Φιλόσοφος υπουργός της θυμοσόφου κυβερνήσεως του πάνσοφου λαού, αφού ανέγνωσε την επιστολή, ένιωσε ένα ρίγος, σαν παγωμένο φίδι, να διαπερνάει τη σπονδυλική του. Κάτι σαν αυτό που ένιωθε ο Γιώργος Θαλάσσης του Ανεμοδουρά όταν αντίκριζε παγωμένο βλέμμα Γερμανού αξιωματικού. Τινάχτηκε αποφασισμένος να αποβάλει το δηλητήριο από τον οργανισμό του. Σφίγγοντας δε τα δόντια του, ηκούσθη ψιθυρίζων: «Ε, αυτό πια πάει πολύ! Εγώ αντικομμουνιστής δεν γίνομαι». Και συνέγραψε την απάντησή του στην οποία συνοψίζει τα μέτρα που πρέπει να πάρει κανείς αν αντιληφθεί ότι του έριξαν στο ποτό αντικομμουνισμό.
Παρατηρητές της πνευματικής μας ζωής θεωρούν την «προς κομμουνιστάς και συνοδοιπόρους» επιστολή του κ. Κοντονή συγγενεστέρα, ως προς την τόλμη του ύφους, με τους εξορκισμούς του Αγίου Κυπριανού, παρά με τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Διότι ο κ. Κοντονής, εν τη σοφία του, με απλά λόγια εξηγεί με ποια μέσα αντιμετωπίζεται η φριχτή αυτή και εξόχως εκφυλιστική ασθένεια. Δεν χρειάζεται να διαθέτεις τις γνώσεις, το εύρος της σκέψεως και την ποσέτ ενός Κατρουγκάλου για να την αντιληφθείς. Και Αυλωνίτου να είσαι, την καταλαβαίνεις.
Πώς αναγνωρίζουμε κάποιον ο οποίος έχει προσβληθεί από αντικομμουνισμό; Αρκεί ένα απλό ερωτηματολόγιο. Αν το υποκείμενο, και αντικείμενο της εξετάσεως, σου πει ότι τα δύο μεγάλα ολοκληρωτικά συστήματα του εικοστού αιώνα υπήρξαν ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι στον σωστό δρόμο. Μην σας ξεγελάσει το ύφος ή η νηφαλιότητα των επιχειρημάτων. Το συνηθίζουν όσοι έχουν προσβληθεί. Αν μάλιστα συνεχίσει, διότι ο ιός του αντικομμουνισμού σε κάνει αδίστακτο, και υποστηρίξει ότι τα εγκλήματα του κομμουνισμού δεν τα έκανε μόνον ο Στάλιν, αλλά και οι προκάτοχοί του και οι διάδοχοί του, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εν λόγω υποκείμενο έχει προσβληθεί. Αν ακούσεις τα ονόματα Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Πολ Ποτ, Μάο Τσετούνγκ ή Κάστρο και Ζαχαριάδης, κλείσε τα αυτιά σου και μην απαντάς. Ετσι είναι αυτοί. Πετάνε διάφορα για να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια. Και βέβαια, ως συνήθως, προσπαθούν να υποβιβάσουν έναν διάλογο εξόχως φιλοσοφικό σε επίπεδο καφενείου.
Και παραγνωρίζουν εν τη αγνοία τους επιχειρήματα σαν αυτά της κ. Δαμανάκη, η οποία εξεφράσθη με αριστοτελική σαφήνεια: «Ο ναζισμός εντάσσει τη θηριωδία εκ προοιμίου στο εννοιολογικό του πλαίσιο. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα προέβησαν σ’ αυτήν για την εδραίωσή τους». Σε απλά ελληνικά, για να το καταλάβει και η Γιαννακάκη και η Αυλωνίτου και ο Καρανίκας και ο Τέρενς Κουίκ και ο αγνός ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που τον απειλούν τα μαύρα κοράκια με τα γαμψά νύχια: Οι ναζί γεννήθηκαν κακοί, από τη φάρα του Κάιν. Οι κομμουνισταί γεννήθηκαν αθώοι, από τη φάρα του Αβελ, αλλά έγιναν κακοί λόγω των περιστάσεων. Κατά βάθος παραμένουν αθώοι, σαν τον Πολάκη. Ατιμη κοινωνία, πώς σέρνεις μες στη λάσπη και τις πιο αγνές ψυχές; Μεγάλε Μαρξ, τι χειρουργικά εργαλεία άφησες πίσω σου για να εγχειρίζουν οι επίγονοι τις αιμορροΐδες της Ιστορίας;
Οπως θα καταλάβατε, αγαπητοί, έχω κι εγώ προσβληθεί από τον ιό. Φταίει η αγάπη μου για την ελεύθερη σκέψη των Ελλήνων; Φταίει ότι διάβασα πολύ νωρίς τα «Αντι-Απομνημονεύματα» του Μαλρό όπου, κλεισμένος στο υπουργικό του γραφείο κατά τη διάρκεια του Μάη του ’68, συζητώντας μ’ έναν συναγωνιστή του απ’ τον ισπανικό εμφύλιο, λέει ότι «ο φροϊδομαρξισμός ακρωτηριάζει την ψυχή»; Φταίει ο Οργουελ; Φταίει η δογματική ξεραΐλα του Αλτουσέρ; Φταίει ο Αλεξάνδρου, ο Τσίρκας, ο Σεφέρης, ο Θεοτοκάς και ο Καστοριάδης; Φταίνε ο Τσαρούχης και ο Χατζιδάκις; Ή μήπως φταίει ότι από νέος γνώρισα την ευκολία όσων δηλώνουν κομμουνιστές να βρίσκουν έναν εχθρό σε όποιον διαφωνεί μαζί τους και την άνεσή τους να τον καταδικάζουν σε θάνατο, έστω συμβολικό;
Ο δημόσιος διάλογος έχει αναδείξει ό,τι πιο βάρβαρο κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» για τον Μητσοτάκη, αντίστοιχο της ρυπαρής «Αυριανής» για τον πατέρα του; Ποιος τους πιστεύει; Σημασία έχει ότι η σιωπή δεν έχει να κάνει με την πολιτική «φρόνηση» που επέδειξε η Δεξιά στη μεταπολίτευση. Είναι πλέον δειλία.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ