«Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά», και ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας θυμήθηκε τους προσκυνημένους, απευθύνοντάς τους πρόσκληση συνεργασίας. Πέρασαν οι εποχές της οιηματικής αριστερής αυταρέσκειας, που αυτοπροβαλλόταν ως ο μοναδικός, αδιαφιλονίκητος εκφραστής της λαϊκής ελπίδας, μοναδικός ακαταμάχητος εχθρός των μνημονίων, της λιτότητας, και σωτήρ της εθνικής κυριαρχίας.
Σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει ακόμη. Το ψαλίδισμα της αποδοχής του είναι συνεχές, σταδιακό, αλλά και εξαιρετικά μακρόσυρτο. Όμως η προβολή στο μέλλον, με βάση τις δημοσκοπήσεις, δείχνει ισχνότητα ποσοστών και θάμπωμα της ακτινοβολίας του. Βλέπει να αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια, και ψάχνει υποστυλώματα κυβερνητικής ισχύος και μακροημέρευσης, σε αυτούς που είχε κατασυκοφαντήσει ως «λιγότερο έλληνες» και άλλα απεχθή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ατενίζει στον ορίζοντα να προβάλει το λυκόφως του. Κατανοεί ότι ως πολιτικός οργανισμός δεν μπορεί να αποτελέσει μόνος του το αντίπαλον δέος της Δεξιάς (στην όποια μορφή της) και προσπαθεί να προσεγγίσει φίλιες δυνάμεις.
Από καθέδρας επιτιμά το ΠΑΣΟΚ ότι «είναι ολοκληρωτικά δέσμιο μιας πολιτικής που το ξέκοψε από την κοινωνική του βάση και εξανέμισε την εκλογική του δύναμη. Πέραν του πασιφανούς, ότι το ΠΑΣΟΚ «εξανέμισε την εκλογική του δύναμη», ο ΣΥΡΙΖΑ προβαίνει σε λάθος αναγνώσεις περί της πολιτικής του ύπαρξης και της δυναμικής του.
Είναι ένα κόμμα που το έφεραν στον αφρό οι απύλωτες φρούδες υποσχέσεις, και η ανήθικη στοχοποίηση αυτών που σήμερα ζητά την συνεργασία. Αυτών που κατήγγειλε για εσχάτη προδοσία! Διερωτάτο, ας πούμε, κάποτε: «Ποιος έλληνας πολιτικός, υπουργός, πρωθυπουργός, μπορεί να βάλει την υπογραφή του σε ένα τέτοιο σχέδιο εκποίησης του δημοσίου πλούτου; Διερωτόμαστε αν μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει εσχάτη προδοσία..».
(Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του, εκποιώντας τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στο Υπερταμείο...).
Κατανοεί επίσης ότι δεν έχει ριζώσει στο κοινωνικό σώμα. Αυτό πέραν της εμπειρικής βίωσης, αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα σε εργατικά σωματεία, την Τ.Α. τις φοιτητικές εκλογές, και πλείστες επαγγελματικές ενώσεις ελευθέρων επαγγελματιών. Παντού κατατροπώνεται. Στην κοινωνία δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει ΠΑΣΟΚ που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα μένει ανάερο, δυσαρεστημένο, απογοητευμένο.
Η αποδέκτης του φλερτ, Φώφη Γεννηματά, προς το παρόν αποδεικνύεται σκληρότερη του αναμενόμενου. Αρχικά αντιτάχθηκε σθεναρώς στην μεγάλη πίεση των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι στην καθίζησή τους, της ζητούσαν να συμπορευτεί με την κυβέρνηση, γιατί τους ενδιέφερε να έχουν ομόηχες κυβερνητικές δυνάμεις στην εξουσία μιας χώρας μέλους. Τώρα απάντησε στον πρωθυπουργό λέγοντας «δεν θα γίνουμε συμπλήρωμα κανενός… δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν χαριζόμαστε σε κανέναν».
Προκάλεσε αίσθηση βέβαια η ρήση της «δεν θα συμμετέχουμε σε αδύνατες κυβερνήσεις που θα οδηγούν τη χώρα σε νέα αδιέξοδα», με την λογική απορία, ότι αν οι κυβερνήσεις ήταν δυνατές δεν θα την χρειάζονταν. Συνεργάτες της τοποθετούν την συγκεκριμένη ρήση με χρονική αφετηρία ισχύος στην μετεκλογική περίοδο, και υπενθυμίζουν ότι η ίδια έχει τονίσει πως απαιτείται συμμετοχή και του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τη ΝΔ, προκειμένου να διαμορφωθεί μια ισχυρή πλειοψηφία, καθώς το πραγματικό δίλημμα που έχουν να απαντήσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι «εθνική συνεννόηση ή καταστροφή».
Φυσικά στην απάντησή της, έστω και αν δεν το παραδέχονται οι συνεργάτες της, ενυπάρχει και το κομματικό συμφέρον. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το μοναδικό κόμμα που πλήρωσε πανάκριβα τα μνημόνια. Δεν θέλει να σηκώνει μόνο του εσαεί τον σταυρό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά του έχει σισύφεια ανηφόρα, καθώς το Φθινόπωρο θα πρέπει να διαχειριστεί την τρίτη διαπραγμάτευση, που για μια ακόμη φορά θα θέσει σε δοκιμασία τις παγιωμένες αντιλήψεις του περί εργασιακών σχέσεων και περιουσίας του Δημοσίου.
Ξαφνικά όμως βρέθηκε και στο κέντρο ενός πραγματικού ναρκοπεδίου, που άρχισε να σκάει με την αποκάλυψη πολλαπλών τηλεφωνικών συνομιλιών του υπουργού Αμυνας κ. Καμμένου με καταδικασμένο για την υπόθεση ναρκωτικών, και η οποία δείχνει να χει σκοτεινές πτυχές.
Ακόμη και αν στο τέλος της θητείας του ο ΣΥΡΙΖΑ να εξακολουθεί να είναι δημοσκοπικά η πρώτη δύναμη στο χώρο της ΚΑ, το λυκόφως του έχει αρχίζει να χρωματίζει τον πολιτικό ορίζοντα.
http://www.liberal.gr/arthro/147724/oikonomia/2017/lukofos.html