Σαν σκηνή ταινίας Γκραν Γκινιόλ που την παρακολουθείς με κομμένη ανάσα. Repetition φρίκης μπροστά σε ακίνητες μέρες, άκαρπες προσευχές, ακλόνητα ερωτήματα, άκαμπτα συμπεράσματα.
Η ματιά σου καρφωμένη πάνω σε πένθιμα σμπαράλια, μια άμορφη μάζα από κορμιά, λαμαρίνες και καπνό. Κι ύστερα, ένα θεριό να ξεπηδά μέσα στ' απόλυτο σκοτάδι, με την δική μου και την δική σου μορφή. Το θεριό της αχρειότητας που καραδοκεί αδιάκοπα πάνω από ανθρώπινες τραγωδίες, όπως αυτή που διαδραματίστηκε το απόγευμα του Σαββάτου στην Αθηνών-Λαμίας, δεν έχει πρόσωπο, ούτε όνομα. Σέρνεται στα social media φορώντας στο “καθαρό” του κούτελο φτηνά ψευδώνυμα την ώρα που ξερνά στο όνομα της φτώχειας το δηλητήριο του καμουφλαρισμένο κομπλεξισμού του.
Υπάρχει ένα σημείο όπου όλοι συμφωνούμε: Η εν λόγω τραγωδία γράφτηκε από έναν ασυνείδητο οδηγό στο πρόσωπο του οποίου είναι τουλάχιστον ύβρις να μοιράσεις συγχωροχάρτια. Σκότωσε μια μάνα κι ένα τρίχρονο παιδί, “τερμάτισε” ένα πατέρα, “έθαψε” μια οικογένεια. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Το πλήρωσαν και οι δικοί του με το χαμό του παιδιού τους σ' ένα λογαριασμό που όσα λεφτά κι αν διαθέτουν δεν θα καταφέρουν να κλείσουν ποτέ. Στην όλη ιστορία, υπάρχει όμως κι ένα μελανό σημείο, γραμμένο από φτηνούς “ποιητές” νεοελληνικών άρλεκιν που μόνο η παράνοια, η σκληρότητα και η κακία σου επιτρέπουν ν' αντέξεις: το μένος του νεοέλληνα για την ταξική Porsche και το τοξικό του μίσος για τον πλούσιο μπαμπά. Ο απανθρακωμένος νεαρός με το ακριβό αμάξι χαρακτηρίστηκε φαντασμένος, βλαχόμαγκας, απαίδευτος, αλαζόνας, επηρμένος, καβαλημένος, καθυστερημένος, δολοφόνος, ανίκανος έως και αυτοκτονικός σε ένα γαϊτανάκι χυδαιολογίας που κανείς λόγος _ γραπτός ή προφορικός _ δεν μπορεί να χωρέσει. Όπως ακριβώς, κανείς ανθρώπινος νους δεν μπορεί να χωρέσει την ανείπωτη χαρά, έως και ηδονή, κάποιων για τον πόνο που βιώνει σήμερα ο πλούσιος πατέρας.
Γράφτηκε πως η οικονομική επιτυχία του Mr Jumbo εξαργυρώθηκε με τη ζωή του γιου του. Πως αν ο πλούσιος μπαμπάς δεν έκανε τόσο ακριβά δώρα στο παιδί του, δεν θα το έχανε. Πως καλώς και δικαίως πλήρωσε το σύνδρομο του νεοπλουτισμού του. Πως ο ίδιος έστρωσε την κακή ώρα του γιου του. Πως τώρα, η θεία δίκη, τον τιμωρεί για τους χαμηλούς μισθούς και τις ξαφνικές απολύσεις που μοίραζε επί σειρά ετών στους υπάλληλους του. Πως καλά να πάθει, ρε αδερφέ, γιατί όταν δεν σέβεσαι αυτούς που έχουν λιγότερα από εσένα τότε η ζωή θα σου στερήσει ό,τι πιο πολύτιμο, ό,τι πιο “ακριβό” σου έχει χαρίσει. Μιζέρια, κατάντια, ντροπή, λέξεις, προτάσεις και διδαχές του πρωκτού γραμμένες από ανθρωπάρια του κώλου, ανίκανα να συλλάβουν ατάκες όπως αυτή του Herman Hesse: “Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει...”.
Η ζωή, μου έχει στερήσει τρεις πολύτιμους φίλους οι οποίοι έπεσαν νεκροί στην άσφαλτο από ασυνείδητους μεροκαματιάρηδες. Το ατύχημα στα Τέμπη, ένα από τα πιο πολύνεκρα και θλιβερά δυστυχήματα των τελευταίων δεκαετιών, προκλήθηκε από έναν βιοπαλαιστή οδηγό νταλίκας. Η καθημερινότητά μας είναι ζωσμένη από τρόμο σε δρόμους καρμανιόλες όπου δεν κυκλοφορούν Porsche και Ferrari φραγκάτων κωλόπαιδων αλλά φονικά “εργαλεία” ασυνείδητων και απαίδευτων οδηγών. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια. Αυτή είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα. Κι αυτοί είναι δυστυχώς οι διπλανοί μας με το μοναδικό αντίδοτο για το δηλητήριο που ξεβράζουν να εξαντλείται στο μεγαλείο ψυχής και στα λόγια του τραγικού πατέρα: “Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού. Θέλω να σταματήσει ο κόσμος να λέει άσχημα πράγματα για τον 24χρονο, γιατί κι αυτό το παλικάρι δεν ήθελε να χάσει τη ζωούλα του...”
Ρομίνα Ξύδα
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ