερο αξιόπιστος. Άλλοι πιστεύαν πως χρησιμοποίησα την στήριξη τους (μέσω social media και αρθρογραφίας) για να την «ανταλλάξω» με μια «κομματική θέση». Άλλοι με βάφτισαν «κομματόσκυλο». Άλλοι έψαξαν τις παλιές μου αναρτήσεις για να βρουν κάτι «στραβό» να με χτυπήσουν! Άλλοι έγραψαν για «το τρολ που μπήκε στον στρατηγικό σχεδιασμό της ΝΔ». Άλλοι με χαρακτήρισαν Καρανίκα της ΝΔ. Η λίστα είναι ατελείωτη. Ειλικρινά!
Η ουσία της ερώτησης και η δυσπιστία που γεννάται όμως είναι λογική. Γιατί ένας άνθρωπος πετυχημένος στην δουλειά του να ασχοληθεί με την πολιτική; Η απάντηση είναι απλή! Γιατί δεν μπορούμε πια να ασχολούμαστε μόνο με την δουλειά μας! Η δουλειά μου, συνδέεται με την δουλειά του απέναντι, εξαρτάται από την δουλειά του πελάτη μου κοκ. Το συμφέρον μου είναι κοινό με το συμφέρον του δίπλα μου και του απέναντι μου! Αυτό ίσχυε πάντα! Μόνο που μέχρι πρότινος είχαμε την πολυτέλεια να το αγνοούμε. Για αυτό ακριβώς φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε πια αυτήν την πολυτέλεια! Βλέποντας την αδυναμία μας να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα που υπαγορεύονται από αυτό το κοινό συμφέρον, ξεκίνησα να γράφω στα social media και να αρθρογραφώ! Και για να είμαι συνεπής με όσα έγραφα αποφάσισα να εμπλακώ ενεργά στην πολιτική! Τι νόημα θα είχε να ασκώ κριτική, να προτείνω λύσεις, να αναλύω ιδέες αλλά να αρνούμαι να συμμετέχω στην υλοποίηση τους; Τότε δεν θα ήμουν πραγματικά αναξιόπιστος; Δεν θα ήμουν υποκριτής; Δεν θα ήταν σαν να μην πιστεύω τα όσο γράφω τόσο ώστε να παλέψω για την εφαρμογή τους και την «δοκιμασία» τους στην πράξη; Το δίλλημα ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα. Συνεχίζω να κρύβομαι πίσω από μια οθόνη κάνοντας κριτική και όντας αρεστός σε όλους (τουλάχιστον τους ομοιδεάτες) ή βγαίνω μπροστά και γίνομαι κι εγώ αντικείμενο της ίδιας κριτικής (την οποία μέχρι σήμερα ασκούσα);
Για να φτάσω όμως να μπω σε αυτό το δίλημμα αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν τα όσα είδα τα τελευταία 4 χρόνια. Είδα ένα από τα λεγόμενα παλιά κόμματα να κυβερνάει υπεύθυνα μέχρι το τέλος του 2014 και να δικαιώνεται πολύ γρήγορα. Είδα μερικά από αυτά που κακώς έχουμε συνηθίσει να λέμε «αυτονόητα» να προχωρούν αποτελεσματικά παρά τις πρωτόγνωρες αντιδράσεις. Επίσης τον τελευταίο χρόνο είδα έναν νέο πρόεδρο να κάνει πράγματα που για Ελληνικό κόμμα είναι πρωτοφανή. Είδα να ανοίγουν οι πόρτες του κόμματος. Είδα να φτιάχνεται συμμετοχικά ένα πρόγραμμα τολμηρό ρεαλιστικό, σοβαρό και φιλελεύθερο που ξεπερνάει τα στενά όρια των μνημονιακών υποχρεώσεων. Είδα πολλά από αυτά που υπάρχουν στο πρόγραμμα για την χώρα να ξεκινούν από το ίδιο το κόμμα, όπως η αξιολόγηση που ξεκίνησε από το μητρώο στελεχών, η μείωση δημοσίων δαπανών που ξεκίνησε από τον οικονομικό εξορθολογισμό του κόμματος κοκ. Είδα μια πολιτική που σε αντίθεση με όσα είχαμε συνηθίσει παλαιότερα δεν «δωροδοκεί» τον ψηφοφόρο και δεν «εξαγοράζει» την ψήφο του. Είδα να μην δίνονται εύκολες υποσχέσεις. Μένουν πολλά που θέλω να δω ακόμα. Και για αυτό ακριβώς μπαίνω.
Ελπίζω πως με την είσοδο μου, δίνοντας το παράδειγμα και σε άλλους θα αυξηθούν οι πιθανότητες να τελειώνουμε μια και καλή με όσα διώχνουν τους νέους της ηλικίας μου από την πολιτική και από την Ελλάδα. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν εκλείψει. Ξέρω πως δεν έχω την υπερδύναμη ούτε την υπεργνώση να τα κάνω να εκλείψουν. Αλλά ξέρω πως όσο η αναλογία όσων συμμερίζονται την ανάγκη να εκλείψουν αυξάνεται, τόσο γρηγορότερα θα τελειώνουμε με όλες μας τις παθογένειες. Τόσο γρηγορότερα θα επιστρέψουν οι νέοι (και δεν εννοώ μόνο ηλικιακά) στην πολιτική και στην χώρα! Γιατί θα μπορούν πια να βρουν δουλειά, αξιοκρατία και σύγχρονο, λειτουργικό κράτος ΕΔΩ. Γιατί θα μπορούν να δημιουργήσουν, να βάλουν στόχους και να ονειρευτούν ΕΔΩ, στον τόπο τους! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, γιατί αυτό απαιτεί σκληρή ομαδική δουλειά και ομοψυχία. Αλλά ξέρω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε!
*Ο Νίκος Ρωμανός είναι Επιχειρηματίας - Ψυχολόγος, MBA, BA Psychology.
http://www.liberal.gr/arthro/110579/apopsi/arthra/giati-apofasisa-na-ascholitho-me-tin-politiki.html