Ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι, προφανώς, αυτό που οι παλιοί έλεγαν «άνδρας αισθηματίας» και για τη στήλη είναι θέμα αρχής να μην μπλέκει με υποθέσεις της καρδιάς· γι’ αυτό, δεν σκοπεύω να μπω στην ουσία της υπόθεσης περί τον προνομιακό διορισμό της συζύγου του. Το ενδιαφέρον μου τράβηξαν οι εξηγήσεις που έδωσε ο πρώην υπουργός, σε ραδιοφωνική συνέντευξή του. Για την ουσία των αιτιάσεων δεν είπε τίποτε, παράλειψη που ερμηνεύεται ως αποδοχή τους. Είπε, όμως, ότι η επίθεση έχει πραγματικό στόχο τον ίδιο: τον χτυπούν για εκείνη την περιβόητη (ίσως αποδειχθεί και ιστορική...) δήλωσή του περί αριστείας. Και έχει δίκιο.
Δεν έχει δίκιο, βεβαίως, όταν υπονοεί ότι η αφορμή είναι ασήμαντη και ότι αυτός προσωπικά κατέχει κάποια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των ηρώων της «πρώτης φοράς Αριστερά» (με δεκανίκι τη Λαϊκή Δεξιά, να μην ξεχνάμε), ώστε να αποτελεί στρατηγικό στόχο των αντιπολιτευομένων. Για την ίδια αφορμή, ο οποιοσδήποτε πολιτικός, οιασδήποτε πλευράς, την ίδια κριτική θα αντιμετώπιζε. Δεν έχει κάποια μοναδικότητα ο Αρ. Μπαλτάς που τον ξεχωρίζει ως στόχο. Εχει δίκιο, όμως, ως προς το ότι η εχθρότητα προς την αριστεία (τη «ρετσινιά»), που αυτός της έδωσε θεωρητική βάση και την έφερε στο προσκήνιο, είναι στον πυρήνα του λαϊκισμού της κυβέρνησης.
Παρατηρήστε, λ.χ., πώς ο πρωθυπουργός δικαιολόγησε εν μέρει τον ΕΝΦΙΑ (αυτόν που κάποτε θα καταργούσε), στη συνέντευξή του στην Εκθεση Θεσσαλονίκης. Αυτοί που έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία «εν πάση περιπτώσει, κάπως την απέκτησαν», είπε, υπαινισσόμενος ότι δεν πειράζει αν αυτοί τουλάχιστον υφίστανται τον ΕΝΦΙΑ, αφού κάπως απέκτησαν τη μεγάλη περιουσία. Μα και οι ιδιοκτήτες μικρής περιουσίας κάπως δεν την απέκτησαν και αυτοί; Δεν εξετάζει, όμως, τον τρόπο με τον οποίο την απέκτησαν – αν ήταν παράνομος ή νόμιμος, άδικος ή δίκαιος. Ούτε εξετάζει την κατά τεκμήριο μεγαλύτερη δυνατότητά τους να καταβάλουν τον φόρο (τουλάχιστον θεωρητικά, εξαιτίας της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων, που πλήττει αυτούς τους ιδιοκτήτες ιδιαίτερα). Του αρκεί μόνο ότι «κάπως την απέκτησαν», ώστε η επιβολή του φόρου να είναι δίκαια. Του αρκεί, δηλαδή, η αριστεία – νοούμενη μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο των συμφραζομένων. Πείτε το, αν θέλετε, επιτυχία, υπεροχή ή, όπως το έλεγαν οι αρχαίοι, αρετή. Το πρόβλημά τους, πάντως, αυτό είναι.
Υπό αυτούς τους όρους, είναι αστείο ο Τσίπρας να ευαγγελίζεται την προσέλκυση των επενδύσεων. Επενδύσεις σε μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση αποστρέφεται την κουλτούρα της επιχειρηματικότητας δεν γίνονται· και επιχειρηματικότητα χωρίς την κουλτούρα της αριστείας δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι όπως με το χωριό και τον χωριάτη: μπορείς να βγάλεις τον χωριάτη από το χωριό, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το χωριό από τον χωριάτη.
Το βλέπουμε στο αποτέλεσμα του υπόγειου και συστηματικού πολέμου της κυβέρνησης εναντίον της Ελ Ντοράντο και της «Ελληνικός Χρυσός» στη Χαλκιδική, που μπάφιασαν και τα μαζεύουν. Το βλέπουμε και στη χυδαία, κομπλεξική και χαιρέκακη ανάρτηση του γραφικού πρωθυπουργικού συμβούλου στα κοινωνικά δίκτυα: «Στα τσακίδια Ελ Ντοράντο και να μη στεριώσεις πουθενά». (Τον φαντάζομαι να πατάει τις τσιρίδες αμέσως μετά την ανάρτηση, να σπάει ό,τι βάζο βρίσκει μπροστά του και, αναπόφευκτα, να σκίζει –μεταφορικώς– το καλσόν του...) Κανονικά, η ταχύτητα της αποπομπής του Καρανίκα από τη θέση του θα έπρεπε να ήταν το μέτρο της σοβαρότητας των προθέσεων που διαλαλεί ο Τσίπρας. Φυσικά, κανείς δεν τον πείραξε – όπως δεν πειράζει κανείς τον Πολάκη και τους κατά καιρούς μιμητές του. Εξάλλου, μπορεί ο Καρανίκας να εκφράστηκε με χυδαιότητα, αλλά το πνεύμα του είναι αυτό της κυβέρνησης, όπως το έθεσαν οι υπουργοί Σκουρλέτης και Σταθάκης.
Τι κι αν η εταιρεία φωνάζει ότι έχει δεκαοκτώ αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που τη δικαιώνουν ως προς τα περιβαλλοντικά κριτήρια που επικαλείται η κυβέρνηση; Αφού η Δικαιοσύνη και, ειδικά, το ΣτΕ έχει στοχοποιηθεί από τον πρωθυπουργό προσωπικώς ως «θεσμικό εμπόδιο». Πολύ σωστά, λοιπόν, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης διαπιστώνει αυταρχισμό και αυθαιρεσία στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Κανείς δεν πρόκειται να πάρει στα σοβαρά την εκστρατεία που κάνει με τα λόγια ο Τσίπρας υπέρ των επενδύσεων. Σε τελευταία ανάλυση, κανείς δεν μπορεί πια να πάρει στα σοβαρά τον ίδιο τον Τσίπρα, όταν η δική του κυβέρνηση διαψεύδει τις πιο φρέσκες εξαγγελίες του, όταν τον διαψεύδει το γραφείο του μέσω non-paper. Είναι προσωπικό πλήγμα στον Τσίπρα αυτό που συνέβη και ο ίδιος πρέπει να το αντιλαμβάνεται αυτό. Πόση αξία έχουν τώρα οι καλές προθέσεις που διαλαλούσε μόλις προ ημερών δίπλα στον Μακρόν;
Η υπόθεση αυτή ήταν ένα ανέλπιστο δώρο στη Ν.Δ. και στον αρχηγό της, που υπολογίζουν πολύ τη δική τους παρουσία στην Εκθεση. Ηδη από την περασμένη εβδομάδα το ενδιαφέρον για την ομιλία του Μητσοτάκη στο Βελλίδειο ήταν αυξημένο. Συνήθως, δέκα ημέρες πριν από την άνοδο στη Θεσσαλονίκη στέλνουν περί τις 10.000 προσωπικές προσκλήσεις (ηλεκτρονικές). Φέτος, μόνο τις πρώτες τρεις ημέρες μετά την αποστολή, απάντησαν θετικά οι 3.800 παραλήπτες, ενώ πέρυσι είχαν απαντήσει 2.500 μετά μία εβδομάδα. Φαντάζομαι ότι, μετά το χθεσινό, το ενδιαφέρον θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο.Έντυπη
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ