Το επιβεβλημένο, ξεκινώντας, είναι να ευχαριστήσω τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα για το εμπνευσμένο άρθρο του περί ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου, διότι επιβεβαίωσε πλήρως την ανάλυση της στήλης σχετικά με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μη σας κουράζω με αποσπάσματα, η κεντρική ιδέα του άρθρου είναι απλή και ευθέως διατυπωμένη: ο ΣΥΡΙΖΑ αναβιώνει, κατά τον Τσίπρα, τη διακήρυξη της «3ης Σεπτέμβρη» και το κάνει με υπερηφάνεια. (Διόλου τυχαία, αυτή είναι η τελευταία λέξη του άρθρου.)
Eτσι ξαφνικά, βρεθήκαμε με τρία ΠΑΣΟΚ! Το γνήσιο, αλλά ισχνό, της Φώφης· το κρυφό, γαλάζιο ΠΑΣΟΚ της Ν.Δ.· και τον ΣΥΡΙΖΑ, που ανακαλύπτει το ιστορικό μεγαλείο της «3ης Σεπτέμβρη». Αναμενόμενο ήταν –και λόγω των πολλών κολακευτικών αναφορών στο άρθρο για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ– όσοι θεωρούν εαυτούς γνησίους κληρονόμους να λυσσάξουν εναντίον του Τσίπρα. Η Φώφη, πάντα πιο κωμική απ’ όλους, άρχισε να φωνάζει «ύβρις, ύβρις». Θύμωσε και ο συνήθως spaced-out πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. (Τόσο που παίζει με την ιδέα μήπως και αυτός θέσει υποψηφιότητα, αφού τόσοι και τόσοι ερίζουν για την κληρονομιά του μοιραίου ανθρώπου στη μεταπολεμική ιστορία μας...) Ενόχληση εκδηλώθηκε και από βουλευτή της λαϊκής Δεξιάς (άλλως, γαλάζιο ΠΑΣΟΚ) που έψεξε τον Τσίπρα για «αντιποίηση προσωπικότητας και ιδεών». Και τι τον νοιάζει αυτόν; Τον νοιάζει, πώς δεν τον νοιάζει! Κοιτάξτε ποιοι συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, η στροφή που επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο πρωθυπουργός –και με τους όρους που την επιχειρεί– δεν παύει να είναι ομολογία ήττας για τον ίδιο και τον κύκλο του. Δηλαδή, τόση φασαρία έγινε γύρω από την «πρώτη φορά Αριστερά» για να καταλήξουν στις απαρχές του ΠΑΣΟΚ; Χειρότερο και από πίτσα δύο ημερών ξαναζεσταμένη σε φούρνο μικροκυμάτων! Βέβαια, όταν πεινάς, τρως τη χθεσινή πίτσα όπως είναι, ακόμη και αν την έχεις ξεχάσει εκτός ψυγείου· και ο Τσίπρας είναι, προφανώς, σε απελπισία από την πείνα, καθώς βλέπει τη Ν.Δ. να έρχεται και τα δικά τους ποσοστά να υποχωρούν. Γι’ αυτό, προσπαθεί να εμποδίσει τη συσπείρωση που πάει να γίνει στον χώρο του Κέντρου και, συγχρόνως, να προσελκύσει στον ΣΥΡΙΖΑ τους βαρέως νοσούντες αριστερούς ψηφοφόρους. Πλασάροντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως δικαίωση της «3ης Σεπτέμβρη» καταφέρνει να γεφυρώσει τους δύο στόχους.
Πάλι ξέφυγε
Ιδού. Αυτά συμβαίνουν όταν χαλαρώνουν τα μέτρα ασφαλείας. Τον είχαν τόσο καιρό κλεισμένο στο ντουλάπι του στο Μαξίμου, εκείνος ήταν πειθήνιος και υπάκουος, οι άλλοι τον άφησαν λάσκα και –τσουπ!– ο παππούς Αλέκος βγήκε την Κυριακή στην τηλεόραση και μοίρασε ξανά το γέλιο απλόχερα.
Δεν είναι η συνήχηση, είναι μάλλον το μέγεθος το πνευματικό αυτό που κάνει πολλούς να αποκαλούν, από την πρώτη ώρα που τον είδαν και άκουσαν τον λόγο του, Φλωμπέρ τον Φλαμπουράρη. Την Κυριακή, λ.χ., ερωτηθείς για την καθυστέρηση στη αξιοποίηση του πακέτου Γιούνκερ, εξήγησε με παρρησία, ακρίβεια και σπάνια εκφραστική λιτότητα πώς αντιλαμβάνονται οι Συριζαίοι (αλλά και γενικότερα οι πασόκοι πάσης αποχρώσεως...) την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων. Για να απορροφηθούν τα κονδύλια, είπε, «χρειάζεται μπίζνες πλαν», το οποίο σημαίνει «έσοδα-έξοδα συν». Αφού επανέλαβε μία ακόμη φορά τον ορισμό του «μπίζνες πλαν», πρόσθεσε: «Αυτό είναι πολύ δύσκολο». Με απλά λόγια: Αν δεν είναι να παίρνουμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να δαπανάμε όπως θέλουμε (σε κατανάλωση, δηλαδή, την οποία βαπτίζουμε ανάπτυξη), τότε δεν τα παίρνουμε καθόλου. Καλή η επένδυση, αλλά δύσκολη· καλύτερη, πάντα, είναι η αρπαχτή.
Παρατήρησα, επίσης, τη σύγχυση των σχολιαστών γύρω από την ερμηνεία του σιβυλλικού ορισμού που έδωσε για το «μπίζνες πλαν»: «έσοδα-έξοδα συν» (δις). Δικαίως μπερδεύονται. Πού πάει το συν, στα έσοδα ή στα έξοδα; Μάλλον δεν θυμόταν εκείνη την ώρα. (Εν αντιθέσει προς την παροιμία της αγγλικής, πιστεύω ότι πάντα μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σ’ έναν γέρικο σκύλο, αλλά παίρνει χρόνο και θέλει υπομονή...) Σε κάθε περίπτωση, η πρόοδός του είναι εντυπωσιακή, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ξεκίνησε πιστεύοντας ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί με «αέρα»...
Τραγικό τέλος
Κάποτε θα συνέβαινε και όλοι το περιμέναμε – δεν έχω λόγο, λοιπόν, να ψάχνω για περιφράσεις· θα είμαι ευθύς και, κατά το λεγόμενο, τσεκουράτος. Ο Γιάννης Τραγ (ικ)άκης αποχωρεί από την πολιτική. (Σπάσε καρδιά, σπάσε – αλλά συγκρατούμαι και συνεχίζω...)
Το τραγικό του πράγματος είναι ότι καθησυχάζει τους αναρίθμητους φίλους του με την αναγγελία ότι στη θέση του θα είναι υποψήφιος ο γιoς του, «διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός, έχει πέντε παιδιά», όπως τον συστήνει ο υπερήφανος πατέρας του. Oνομα δεν συγκράτησα,
αλλά δεν πειράζει· αφού έχει πέντε παιδιά και είναι διδάκτωρ...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ