Του Γιώργου ΦιντικάκηΔυσανεξία έχει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις επενδύσεις, καθώς συνεχίζει να τις αντιμετωπίζει με τα «γυαλιά» του κομματικού του ακροατηρίου που έχει ανάγκη να πιστέψει ότι το κυβερνών κόμμα δεν ευθύνεται το ίδιο για την πολιτική που εφαρμόζει.
Τη μια στιγμή λέει ότι είναι υπέρ της ανάπτυξης, την άλλη όμως κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει μακριά, δίνοντας στα κλεφτά μια «καραμέλα» στην πελατεία του, όπως στην περίπτωση της Eldorado Gold.
Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη Χαλκιδική είναι χαρακτηριστικά του πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ νοσταλγεί τον παλιό του εαυτό, εκείνον του 3%. Χθες η καναδική εταιρεία ανακοίνωσε ότι αναστέλλει τα εγκαίνια της επένδυσης στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής έπειτα από τις συνεχείς καθυστερήσεις στη χορήγηση της σχετικής άδειας. Eίχε προηγηθεί η απόφαση της κυβέρνησης να προσφύγει στη Διαιτησία για τις Σκουριές, και μια επαμφοτερίζουσα τα δυόμισι τελευταία χρόνια στάση, άλλοτε δίνοντας κάποιες επιμέρους άδειες στην εταιρεία, και άλλοτε μπλοκάροντας συνολικά το έργο.
Ανεξαρτήτως των επιχειρημάτων της κάθε πλευράς, και μόνο το κλίμα που επικρατεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα βρίσκεται ένα βήμα πριν να εκδιώξει από την Ελλάδα την πολυεθνική, τα λέει όλα.
Δεν έχει και τόση σημασία αν θα ακυρωθεί μια επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων, από τις λιγοστές στην Ελλάδα, που δίνει δουλειά σε 2.400 εργαζόμενους. Σημασία έχει να σταλεί το μήνυμα στο αριστερό ακροατήριο ότι ενώ η κυβέρνηση έχει υποχωρήσει σε όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, εντούτοις κάποια «κόκκινα λάβαρα αντίστασης» διατηρούνται υψωμένα, με την προσδοκία ότι θα προσφέρουν ακόμη ελπίδα στον απογοητευμένο αριστερό ψηφοφόρο.
Στην πραγματικότητα, το κεφάλαιο «επενδύσεις» συνεχίζει να κάνει «τζίζ» για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αποδεικνύει ότι δεν το έχει στο DNA του. Οι διάφορες συριζαϊκές φατρίες ποτέ δεν έπαψαν να έχουν λόγο - ενίοτε και να κάνουν κουμάντο - στην αναπτυξιακή στρατηγική της κυβέρνησης. Συνυπάρχουν, έτσι, ρεαλιστές με οπαδούς της λαφαζανικής λογικής ότι το κράτος πρέπει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, και ταγμένοι οικολόγοι με όσους απεχθάνονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Σαν αποτέλεσμα, κοιτάζοντας κανείς στην εξώπορτα της οικονομίας βρίσκει μόνο αγοραστές για αποκρατικοποιήσεις. Τα μεγάλα deals των περιφερειακών αεροδρομίων, του Ελληνικού και του ΔΕΣΦΑ, από καιρού δρομολογημένες κινήσεις, πρόκειται να δημιουργήσουν στο μέλλον σημαντική υπεραξία σε όρους πραγματικών επενδύσεων. Αλλά δεν αρκούν από μόνα τους για να λειτουργήσουν ως το «ηχείο» που θα διαδώσει το μήνυμα στους ξένους πως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην Ελλάδα.
Η εμπιστοσύνη
Από αλλού θα έρθει το χρήμα των 100 δισ. ευρώ που σύμφωνα με όλες τις μελέτες χρειάζεται να πέσει υπό μορφή επενδύσεων στην οικονομία, ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα που δημιουργήθηκε στα χρόνια της κρίσης. Χρειάζονται επενδύσεις τουριστικές, ξενοδοχειακές, ενεργειακές, σαν αυτές που χρόνια τώρα είναι μπλεγμένες στα γρανάζια της διαδικασίας ταχείας αδειοδότησης, του λεγόμενου Fast Track.
Παρ’ όλα αυτά η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων ενέκρινε προ ημερών μόνο μία τέτοια επένδυση, που κατά παράδοξο τρόπο, είχε ξανά εγκριθεί πέρυσι. Ακόμη πιο αντιφατικό είναι ότι την ίδια στιγμή η κυβέρνηση κρατά στην ουρά να περιμένουν άλλες τέσσερις, έτοιμες, επενδύσεις, όπως ανέφερε ο υπουργός Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου. Και όλα αυτά όταν καμία έως σήμερα Fast Track επένδυση από τις συνολικά 13 που έχουν ενταχθεί στο συγκεκριμένο νόμο, από το 2010 και μετά, δεν έχει ακόμη φτάσει σε παραγωγική λειτουργία.
Το μυστικό προφανώς είναι η «εμπιστοσύνη», η θέσπιση κανόνων στο παιχνίδι, η διαφάνεια. Μόνο όταν αυτά συμβούν, τότε η χώρα θα αλλάξει πρόσωπο. Όσο όμως η κυβέρνηση θα συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τις επενδυτικές ευκαιρίες ως… Slow Track, η οικονομία δεν πρόκειται να δει το χρώμα του χρήματος.
Μέχρι τότε οι μόνοι πραγματικά ενδιαφερόμενοι επενδυτές να βάλουν χρήματα στην Ελλάδα θα είναι όσοι ποντάρουν στο Χρηματιστήριο, στα ομόλογα, στις ιδιωτικοποιήσεις, και στην διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, δηλαδή της επόμενης μεγάλης «δουλειάς» για τα επόμενα πέντε-δέκα χρόνια.
Ιδεοληψίες
Ποιοτικοί επενδυτές, σαν εκείνους που η κυβέρνηση οραματίζεται πως θα προσελκύσει μέσα από συμπράξεις του Δημόσιου με τον Ιδιωτικό Τομέα και τα φτωχά κίνητρα του Αναπτυξιακού Νόμου, δεν πρόκειται να ανοίξουν το πορτοφόλι τους.
Πολλώ δε μάλλον σε μια οικονομία που φορολογεί τα πάντα, δεν διαθέτει γρήγορη απονομή δικαιοσύνης ή αποδοτική δημόσια διοίκηση, κυρίως όμως δεν έχει αποδιώξει τις ιδεοληψίες που την έφεραν ως εδώ. Οι επενδυτές είναι καχύποπτοι, και όχι τυχαία, όταν διαπιστώνουν πως η κυβέρνηση έχει πάντα στο μυαλό της με ποιο τρόπο θα μείνουν όλοι ικανοποιημένοι: Και οι δανειστές, και το αριστερό ακροατήριο. Και τα ξένα κεφάλαια, και ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε έχει παροπλιστεί, ούτε έχει αποχωρήσει στο παρασκήνιο.
Όλες οι παραπάνω λογικές και νοοτροπίες συνυπάρχουν ακόμη στο κόμμα, με αποτέλεσμα μια ανακατωσούρα να επικρατεί εντός του, αφού "πολλοί ΣΥΡΙΖΑ" τσακώνονται και αγαπιούνται ταυτόχρονα σε διάφορα γήπεδα. Πότε στα μακροοικονομικά, και πότε στα διόδια, πότε στο Ελληνικό, και πότε στις Σκουριές.
Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στις κρίσιμες στιγμές, όχι μόνο σε θέματα επενδύσεων αλλά γενικότερα, εκεί που χρειάζεται η κυβερνώσα παράταξη να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, να πείσει ότι η χώρα αρχίζει να παίρνει ξανά μια εικόνα κανονικότητας, κι ότι όλα αυτά που ζήσαμε την τελευταία οκταετία θα θυμίζουν σύντομα ένα κακό εφιάλτη, η ηγεσία της χώρας δυσκολεύεται να διαψεύσει τον εαυτό της.
Συχνά κρύβεται πίσω από την λογική «τα εφαρμόζω, αλλά πιστεύω σε μια άλλη πολιτική». Και αυτή ακριβώς η πίστη είναι που επιτρέπει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υποφέρουν το βάρος του Μνημονίου. Αντέχουν επειδή έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι δεν ευθύνονται εκείνοι για την πολιτική που εφαρμόζουν. Και όταν πια το βάρος γίνεται ασήκωτο, αναζητούν κάτι άλλο ισοδύναμο για να εφαρμόσουν ή μια υψωμένη κόκκινη σημαία στη Χαλκιδική. Σαν μια φυσική ροπή να τους καλεί στην αγκαλιά και θαλπωρή εκείνου του παλιού 3%.
http://www.liberal.gr/arthro/158439/epikairotita/2017/i-isonallergiasin-tou-syriza-diochnei-tis-ependuseis.html