Δεν τον νοιάζει
Τα εργασιακά θα είναι τόσο θετικά, ώστε «θα χαρούμε να τα νομοθετήσουμε», είπε προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Πρόκειται ακριβώς για το είδος της δήλωσης που δεν θα έκανε ποτέ κανένας στοιχειωδώς σώφρων εκπρόσωπος Τύπου, γιατί θα μπορούσε να τη μετανιώσει πικρά. Ομως, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι σώφρων. Ε
ίναι επίσης νέος, δηλαδή άπειρος. Επιπλέον, έχει μια ιδιόρρυθμη αντίληψη για την πραγματικότητα – όπως όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν τον νοιάζει αν λέει πράγματα που μπορεί να τον εκθέσουν. Ισχύει, θα το έχετε παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό, για όλους στην κυβέρνηση. Οσο περισσότερο στριμώχνονται, όσο εντονότερη γίνεται η αβεβαιότητα, τόσο περισσότερο δεν τους νοιάζει τι εκστομίζουν. Συνήθως αυτό συμβαίνει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα όταν κλονίζονται. Φαίνεται ότι συμβαίνει και σε καθεστώτα που θα ήθελαν να είναι ολοκληρωτικά, αλλά δεν μπορούν...
Στου μητροπολίτη
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, η «Δημοκρατική Ευθύνη», το κόμμα που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Αλέκου Παπαδόπουλου, πραγματοποιεί το πρώτο συνέδριό της, στο ξενοδοχείο «Μετροπολίταν», όπως διαβάζω. Επομένως, είναι προφανές ότι τις σχετικές πληροφορίες τις έδωσε αυτοπροσώπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, διότι μόνον αυτός θα μπορούσε να πει «Μετροπολίταν» το «Μετροπόλιταν»...
Μάθανε ότι...
Γνωρίζετε τη συνέχεια του γνωμικού. Και άλλο νέο κόμμα! (Μήπως όλοι μυρίζονται εκλογές;) Ο ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς, πρώην ΑΝΕΛ, ανακοίνωσε την ίδρυση κόμματος ή, σωστότερα, σχήματος, όπως λέγεται στη γλώσσα της λαϊκής πίστας. Θα λέγεται «Ελλάδα - Ο Αλλος Δρόμος» (εξαιρετικά πρωτότυπο...) και υπόσχεται «να καταργηθούν τα μνημόνια, να απελευθερωθεί η πατρίδα από τους τοκογλύφους δανειστές, να διαγραφεί το επονείδιστο χρέος, να διεκδικήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις». Λογικό μου ακούγεται, παρότι αυτά που υπόσχεται είναι παράλογα. Φαίνεται ότι η έκταση της απάτης Σώρρα έφερε στην επιφάνεια άγνωστα μέχρι σήμερα και ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα βλακείας. (Είναι, πάντως, δύσκολο να χωρέσει στον νου ότι ο Μαριάς είναι ευρωβουλευτής. Δυστυχώς, όμως, η δημοκρατία έχει υψηλό οικονομικό κόστος: είναι ακριβό πολίτευμα...)
Και στον Στρατό;
Χθες έγραφα για τις προτάσεις της επιτροπής Κατρούγκαλου για το Σύνταγμα, σήμερα όμως έμαθα ότι υφίσταται και μία ακόμη επιτροπή, η οποία έχει την αρμοδιότητα της διαβούλευσης με τον κόσμο, μέσω Διαδικτύου. Ανάμεσα στις ερωτήσεις που θέτουν στο κοινό είναι αν θα έπρεπε να επιτρέπεται η απεργία και στον Στρατό. Ερώτημα χαζό, που μόνη του χρησιμότητα μέσα στο πλαίσιο της διαβούλευσης θα ήταν, ενδεχομένως, να μετρηθεί το ποσοστό των εντελώς κρετίνων. Εντούτοις, έχει σημασία ότι τίθεται, διότι μας προϊδεάζει για την κατεύθυνση που θα είχε ένα συριζαϊκής εμπνεύσεως Σύνταγμα.
Το ίδιο δεν έκαναν, όμως, με το ερωτηματολόγιο του συνεδρίου της Νεολαίας τους; Οι περιπτώσεις είναι ευθέως ανάλογες: ρωτάς για τα απίθανα –αν κλέβεις σούπερ μάρκετ, αν συμμετέχεις σε καταλήψεις, αν συμφωνείς με την απεργία στον Στρατό– μόνον εφόσον σε ενδιαφέρουν. Τουλάχιστον, όμως, διαπιστώνεται η σύμπνοια μεταξύ των νέων και εκείνων που δεν είναι πια νέοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεν μπαχαλάκηδες αναζητούν τους ομοίους τους, οι δε προστάτες τους απεργάζονται τη θεσμοθέτηση του μπάχαλου...
Πίστη στην πατρίδα και στο Σύνταγμα
Πολύ ευχάριστο ότι στη Λυρική Σκηνή προσελήφθησαν δώδεκα νέοι μουσικοί και μάλιστα μέσω αξιοκρατικής διαδικασίας. Εύγε στους ίδιους και στη Λυρική· όμως, ο όρκος τι χρειαζόταν; Είναι αστείο ως μουσικός να ορκίζεσαι «πίστη στην πατρίδα και υπακοή στο Σύνταγμα». Θα έπρεπε να ορκιστούν πίστη στον Μπαχ, τον Μπετόβεν και τον Σούμπερτ, υπακοή στον μαέστρο και να αγγίζουν όχι τη Βίβλο αλλά την παρτιτούρα του Κουιντέτου του Σούμπερτ ή του «Καλώς Συγκερασμένου Κλειδοκυμβάλου» του Μπαχ. Η πατρίδα και το Σύνταγμα πού κολλάνε;
Και κάτι ακόμη, μάλλον σοβαρότερο. Πληροφορήθηκα ότι, εξαιτίας της σύμβασής τους, οι μουσικοί της Λυρικής έχουν δικαιώματα στις ηχογραφήσεις των παραστάσεων. Αν αναρωτιέστε, λοιπόν, γιατί η Λυρική δεν έχει βγάλει ποτέ κάποια παράστασή της σε cd ή dvd, όπως κάνουν τόσες άλλες όπερες στον κόσμο, είναι επειδή το κόστος γίνεται απαγορευτικό, λόγω των δικαιωμάτων. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον πολιτισμένο κόσμο (ίσως να ισχύει στο Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν ή κάπου εκεί) και θα πρέπει κάποτε να καταργηθεί. Θα όφειλαν μάλιστα οι ίδιοι οι μουσικοί να το απαιτήσουν, αφού αυτό το δήθεν προνόμιο, στην πραγματικότητα, εμποδίζει τη δουλειά τους να φθάσει σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Κρίμα για τους ίδιους. Εκτός, βέβαια, αν προτιμούν ένα προνόμιο χωρίς κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. (Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό των περισσοτέρων στην Ελλάδα: είμαστε ψωνάρες, ας μην το κρύβουμε...) Στην περίπτωση αυτή, τότε καλώς ορκίζονται πίστη στην πατρίδα και το Σύνταγμα, διότι αυτά τα δύο εξασφαλίζουν τη δημοσιοϋπαλληλία...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ