Η αλήθεια είναι ότι τίποτε κοινό δεν ανιχνεύεται ούτε από τους ειδικούς, ούτε από την φαντασία ακόμη και αν αυτή είναι καλπάζουσα.
Το νέο αυτό είδος καρναβαλιού- διαφώτισης ξεκίνησε από την τελετή έναρξης όπου ο Δήμαρχος της πόλης υπενθύμισε τον Ρίτσο απαγγέλλοντας «γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ΄τον κόσμο… εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» εισάγοντάς μας στην βασική συλλογιστική περί του καρναβάλου έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται η Μαιζώνος, η οποία συμπεριφέρεται τόσο ενοχικά απέναντι στο κατ΄αυτήν περιττό καρναβάλι, που αισθάνεται την ανάγκη να το «αναγάγει» σε φεστιβάλ της ΚΝΕ με στοχευμένη δράση υπέρ του κόμματος.
Ακολούθως ενημερωθήκαμε ότι ο φετινός καρνάβαλος, καταταλαιπωρημένος από τα…πολλά μηνύματα που φέρει, θα είναι αναπαράσταση μιας εκ των βασικών θεωριών του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ένγκελς για τα πολλά πρόσωπα του καπιταλισμού στο πέρασμα των χρόνων.
Στο καράβι, λέει, όπου θα βρίσκεται ο καρνάβαλος εν είδη πειρατή (το κεφάλαιο) ο λαός θα τραβά κουπί, έχοντας φτάσει στο σημείο της πλήρους υποδούλωσής του και οι πλούσιοι θα περνούν καλά και θα γλεντούν, χορεύοντας και πίνοντας πάνω στο κατάστρωμα.
Πριν καν συνέλθουμε από το νέο αυτό καραναβαλοκομμουνιστικό μόρφωμα, που έφτιαξε το κέφι των Πατρινών άμα τη ανακοινώσει του, μαθαίνουμε ότι ο Κρυμμένος Θησαυρός κλήθηκε να αναζητήσει θέμα του δημάρχου στο οποίο η απάντηση ήταν ο …Ζαχαριάδης.
Το θέμα ήταν το εξής:
«Η ιστορία του, σε δώδεκα και ένα στερνό, δεκατρείς λόγους, που ξεκινά να γκρεμίσει όσα παλιά είναι άχρηστα, τα σκιάχτρα, τα μουχλιασμένα, που τόσες καταστροφές μαζέψανε και να χτίσει, πάνω στη βάση της ζωντανής πραγματικότητας, της γης, του ήλιου. Με τρανταχτά σφυροκοπήματα γκρεμίζει την υποταγή και το δέσιμο στο νεκρό παρελθόν.
Ερώτηση: Ποια ιστορία έχει αυτό το περιεχόμενο;».
Η απάντηση ήταν μια μελέτη του Νίκου Ζαχαριάδη για τη ποίηση του Παλαμά. Τα μέλη του Κρυμμένου θησαυρού, κομμουνιστικώς υποψιασμένα, έφτασαν στα κόκκινα αναγνώσματα με πιλότο εκείνο το :«με τρανταχτά σφυροκοπήματα γκρεμίζει την υποταγή και το δέσιμο στο νεκρό παρελθόν».
Και καθώς άλλον ποιητή πέραν του Ρίτσου, η Πάτρα δεν ξέρει, άλλο ένα θέμα του Δημάρχου οδήγησε στον γνωστό στρατευμένο ποιητή.
«Εδώ, η εικόνα που κρατάει ανοιχτά τα παντζούρια δεν είναι καθόλου λέξεις ποιητικές, ούτε το εμποροπάζαρο των ευγενών πραγμάτων. Εδώ είναι οι σουβάδες που πέφτουν αθόρυβα όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της, είναι η ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα μέσα στην κάμαρα, είναι τα στραβοπατημένα παπούτσια που πηγαίνουν μια φορά το μήνα στο στιλβωτήριο της γωνίας, είναι μες στην κουζίνα τα κρεμασμένα στον τοίχο μπρίκια [……….].
Ερώτηση: Από ποιόν έρχεται αυτή η ποίηση και ποιο έργο του είναι;»
Η απάντηση είναι η «Σονάτα του σεληνόφωτος».
Η επιχείρηση μασκαρέματος του Πατρινού Καρναβαλιού με φόρτωμα μηνυμάτων κομμουνιστικού τύπου και εμπέδωση της ιδελογικής πλατφόρμας του ΚΚΕ, των φίλων και καλλιτεχνών του, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Διότι το καρναβάλι είναι για το ΚΚΕ κάτι που απλώς δεν ξέρει τι να το κάνει και σε τί μπορεί να χρησιμεύει. Είναι μια ιδεολογική αγγαρεία με πρωταγωνιστές κάποιους αργόσχολους εκπροσώπους της Πατρινής ελίτ που αντί να ξηλώνουν πεζοδρόμια, κουνάνε σερπαντίνες. Για να μπορέσει να το δεχθεί, πρέπει να το κάνει… τρανς. Λίγο κέφι, λίγο μυστρί.
Το μόνο που απομένει για του χρόνου, είναι να δούμε την Παπαρήγα βασίλισσα.
Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
ΠΗΓΗ: http://www.tempo24.gr