Του Γιάννη Σιδέρη«Τα όσα μας καταλογίζουν σχετικά με τα plan B και X, και τις συζητήσεις περί δραχμής, λύθηκαν με τη διάσπαση. Έκτοτε δεν υπάρχει κανένα θέμα», μου είπε στο περιθώριο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, προβεβλημένος υπουργός. Είναι δεδομένο ότι ο ισχυρισμός αυτός θα αποτελεί και την υπερασπιστική τους γραμμή. Σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι καθόλου αμελητέος ισχυρισμός, με την έννοια του «προβληματιζόμασταν, συζητούσαμε, αλλά δεν πράξαμε τίποτε από αυτά». Ισχυρό επιχείρημα, αλλά παραμένει πάντα υπό διερεύνηση το ερώτημα κατά πόσο «αυτά» είχαν δυσμενή επίπτωση στην Οικονομία της χώρας, άρα στη ζωή των πολιτών της.
Τα όσα τραγελαφικά διαβάζουμε αυτές τις ημέρες καταδεικνύουν την ελαφρότητα - που άνετα θα μπορούσε να γίνει τραγωδία – της προστατευμένης εντός του αστικού θερμοκηπίου, «ριζοσπαστικής» αριστεράς των ημερών μας. Και επειδή την πολιτική την παράγουν και προωθούν τα πρόσωπα, αυτοί που ήταν υπέρ της ηρωικής ρήξης ήταν οι κατεξοχήν προστατευμένοι επαγγελματικώς από το αστικό πολιτικό σύστημα. Οι αριστεροί των ΔΕΚΟ, οι οποίοι ελάχιστα είχαν εργαστεί στους φορείς από τους οποίους πληρώνονταν με τις εισφορές των πολιτών, όντας αποσπασμένοι στα Κεντρικά Γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ (όπως άλλωστε γινόταν και στα άλλα κόμματα), κατέχοντες υψηλά κομματικά, και μετέπειτα υπουργικά πόστα.
Αυτή η ιδιότυπη αποκοπή από τους εργαζόμενους τους οποίους εκπροσωπούσαν, η ξένοιαστη ενδιαίτηση στα κομματικά γραφεία με αμπελοφιλοσοφίες, ο συγχρωτισμός με τους αιώνιους φοιτητές των ίδιων γραφείων (ονόματα δεν χρειάζονται, έχουμε το πρώτιστο παράδειγμα), οδηγούσαν σε έναν ιδιότυπο πολιτικό ιδρυματισμό, αποκομμένο εντελώς από την ζέουσα πραγματική ζωή.
Μη έχοντες κατακτήσει με επίμονη και επίπονη μόρφωση, μια ευρύτερη κουλτούρα, φαντάζονταν εαυτούς ως πρωτοπόρους αναμορφωτές μιας κοινωνίας η οποία δεν τους ζήτησε καμιά αναμόρφωση (13η σύνταξη και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ τους ζήτησε, και όχι επαναστατικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς). Γίνονταν κοινωνοί και πομποί ευκολόπεμπτων συνθημάτων, που κατέληγαν στο κεντρικό και ασαφές, «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Φυσικά ήταν ένα σύνθημα όπου ο καθένας έδινε το δικό του οραματικό περιεχόμενο. Για τους Συριζαίους σε αυτό τον «άλλο κόσμο» η Ρωσία ήταν πάντα η φιλική ηγεμονική δύναμη, που θα μας έπαιρνε υπό την προστατευτική αιγίδα της. Οι καιροί αλλάζουν, αλλά από την εποχή των τσάρων όπου ο Μόσκοβος θα έστελνε το σεφέρι της λευτεριάς επί τουρκοκρατίας (που ποτέ δεν έστειλε), στη μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα του υπαρκτού (όπου η μόνη βοήθεια, για τους δικούς της λόγους, ήταν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το Κυπριακό), μέχρι σήμερα, η Ρωσία του άγριου κλεπτοκρατικού καπιταλισμού, ήταν εκεί, στο εθνικό φαντασιακό (με εθνικόφρονα ή αριστερή πτυχή), να μας συνδράμει, για να τρίψουμε τη μούρη των ευρωπαίων δυναστών.
Και όμως, είχε προηγηθεί ο ΓΑΠ που είχε απευθυνθεί στους Ρώσους για βοήθεια. Ενώπιον των δημοσιογράφων ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ συνέστησε στον τότε πρωθυπουργό «να προσφύγει η Ελλάδα στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα για οικονομική βοήθεια, προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα του ελληνικού κράτους».
Αλλά ο ΓΑΠ δεν ήταν αριστερός, ενώ αυτοί φαντάζονταν πως ο Πούτιν ήταν! Δεν είναι ακόμη τσεκαρισμένο πως ο Πούτιν ζήτησε στρατιωτική βάση στη χώρα μας, προκειμένου να βοηθήσει. Είναι όμως το πιο πιθανό, γιατί το ίδιο ζήτησε από την Κύπρο, όταν η Κυπριακή Δημοκρατία έστειλε τον υπουργό Μιχάλη Σαρρή να ζητήσει ένα δανειάκι 5 δις ευρώ, παρέχοντας ως εγγύηση τα μελλοντικά κέρδη των υδρογονανθράκων(!), προκειμένου να μην μπει στο μνημόνιο. Η Κύπρος αρνήθηκε να παραχωρήσει λιμάνι και αεροδρόμιο για βάσεις των Ρώσων. Ο ρώσος υπουργός Οικονομικών Αντόν Σιλουάνοφ δήλωσε «Αυτό το ξένο κράτος θα μπορέσει να επιλύσει τα οικονομικά του προβλήματα και χωρίς τη ρωσική συμμετοχή», η Κύπρος και κατέληξε στο μνημόνιο...
Στον «άλλο κόσμο» του ΣΥΡΙΖΑ, η ελπίδα της ανθρωπότητας άνθιζε στην λατινική Αμερική. Το φάντασμα του Σιμόν Μπολιβάρ είχε αναστηθεί. Έπαιρνε σάρκα και οστά στα πρόσωπα του Βραζιλιάνου Λούλα, της Αργεντίνας Κίρχνερ, του Εκουαδορινού Κορέα (έδιωξε το ΔΝΤ, αλλά το χρέος ήταν 10 δις και η χώρα έχει άφθονο πετρέλαιο), του Βενεζουελάνου Τσάβες (η πιο αθώα εκδοχή, αν και δυσανεκτικός στην Δημοκρατία), και τώρα του εγκληματία φύλαρχου Μαδούρο (αλλά τι φταίει αυτός; Οι διαδηλωτές φταίνε που είναι όργανα της CIA!).
Στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ζητάμε φτηνό πετρέλαιο από την Βενεζουέλα που λιμοκτονεί και θαρρούμε πως θα μας τα δώσει από διεθνιστική αλληλεγγύη, επειδή έτσι μας είχε μάθει να σκεπτόμαστε ο πολιτικός αγκιτάτορας και η κομματική μπροσούρα. Ζητάμε 5 δις από τους Ρώσους, με προκάλυμμα την προκαταβολή για τον αγωγό, όταν ο Σόιμπλε μας έδινε 50 δις να πάμε κατ’ ευχή! Τέτοια ρεαλιστική προσέγγιση και κατανόηση των συνθηκών!
Ο «άλλος κόσμος» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ωραίο θεωρητικό κατασκεύασμα, φαντασιακή καταφυγή, αλλά και αναγκαίο κίνητρο για να διεκδικούν τα κινήματα βάσης έναν δικαιότερο κόσμο. Δεν μπορεί όμως να γίνεται προμετωπίδα και πολιτικός ψευδαισθητικός οδηγός σε ανθρώπους που διοικούν χώρες, και κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των λαών τους.
Γιατί τότε η επιθεωρησιακή ιλαρότητα μπορεί να μετατραπεί σε λαϊκή τραγωδία.