Ο Στέφανος Ξεκαλάκης φωτογραφίζει, μάλιστα, αρνητικά, τον Κώστα Λαλιώτη, στενό συνεργάτη της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο αποκαλεί «θείο βρέφος», μια ονομασία από το παρελθόν του κόμματος.
Γράφει στο άρθρο του στην «Ελευθερία του Τύπου», με τίτλο «Το εντελώς αντίθετο»:
Όλες οι έρευνες τάσης της κοινής γνώμης σχετικά με το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τους πολιτικούς δείχνουν μια διαρκή απαξίωσή τους στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν μπορούν να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους μέσα από την πολιτική.
Η πλειονότητα αυτών, διαφαίνεται ότι διέπονται από προοδευτικές αρχές και αξίες. Είναι νέοι ή ανήκουν στα πλέον δυναμικά — παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας που πρόλαβαν να βιώσουν την περίοδο της ανάπτυξης της χώρας.
Πρόκειται για ανθρώπους που είχαν ένα καλό βιοτικό επίπεδο, το οποίο σήμερα διαρκώς υποχωρεί, αλλά επιθυμούν μέσα από την δουλειά τους να το δουν να ανεβαίνει.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι δυνητικοί ψηφοφόροι της μεγάλης δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης. Θα μπορούσαν να είναι ακόμα και εν δυνάμει μέλη της, αρκεί…….
Αρκεί να πεισθούν ότι ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων έχει αλλάξει.
Ότι η συμμετοχή τους από το υστέρημα του χρόνου και των χρημάτων τους δεν θα εξαντληθεί στην παρουσία τους σε μια διαδικασία υπό το ρόλο του κλακαδόρου, στη συμμετοχή τους σε μια επιτροπή σχεδιασμού πολιτικών υπό το ρόλο του κομπάρσου ή στην ένταξη τους σε ψηφοδέλτιο κάποιας εκλογικής διαδικασίας υπό το ρόλο του νεροκουβαλητή.
Οι εποχές όπου η κοινωνία άκουγε με ανεκτικότητα περιστατικά όπου ο πρόεδρος ενός κόμματος ρώταγε τα στελέχη του τι ώρα είναι κι αυτά του απαντούσαν, “ότι ώρα θες εσύ, πρόεδρε”, έχει ευτυχώς περάσει προ πολλού.
Κι έχει περάσει, γιατί πλέον οι πολίτες αναζητούν πολιτικούς με αξιοπρέπεια, αρχές, αξίες, πίστη στα ιδανικά τους. Πολιτικούς που “δεν τους κρατάει κανείς”.
Ο νέος ενιαίος φορέας της προοδευτικής παράταξης που οραματιζόμαστε, για να καταστεί πρωταγωνιστής πρέπει να είναι “αλλεργικός” στον αρχηγισμό, στην ίντριγκα, στη λάσπη, στην παραπολιτική και στη χάλκευση της πραγματικότητας.
Και πρέπει εξ αρχής να αποβάλει κάθε στοιχείο που μπορεί να του προκαλέσει αυτό το “σοκ”, αν δε θέλει εν τη γενέσει του να καταστεί θνησιγενής.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό η στελέχωσή του να εκπέμπει πολιτικό αλτρουισμό και όχι κοινοβουλευτικό επαγγελματισμό, γι’ αυτό εξ αρχής οφείλει να τοποθετηθεί σε θέματα συγκεκριμένου αριθμού κοινοβουλευτικών θητειών, διακριτότητας και μονοσήμαντης κατανομής των ρόλων μεταξύ των στελεχών του.
Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και, κάποια στιγμή, όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι, έπειτα από 30 χρόνια υπουργικής θητείας, στελέχη που δεν έχουν προκαλέσει με τον πολιτικό τους βίο την χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, μπορούν να “κρεμάσουν τα παπούτσια” και να γίνουν “προπονητές»” των νεώτερων γενεών. Αυτών που σήμερα στην πιο παραγωγική τους ηλικία, συναντούν τα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται ότι κάθε πολιτική τους απόφαση, στην εφαρμογή της θα επηρεάζει τη ζωή τους εξίσου με τη ζωή του κάθε συμπολίτη τους.
Ευτυχώς, πλέον, στην πολιτική δεν υπάρχουν παντογνώστες, δεν γεννιούνται θεία βρέφη, ούτε υπάρχουν μαγικές συνταγές μαθητευόμενων μάγων.
Η παραγωγή πολιτικής αποτελεί συλλογική υπόθεση όλων όσων την αντιλαμβάνονται ως λειτούργημα και όχι ως μέσο πλουτισμού και προβολής.
Από τις πολιτικές θέσεις που θα διαμορφωθούν και θα αναπτυχθούν θα κριθεί η κοινωνική απήχηση του πολιτικού υποκειμένου που φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε.
Και επειδή οι ριζοσπαστικές, προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές θέσεις γεννιούνται πάντα μέσα από σύγκρουση των απόψεων και των ιδεών, όσοι θα έχουν την ευθύνη της παράταξης θα πρέπει να είναι δεκτικοί στη διαφορετικότητα των πολιτικών απόψεων και ικανοί στη σύνθεση τους.
Κι όπου δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση, να είναι θιασώτες των δημοκρατικών διαδικασιών, ήτοι των ψηφοφοριών απ’ τις οποίες προκύπτουν οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες.
Τι βιώνουμε τις τελευταίες μέρες στο ΠΑΣΟΚ; ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
Στέφανος Μ. Ξεκαλάκης
Αγρονόμος Τοπογράφος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Γραμματέας Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ