Το λυπηρό - για τους επαγγελματίες των ΜΜΕ τουλάχιστον - πρωτοσέλιδο του τελευταίου(;) φύλλου των Νέων, που δημοσιεύτηκε σε κάποια sites, έγινε η χαρά των κακόψυχων, των «αγανακτισμένων», των «απλών ανθρώπων του λαού», ο οποίος έπεσε δήθεν θύμα των κακών πολιτικών αλλά και των χείριστων δημοσιογράφων.
Οι τελευταίοι προπαγάνδιζαν ανενδοίαστα, βυσσοδομούσαν, και καθοδηγούσαν στρεβλά το λαό - ο οποίος λαός, ως γνωστόν, ποτέ δεν φταίει, αφού είναι πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος.
Φυσικά η ψευδής αυτή συνείδηση κυριάρχησε σε ακραίο σημείο καθ΄ όλο το πενταετές αντιμνημονιακό κρεσέντο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν χώρισε τους δημοσιογράφους, μόνο σε δικούς του και αντιπάλους. Τους χώρισε επίσης: Σε ανεξάρτητους, λαϊκούς αγωνιστές (όπου βέβαια οι ανεξάρτητοι, μετέφεραν… αγωνιστικά την κομματική του γραμμή!), και σε υποταγμένους στα μνημονιακά αφεντικά. («εμείς ή αυτοί» και στη δημοσιογραφία!).
Τα ΜΜΕ χάρτινος πύργος
Έτσι, απλοϊκά, αρχετυπικά, πρωτογωνικά, δημιουργήθηκε ο έτερος πόλος του κακού, στο πλαίσιο του «διεφθαρμένου παλιού πολιτικού συστήματος»: Τα ΜΜΕ.
Μικρή αναδρομή – μερική επανάληψη παλαιότερου κειμένου, αλλά αξίζει τον κόπο, μήπως και αναδυθούμε από τους βολικές μυθοπλασίες μας: Τα ΜΜΕ ήταν πάντα χάρτινος πύργος, με μυθοποιημένη δύναμη.
-Μεταπολιτευτικά, όλα τα παραταξιακά Μέσα που στήριζαν την Κεντροαριστερά, έδωσαν την υποστήριξή τους τον Γεώργιο Μαύρο και το κόμμα του («Ένωση Κέντρου –Νέες Δυνάμεις», και μετέπειτα «ΕΔΗΚ»). Ερχόταν όμως ο σίφουνας Αντρέας, που στις εκλογές του 1977, υπερκέρασε τον μετριοπαθή Μαύρο, και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο τότε, όλα τα παραταξιακά Μέσα άρχισαν να στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή η τάση δημιουργήθηκε από τον κόσμο ερήμην των Μέσων και στη συνέχεια τα Μέσα ακολούθησαν τον κόσμο τους.
-Μετά την περιπέτεια του «βρώμικου 89», το 1993, ο Αντρέας, άρρωστος, απαξιωμένος, σπιλωμένος, έχοντας σφυροκοπηθεί στο Ειδικό Δικαστήριο, (ενώ παράλληλα είχε θέσει σε δοκιμασία τα χριστεπώνυμα ήθη του μέσου οικογενειάρχη, με την περιπέτεια και το νεύμα στη Δήμητρα), επανήλθε, λαού θέλοντος, τροπαιούχος στην εξουσία. Τα κεντροαριστερά μέσα που τον πολέμησαν σκληρά («Έπεσε ο φαύλος», έγραφε ένα το 89), ξαναέγιναν ΠΑΣΟΚ!
Επεξήγηση: Σε αυτή τη μεταστροφή δεν υπάρχει αναγκαστικά κάτι ανήθικο. Τα Μέσα εκφράζουν το κοινό τους. Δεν υπάρχουν χωρίς αυτό. Υπερέβαλαν φυσικά, παίζοντάς το ρόλο του θεματοφύλακα, και το πλήρωσαν σε εγκυρότητα.
-Το 2004 η διαπλοκή μεσουρανούσε, ο χρηματιστηριακός δείκτης είχε αφηνιάσει, η Ελλάδα δεν ήταν «μακέτο» αλλά πολύβουο εργοτάξιο, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες - με εξάρχοντες τους κατασκευαστές - απολάμβαναν ένα μυθικό χρυσοποίκιλτο πάρτι.
Οι δημοσκοπήσεις θεωρούσαν «καταλληλότερο το Σημίτη», τα κεντροαριστερά Μέσα τον στήριζαν υστερικά, τα αντιπολιτευτικά ήταν λιγοστά και υποτονικά. Μέσα σε αυτό το δοξαστικό για τον Σημίτη κλίμα, πρωθυπουργός βγήκε… ο Καραμανλής.
-Στις εσωκομματικές για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, τα παραταξιακά Μέσα στήριζαν Βενιζέλο (κάτι σαν «Η υπερταχεία από Θεσσαλονίκη» είχε γράψει το Βήμα). Οι δημοκοπήσεις αρχικά, του έδιναν σίγουρο προβάδισμα. Αντέδρασε όμως ο κόσμος το ΠΑΣΟΚ, ίσως και εξ αυτής της απροσχημάτιστης παρέμβασης στα εσωτερικά του κόμματος, αρχηγός βγήκε ο Γιώργος Παπανδρέου!
Αν αυτά είναι παλιά και δεν είναι εις γνώσιν των νεοτέρων και πεπεισμένων ότι τα Μέσα εχθρεύονται, καναλιζάρουν, απεργάζονται την υποταγή, και κατευθύνουν τις πολιτικές επιλογές του λαού, το αναντίρρητο παράδειγμα είναι το δημοψήφισμα. Όλα τα Μέσα ήταν υπέρ του ΝΑΙ, (απλώς γιατί ήξεραν τι έρχεται με το ΟΧΙ- το απέδειξε και η μεταστροφή Τσίπρα μετά τη 17ωρη «διαπραγμάτευση»), ο λαός τα υπερκέρασε, και ψήφισε ΟΧΙ.
Ποια άραγε ήταν η επιρροή των βδελυρών Μέσων, και κατά πόσο αυτά καθόρισαν την λαϊκή επιλογή;
Εκείνο που διαχρονικά έκαναν τα Μέσα, και δη η TV, (αναφερόμαστε πάντα στο δημοσιογραφικό τομέα της), ήταν, πέραν της ενημέρωσης, να θωπεύουν την ναρκισσιστική αφέλεια κάποιου υπουργού, ο οποίος λόγω αρμοδιότητας, μπορούσε να δώσει έργα στον καναλάρχη. Έτσι έχουμε δει στο παρελθόν σκηνές δημοσιογραφικού ευτελισμού, όπως το να αποτελούν είδηση - αντικείμενο του πολιτικού ρεπορτάζ- οι… ζεμπεκιές κάποιων υπουργών στα σπίτια τους, επί τη ονομαστική τους εορτή!
Η στρέβλωση αυτή πέραν κάποιων βλαχο-υπουργών, υπερύψωνε και τον ναρκισσισμό των τηλεατέρων, που θεωρούσαν ότι έχουν δύναμη να κατευθύνουν και να επηρεάσουν. Ποτέ δεν το κατάφεραν.
Η πολιτικώς γερασμένη ηγεσία
Λογική βέβαια η απορία: Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι νεανική. Ζει σε περιβάλλον ιντερνέτ. Δεν τα γνωρίζει αυτά; Γιατί προσπαθεί επηρεάσει, αν όχι να καθυποτάξει, τα Μέσα; Η - υποκειμενική μας -απάντηση είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι νέα στην ηλικία, αλλά γερασμένη σε πολιτική ηλικία. Είναι τέκνο μιας κουλτούρας που ακόμη θεωρεί τα ΜΜΕ, στρατηγικά εργαλεία εκ μέρους των κυρίαρχων ελίτ, για τον έλεγχο των μαζών, και τους πολίτες ευάλωτους, ανυπεράσπιστους στην προπαγάνδα!
Δεν κατανοεί ότι στην εποχή της μαζικής εκπαίδευσης, και του ιντερνέτ, το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα που διαψεύδει τη γνώμη της, είναι η ίδια και η νικηφόρος πορεία της (αλλά και η νίκη του Τραμπ). Ήρθε στην εξουσία με ενάντια όλα τα μεγάλα Μέσα, ενώ αποδομείται ταχέως και αναποδράστως, σε μια στιγμή που τα Μέσα είναι ξεδοντιασμένα και το δημοσιογραφικό επάγγελμα, πνέει τα λοίσθια, καθώς σπάει κοντέρ στην ανεργία.
Τελικά, αυτό που θα χάσει ο πολίτης, αν επιτύχει ο εναγκαλισμός - ή ο στραγγαλισμός - δεν είναι η προπαγάνδα. Είναι η ενημέρωση.
http://www.liberal.gr/arthro/113849/politiki/2017/ta-mme-kai-i---politikos---gerasmeni-igesia-tou-syriza-.html