Η χώρα αυτή στάθηκε όρθια μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή η Αριστερά έχασε τον εμφύλιο. Μην έχετε αμφιβολία ότι αν τον είχε κερδίσει θα ήταν εκείνη στην θέση του θύτη και τα ξερονήσια θα γέμιζαν από φιλελεύθερους αστούς και δεξιούς εθνικιστές. Αλλά αυτά πάνε και πέρασαν. Είπαμε να τα αφήσουμε πίσω. Πόσο μάλλον όταν η Αριστερά έχει ηττηθεί κατά κράτος σε όλο τον πλανήτη. Μόνο στην Βόρεια Κορέα, στην Βενεζουέλα και στην Ελλάδα «επιβιώνει».
Πάντως, δεν είναι η Δεξιά που ανακάλυψε τον «τρίτο γύρο», αλλά η Αριστερά του κ. Τσίπρα. Το αποδεικνύουν οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη. Και τι συμβαίνει την ίδια στιγμή; Βγαίνουν πολιτικοί της «άλλης όχθης» και εκθειάζουν τους… αγώνες της Αριστεράς! Για ποιους αγώνες μιλάτε κυρίες και κύριοι; Για τον αγώνα της Λενινιστικής Αριστεράς να εγκαθιδρύσει το δικό της καθεστώς σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα; Σε αυτό θα πρέπει να πούμε μπράβο;
Αν ο φιλελεύθερος χώρος δεν συνειδητοποιήσει ποιο είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται και συνεχίσει να αισθάνεται «ένοχος» για το γεγονός ότι ήταν ο νικητής και όχι ο ηττημένος του Εμφυλίου, τότε δεν έχουμε ελπίδα. Για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μία νέα χώρα, χρειάζεται να ξέρουμε τι είναι εκείνο που θέλουμε και τι είναι εκείνο που απορρίπτουμε.
Η Αριστερά και ο κρατισμός είναι οι μεγάλοι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Ο Φιλελεύθερος χώρος έχει επικρατήσει παγκόσμια επειδή έχει κερδίσει συντριπτικά την Αριστερά σε όλα τα επίπεδα. Αντί, λοιπόν, να «χαϊδεύουμε» τα αφτιά παραπλανημένων ψηφοφόρων, είναι προτιμότερο να τους πούμε την αλήθεια: «Η Αριστερά είναι ταυτισμένη με την φτώχεια και τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών. Ο Φιλελευθερισμός είναι η μοναδική πραγματική διέξοδος για την χώρα». Χρειάζεται, με άλλα λόγια, να έχουμε πλήρη γνώση για όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, για να μπορούμε να οραματιστούμε το μέλλον.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Φιλελεύθερος χώρος πρέπει να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο που έδρασαν οι παρακρατικοί της Αριστεράς. Δεν χρειάζονται κρεμάλες, γιαουρτώματα και προπηλακισμοί πολιτικών αντιπάλων. Χρειάζεται περιφρούρηση των δημοκρατικών θεσμών και ενίσχυση των ασφαλιστικών δικλίδων, έτσι ώστε να μην επιτρέψουμε άλλη φορά σε κάποιον άλλον Αλέξη Τσίπρα να παίξει στα ζάρια το μέλλον των παιδιών μας.
Την ίδια ώρα, όμως, χρειάζεται και ένας ξεκάθαρος πολιτικός λόγος! Αντιλαμβανόμαστε γιατί ένα κομμάτι της Λαϊκής Δεξιάς βλέπει με συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον Εμφύλιο και τις τύψεις που δικαιολογημένα έχουν για τα όσα ανεπίτρεπτα συνέβησαν σε βάρος των ηττημένων. Αλλά βλέπουν στην Αριστερά κοινά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον ρόλο του κράτους και τον φόβο τους απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Ο Φιλελεύθερος χρειάζεται να σηκώσει ιδεολογικά τείχη, να πει ξεκάθαρα ποιες είναι οι λύσεις που προτείνει για την Ελλάδα του 2017. Ακριβώς για να είναι ξεκάθαροι οι όροι του παιγνιδιού και για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μία επιτυχή περίοδο διακυβέρνησης. Κρατισμός και φιλελεύθερες πολιτικές, για παράδειγμα, είναι δρόμοι που δεν μπορούν να συναντηθούν. Και ναι μεν μία κυβέρνηση πρέπει να ικανοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος , αλλά τα ημίμετρα και τα θολά νερά δεν είναι οι καλύτερες επιλογές για μία χώρα που βρίσκεται εδώ και οκτώ χρόνια σε βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr