Στην ανάγκη δημιουργίας ενός αντιδεξιού και αντινεοφιλελεύθερου μετώπου αναφέρεται ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης σε άρθρο του στην κυριακάτικη εφημερίδα «Νέα Σελίδα», με τίτλο «Η μοναξιά του Λαλιώτη και το μήνυμά του».Αφορμή για το άρθρο-παρέμβαση του Χρ. Βερναρδάκη αποτέλεσε το πρόσφατο άρθρο του Κώστα Λαλιώτη, με το οποίο καλεί το ΠΑΣΟΚ να μην απεμπολήσει τα αντιδεξιά χαρακτηριστικά του.
Ο κ. Βερναρδάκης πλέκει το εγκώμιο του παραδοσιακού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και μέμφεται την στάση των σημερινών στελεχών του.
Αναφέρει χαρακτηριστικά: Ο Λαλιώτης, ένας άνθρωπος με αναμφισβήτητο πολιτικό και ιστορικό ένστικτο, είναι τραγικά μόνος μέσα σε αυτό το κομματικό απολίθωμα. Δυστυχώς, ο λόγος του δεν έχει αποδέκτες στη σημερινή πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη που έχουν απομείνει σκέφτονται μόνο την πολιτική τους επιβίωση και είναι ικανά να κάνουν τα πάντα γι’ αυτή. Η «Δεξιά» δεν είναι πια ένας φορέας ταξικής πολιτικής· είναι η σημαία της πολιτικής τους καριέρας. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχει ξεχάσει τι σημαίνει Δεξιά, αλλά και, μέσω της βενιζέλειας σοφιστείας, αντιστρέφει το παλιό σύνθημα. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά, διαμηνύει συνεχώς, κολλώντας σαν βδέλλα στο άρμα του μητσοτακισμού.
Όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, «απέναντι στη βαρβαρότητα του κοινωνικού αυτοματισμού πρέπει να αθροίσουμε δυνάμεις και να αναζητήσουμε τη συσπείρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων του αντιδεξιού και αντινεοφιλελεύθερου τόξου σε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο για τη δημοκρατία και την κοινωνία. Σε αυτό το μέτωπο, όπως λέει, είναι ισότιμα όλοι και όλες ευπρόσδεκτοι και ευπρόσδεκτες, ανεξάρτητα από το ποια πολιτική κληρονομιά τούς καθορίζει».
«Και η παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη βοηθά πολλαπλά σε αυτή την οδό, κυρίως γιατί υπενθυμίζει στην εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ ότι το κόμμα αυτό ή θα είναι αντιδεξιό (και αντινεοφιλελεύθερο) ή δεν θα υπάρχει καθόλου» προσθέτει ο κ. Βερναρδάκης.
Ολόκληρο το άρθρο του Χριστόφορου Βερναρδάκη
«Την Παρασκευή 4 Αυγούστου ο Κώστας Λαλιώτης (Κ.Λ.) υπογράφει ένα άρθρο στο thecaller.gr, με το οποίο επιχειρεί να υπερασπιστεί βασικές παρακαταθήκες του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου. Το άρθρο θα κινδύνευε να περάσει απαρατήρητο, αν η «Εφημερίδα των Συντακτών» τη Δευτέρα 7 Αυγούστου δεν αναπαρήγε, όχι το ίδιο το κείμενο, αλλά το βασικό μήνυμα που ο Κ.Λ. ήθελε με αυτό να περάσει: ο λαός δεν (πρέπει να) ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά.
Στο κείμενο καθαυτό θα μπορούσε κανείς να ασκήσει διάφορες κριτικές. Φέρ’ ειπείν, ότι καταφεύγει στον Α. Παπανδρέου για να θεμελιώσει ένα στοιχειώδες θεωρητικό και πολιτικό μοτίβο απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό του σημερινού ΠΑΣΟΚ, ενώ θα μπορούσε τόσα και τόσα να πει για την «εκσυγχρονιστική» μετάλλαξή του μετά το 1996 και την εδραιωμένη σχέση διαπλοκής που δημιούργησε με οικονομικά και άλλα συμφέροντα.
Αλλά νομίζω ότι αυτά είναι δευτερεύοντα θέματα. Το μείζον γεγονός είναι η ίδια η παρέμβαση του Κ.Λ. Κι αυτό γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν έχει υπάρξει από τον χώρο αυτό καμία αποδοκιμασία του νεοφιλελευθερισμού από κανένα στέλεχος του ηγετικού πυρήνα. Σαν να επικάθησε ένα νέφος πολιτικής, ιστορικής και συμβολικής αμνησίας στον χώρο αυτό. Το ΠΑΣΟΚ είχε υιοθετήσει διαμέσου του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» όλες τις ιδέες και πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού προτού έρθει «εις σάρκαν μίαν» με τη ΝΔ από το 2011 και ύστερα.
Η παρέμβαση του Κ.Λ. έγινε -τυχαία μήπως;- μέσα στην εβδομάδα που η Βουλή συζήτησε και ψήφισε δύο σημαντικά νομοσχέδια, της Παιδείας για την ελεύθερη πρόσβαση στα μεταπτυχιακά και της Υγείας για την ίδρυση των Πρωτοβάθμιων Δομών. Στις συζητήσεις αυτές επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά πως ό,τι έχει απομείνει από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ είναι μια ομάδα νεοφιλελεύθερων στελεχών, των οποίων το μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ την Αριστερά αλλά και για το ίδιο τους το παρελθόν έχει μετασχηματιστεί σε μια λατρεία κάθε αντικοινωνικής και αντιλαϊκής πολιτικής. Ο Κ.Λ. πρέπει να είδε με θλίψη τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να διαγράφουν από τη μνήμη τους τον νόμο 1268/1982, τον νόμο-τομή για το σύγχρονο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Και δεν μπορεί να μην ήρθαν στη μνήμη του, βλέποντάς τους να καταψηφίζουν τον νόμο της Πρωτοβάθμιας Υγείας, οι κραυγές της Δεξιάς τη δεκαετία του ’80 εναντίον του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Στο άρθρο του ο Κ.Λ. επιχειρεί να αποδομήσει ένα καίριο επιχείρημα των νεοφιλελεύθερων κύκλων, ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και η ύστερη χρεοκοπία οφείλονται στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Στην περίοδο, δηλαδή, που έγινε μια μεγάλη προσπάθεια -πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα- να μεταφερθούν πόροι από το κράτος στην κοινωνία και από το κεφάλαιο στην εργασία και να υπάρξει ένα κοινωνικό κράτος δικαιωμάτων για τις λαϊκές τάξεις.
Το ιδεολόγημα αυτό αποτέλεσε το πρώτο σημείο σύγκλισης «νεοφιλελεύθερων» και «εκσυγχρονιστών» από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ήταν το όχημα της επικράτησης των «εκσυγχρονιστών» μέσα στο ΠΑΣΟΚ, που δεν στόχευε μόνο να αποκαθηλώσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του παρακαταθήκη, αλλά και να μετασχηματίσει το ΠΑΣΟΚ από κόμμα των λαϊκών τάξεων σε κόμμα του κράτους και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Και η διαδικασία αυτή στέφθηκε με επιτυχία. Το ΠΑΣΟΚ μετασχηματίστηκε, υιοθέτησε τα πιο σκληρά εργοδοτικά και οικονομικά συμφέροντα, έγινε ένα μαζί τους -εξ ου και η διαφθορά που το συνόδευσε από τη δεκαετία του ’90- και τελικά, διαμέσου των μνημονίων και των κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά, κατέληξε σε ένα συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης ΝΔ.
Πόση πονηριά να αντέξει πια αυτή η ιστορία! Ο γιος του Εφιάλτη να «καταπίνει» το κόμμα του Ανδρέα και ο Αποστάτης του ’65 να αναγορεύεται σε «εθνική κληρονομιά»!
Ο Λαλιώτης, ένας άνθρωπος με αναμφισβήτητο πολιτικό και ιστορικό ένστικτο, είναι τραγικά μόνος μέσα σε αυτό το κομματικό απολίθωμα. Δυστυχώς, ο λόγος του δεν έχει αποδέκτες στη σημερινή πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη που έχουν απομείνει σκέφτονται μόνο την πολιτική τους επιβίωση και είναι ικανά να κάνουν τα πάντα γι’ αυτή. Η «Δεξιά» δεν είναι πια ένας φορέας ταξικής πολιτικής· είναι η σημαία της πολιτικής τους καριέρας. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχει ξεχάσει τι σημαίνει Δεξιά, αλλά και, μέσω της βενιζέλειας σοφιστείας, αντιστρέφει το παλιό σύνθημα. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά, διαμηνύει συνεχώς, κολλώντας σαν βδέλλα στο άρμα του μητσοτακισμού.
Αν όμως η παρέμβαση του Κ.Λ. ελάχιστα συγκινεί τα σημερινά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθεί να έχει βάρος σε εκείνα τα κομμάτια της δημοκρατικής κοινής γνώμης που κάποτε πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ και κινητοποιήθηκαν γι’ αυτό. Στην Ελλάδα διεξάγεται σήμερα -όπως και στις αρχές της δεκαετίας του ’80- μια ιστορική μάχη. Μια μάχη μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων της εργασίας και των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων από τη μια και των δυνάμεων του κεφαλαίου και του παλιού συστήματος εξουσίας από την άλλη. Η βασική αυτή διαχωριστική γραμμή δεν περιορίζεται στον κομματικό διαχωρισμό ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Και στις δύο όχθες υπάρχουν και άλλοι επιμέρους πρωταγωνιστές. Στην πλευρά του κεφαλαίου συσπειρώνονται όλες οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, της βαθιάς Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, μαζί με τις μεταμοντέρνες δυνάμεις του «ακραίου Κέντρου» και της αντιαριστερής υστερίας. Στην πλευρά της εργασίας, εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και άλλες ομάδες, ρεύματα και τάσεις της Αριστεράς και της ιστορικής Κεντροαριστεράς, αλλά και νέα κοινωνικά και πολιτισμικά υποκείμενα.
Απέναντι στη βαρβαρότητα του κοινωνικού αυτοματισμού πρέπει να αθροίσουμε δυνάμεις και να αναζητήσουμε τη συσπείρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων του αντιδεξιού και αντινεοφιλελεύθερου τόξου σε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο για τη δημοκρατία και την κοινωνία. Σε αυτό το μέτωπο είναι ισότιμα όλοι και όλες ευπρόσδεκτοι και ευπρόσδεκτες. Ανεξάρτητα από το ποια πολιτική κληρονομιά τούς καθορίζει.
Και η παρέμβαση του Κ.Λ. βοηθά πολλαπλά σε αυτή την οδό. Κυρίως γιατί υπενθυμίζει στην εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ ότι το κόμμα αυτό ή θα είναι αντιδεξιό (και αντινεοφιλελεύθερο) ή δεν θα υπάρχει καθόλου. Αυτή την απεύθυνση την έχει ανάγκη η ιστορία των δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών του ΠΑΚ, της Δημοκρατικής Άμυνας του Καράγιωργα, της ΠΑΣΠ της πρώτης Μεταπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ των δυτικών συνοικιών των εκλογών του ’85».