[Ναι αλλά επειδή ήταν παικταράς δεν μπορεί να μην πούμε ότι του έκαψε το μυαλό η κόκα! Πως να το κάνουμε δηλ.;]
Του Θανάση Χειμωνά
«Έλα μωρέ, ποιος Χάρρυ Κλυνν τώρα. Ποτέ δεν τον γούσταρα. Χοντροκομμένα και χυδαία αστεία μια ζωή».
«Βγαίνει και μιλάει και ο ατάλαντος ο Ζουγανέλης. Τι έχει κάνει στην καριέρα του;»
Ο πρώτος είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες κωμικούς του 20ου αιώνα. Ένας άνθρωπος που άλλαξε για πάντα τη μορφή της κωμωδίας στην χώρα, εισάγοντας το αμερικάνικο στυλ του stand up comedy και προσαρμόζοντάς το στην ελληνική πραγματικότητα. Πάνω από όλα όμως, ο Χάρρυ Κλυνν, μέσα από τις δεκάδες απολαυστικές περσόνες του, ανέδειξε με πρωτοφανή επιτυχία όλες τις παθογένειες του νεοέλληνα.
Ο δεύτερος είναι ένα εξαιρετικά πολυτάλαντο πλάσμα. Εμπνευσμένος συνθέτης, χαρισματικός μουσικός και προικισμένος με ένα ιδιαίτερο σουρεαλιστικό χιούμορ. Ένας αυθεντικός περφόρμερ που δύσκολα συναντάμε στα μέρη μας.
Ωστόσο, η αναμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία τους «κατεδαφίστηκε» με λύσσα από μερίδα του «Μετώπου της Λογικής». Μοναδικός λόγος ήταν η –ανακληθείσα τελικά- πρόσληψη του πρώτου στην ΕΡΤ και ο «αντιμνημονιακός» μονόλογος του δεύτερου στην πρόσφατη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Η αλήθεια είναι πως όσο φαν και αν είμαι τόσο του Χάρρυ όσο και του «Ζούγκα» δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω αυτό το άρθρο αν δεν έβλεπα χθες ανάλογα σχόλια για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Μια δήλωση στήριξης που παρείχε ο –προσωπικός φίλος του μακαρίτη Τσάβες- «Ντιεγκίτο» στον δικτάτορα της Βενεζουέλας, Μαδούρο οδήγησε κάποιους στο συμπέρασμα: «Ποιος Μαραντόνα; Ένας μέτριος ποδοσφαιριστής ήταν πάντα».
Κάπου εδώ πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μας… Ένας από τους δυο-τρεις κορυφαίους (αν όχι Ο κορυφαίος) ποδοσφαιριστές (αν όχι αθλητές γενικότερα) όλων των εποχών να καταλήγει στα σκουπίδια επειδή «επέλεξε» την αντίθετη πλευρά.
Το φαινόμενο βεβαίως βεβαίως δεν είναι καινούργιο. Εμπνευστής του ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αποδομούσε και αποδομεί συστηματικά οποιονδήποτε τολμά να αμφισβητήσει την Μοναδική Αλήθεια που πρεσβεύει ο Αλέξης Τσίπρας. Τα παραδείγματα εκατοντάδες. Από τον δικό μου, συγγραφικό κλάδο, όπου συγγραφείς με δεκαετίες στα γράμματα (Προσοχή! Δε μιλάω για τον εαυτό μου. Εγώ είμαι ο χειρότερος συγγραφέας του κόσμου!) απαξιώθηκαν επειδή δεν ακολούθησαν (ή αποχώρησαν από) το άρμα του ΣΥΡΙΖΑ και τους ιδιοφυείς σκιτσογράφους Αρκά και Χαντζόπουλο έως το πρόσφατο «κρούσμα» του Πύρρου Δήμα, ενός από τους σημαντικότερους αθλητές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίστηκε «ντοπαρισμένος Αλβανός» από τα φερέφωνα της Κουμουνδούρου.
Είναι όμως ανάγκη να απαντάμε σε αυτή τη χυδαία ισοπέδωση με το ίδιο νόμισμα; Να γινόμαστε σαν τα μούτρα τους; Η αξία ενός ανθρώπου ως καλλιτέχνη δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τις απόψεις του. Αν διαφωνείς με όσα λέει θα τον κρίνεις εκεί. Όταν ανακατεύεις το έργο του το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γίνεις εσύ γραφικός.
http://www.liberal.gr/arthro/158385/apopsi/th-cheimonas/ton-marantona-re.html