Του Γιάννη ΣιδέρηΣτο γκρίζο φόντο της οικονομικής δυσπραγίας, ένα σύννεφο πλανιέται, όλο και πιο φορτισμένο, στον ουρανό της Αθήνας, και άλλων αστικών κέντρων. Αυτό της άλογης βίας.
Χθες μέρα μεσημέρι, χτυπήθηκε αξιωματικός της ασφάλειας έξω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ο αξιωματικός βρισκόταν έξω από το εκπαιδευτικό ίδρυμα για υπηρεσιακούς λόγους, όταν ομάδα νεαρών τον πλησίασε προπηλακίζοντας τον λεκτικά, και στη συνέχεια τον ξυλοκόπησαν.
Χθες πάλι μέρα μεσημέρι, έγινε νέα επίθεση κατά λεωφορείων στην περιοχή του Ζωγράφου, Ομάδα αγνώστων εισέβαλε σε δύο λεωφορεία της Γραμμής Γαλάτσι - Πανεπιστημιούπολη, έσπασαν 4 ακυρωτικά μηχανήματα νέου τύπου, συνεχίζοντας την ένδοξη αντικαπιταλιστική δράση «λυσσασμένων λαθρεπιβατών. Οι άγνωστοι αποχώρησαν χωρίς να προκαλέσουν τραυματισμούς σε επιβάτες (καλοσύνη τους).
Προχθές, καταγράφηκε έξαρση περιστατικών βίας στο λεκανοπέδιο: Συμβολαιογραφικό γραφείο δέχτηκε εισβολή ομάδας ακραίας ακτιβιστικής δράσης, τα έκαναν λαμπόγυαλο (γιατί το γραφείο ασχολείται με πλειστηριασμούς ακινήτων).
Άλλη ομάδα, αγνώστων στοιχείων, επιτέθηκε σε κέντρο υποβοηθούμενης γονιμοποίησης, έσπασε τη τζαμαρία, και πέταξε στο εσωτερικό της κλινικής βόμβα μολότωφ ( Αυτό κι αν είναι ακαταλόγιστο)!
Στη Γλυφάδα έπεσε θύμα άσχημου ξυλοδαρμού έξω από το σπίτι του, διευθυντής του τελωνείου Πειραιά. Την ίδια μέρα ομάδα ατόμων, φερόμενα ως οπαδοί της ΑΕΚ, ξυλοκόπησαν τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Νέας Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας.
Πιο πριν, κάποιοι μπέρδεψαν το ρόλο του γαλλικού ινστιτούτου και της γαλλικής αρχαιολογικής σχολή, και θέλησαν να τα κάψουν - ίσως τα θεώρησαν ως κεκαλυμμένους βραχίονες το γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Τη εξαιρέσει του ξυλοδαρμού του τελωνειακού, όπου ενδέχεται να έχει οσμή ποινικού αδικήματος, τα υπόλοιπα χρησιμοποιούν τη βία με δικαιολογητική βάση την πολιτική αγωνιστικότητα και την κοινωνική προστατευτικότητα.
Η βία συσπειρώνει την κοινωνία προς όποιους υπόσχονται νόμο και τάξη
Η στήλη δεν αντιμετωπίζει την πολιτική βία αυθωρεί καταδικαστικά, μέσα από τον πρίσμα της de facto ποινικής διάστασης που εμπεριέχουν οι συγκεκριμένες πράξεις. Ωστόσο στις προαναφερθείσες πράξεις δεν διακρίνεται κάποια πολιτική διάσταση. Ακόμη και η πιο πολιτική εκ των δράσεων που προαναφέρθηκαν, του Ρουβίκωνα, αυτό που κατορθώνει είναι να συντηρητικοποιεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και όχι να τα ριζοσπαστικοποιεί, όπως ίσως πιστεύουν τα μέλη της οργάνωσης.
Στη Ισπανία υπήρξε κίνημα κατά των πλειστηριασμών, αλλά κίνημα οργανωμένο με κοινωνική απήχηση. Δικηγόροι ενταγμένοι φιλοκερδώς το κίνημα προστασίας των σπιτιών, εξέταζαν κάθε περίπτωση χωριστά, παρίστατο στα δικαστήρια, και με έννομα επιχειρήματα κέρδιζαν δίκες, όπου ήταν κοινωνικά αναγκαίο. Δεν επιτίθονταν αδιακρίτως, δεν εκφόβιζαν, γιατί αυτό έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Πολλές φορές και άδικο αποτέλεσμα. Υπήρξε περίπτωση στη Θεσσαλονίκη που θα εκποιείτο ακίνητο εταιρίας προκειμένου να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, αλλά ο πλειστηριασμός ματαιώθηκε με την παρέμβαση των αλληλέγγυων.
(Φυσικά είναι περάνω κάθε κριτικής οι επιθέσεις στα ακυρωτικά μηχανήματα, στο γαλλικό ινστιτούτο η στην κλινική υποβοηθούμενης γονιμοποίησης - Επίσης οι συμβολαιογράφοι απλώς εφαρμόζουν το νόμο. Η όποια αντίδραση, θα έπρεπε να έχει αποδέκτη την κυβέρνηση και όχι προς τους εφαρμόζοντες έναν ψηφισμένο νόμο).
Τα ανωτέρω δεν σημαίνουν ότι η στήλη μετέχει σε έναν, εκ των προτέρων χαμένο, διάλογο. Απλώς καταδεικνύουν ότι στη χώρα η βία με πολιτικά – ή θεωρούμενα ως πολιτικά – αίτια, αυξάνεται με γεωμετρική ταχύτητα, δημιουργεί μιμητές, και όσο η έννομη τάξη δεν επιβάλλεται, αυτά τα φαινόμενα θα αυξάνονται.
Απλώς η παραβατικότητα που ξεκίνησε από τα χρόνια του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, δια της ατιμωρησίας, συν τω χρόνω άπλωνε τα πλοκάμια της, εγκλωβίζοντας στην - εκ του ασφαλούς - «εξέγερση» όλο μια περισσότερες ομάδες νέων.
Και γιατί όχι; Αφού τα πάντα είναι κατορθωτά, τα πάνα είναι ατιμώρητα, οι τέτοιες δράσεις συγχέονται μεταξύ κοινωνικής οργής, φαντασιακής επαναστατικότητας, κοινωνικού τσαμπουκά, παρείστικου χαβαλέ και κοινωνικής αναλγησίας - γιατί είναι αναλγησία να κατεβάζεις τους μεροκαματιάρηδες που πάνε στη δουλειά τους, για να κάψεις το τρόλεϊ.
Ολα αυτά επί ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκαν, καθώς στην πολιτική ατολμία των προηγούμενων επήλθε η ιδεολογική ώσμωση των καινούργιων κυβερνητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι με τις πρώτες συλλήψεις «κοινωνικών αγωνιστών» που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ, υπουργοί τηλεφωνούσαν στον τότε υπουργό Γιάννη Πανούση, ζητώντας του να δείξει κατανόηση και επιείκεια και να αφήσει ελεύθερα τα παιδιά!
Με την πολιτική «κατανόησης» εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ τα φαινόμενα αυτά θα πληθύνονται. Εξηγούμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευνοεί την παρανομία. Απλώς δε την εκλαμβάνει ως τέτοια. Στο ιδεολογικό του σύμπαν αυτές οι εκδηλώσεις ήταν πάντα εκδηλώσεις «αμφισβήτησης του συστήματος», ( χαρακτηριστικά ήταν και τα ειδικά αφιερώματα της Αυγής για τις καταστροφές του Δεκέμβρη του 2008), ενώ η παραβατικότητα αυτή εκλαμβάνεται πάντα ως ενεργή αντικομφορμιστική στάση μιας νεολαίας που εξεγείρεται.
Το πρόβλημα είναι πόσο αντέχει η χειμαζόμενη κοινωνία να υφίσταται και να πληρώνει τη δράση των αυτόκλητων υπερασπιστών της. Υπάρχει και άλλα πτυχή, που δεν την εντοπίζει μόνο η στήλη, αλλά είναι αποτελεί κοινό προβληματισμό: Μήπως η συσσωρευμένη κοινωνική αγανάκτηση (και από αυτά) του - λεγόμενου απαξιωτικώς - «νοικοκυραίου», τον οδηγήσει σε αλλότριες λύσεις… Μήπως αποζητήσει «νόμο και τάξη». Και υπάρχει ο πολιτικός φορέας που διακηρύσσει ότι θα του τα διασφαλίσει…
http://www.liberal.gr/arthro/119608/politiki/2017/i-bia-auxanei-i-kubernisi-efisuchazei.html