Ξέρετε πώς συμβαίνουν αυτά. Η κακιά στιγμή, που λένε. Το παιδί ξέφυγε της προσοχής της γιαγιάς, το πήρε στα χέρια του, νόμισε ότι ήταν παιχνίδι, δεν ήθελε πολύ να γίνει το κακό... Μιλώ για τον Γιάννη Ραγκούση (της «Επόμενης Ελλάδας»...), διεκδικητή της αρχηγίας του νέου κεντρώου κόμματος και πρώτη απώλεια της ωραίας διαδικασίας, ο οποίος έγραψε το εξής στο Τουίτερ:
«Εάν με εκλέξουν οι πολίτες, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα πάρει από εμάς ψήφο εμπιστοσύνης. Αν δεν είναι αυτοδύναμος, ας κυβερνήσει ως κυβέρνηση μειοψηφίας». Ναι, κ. Ραγκούση· γι’ αυτό δεν πρόκειται να σε εκλέξουν. Διότι τέτοια ανευθυνότητα και τόση επιπολαιότητα οι πολίτες τη βρίσκουν και στον Τσίπρα. (Στο κάτω κάτω, δεν χρειάζεται καν νέο κόμμα, αν πρόκειται απλώς να αναπαραγάγει το παρελθόν...)
Με αφορμή τα παραπάνω, σκέπτομαι ότι ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει, αν είναι να πραγματοποιηθεί αυτό που δημοσίως εύχονται και διαλαλούν όλοι οι υποψήφιοι. Να γίνει, δηλαδή, η εκλογή αρχηγού το μέγα πολιτικό γεγονός, που θα προκαλέσει την αναγέννηση του κεντρώου χώρου και θα επηρεάσει την τροπή των πραγμάτων στη χώρα. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η συζήτηση να αφορά την πραγματικότητα: τις δύσκολες αποφάσεις που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία, τα πραγματικά διλήμματα και τις αληθινές δυνατότητές μας.
Αν, αντιθέτως, η συζήτηση χαθεί στον αυτοαναφορικό λόγο της ομφαλοσκόπησης, στο ηρωικό παρελθόν και στα ιερά σύμβολα, κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί, πέραν των γνωστών και σεσημασμένων. Θα είναι θλιβερό, τόσο ως θέαμα όσο και ως αποτέλεσμα, όπως η προσπάθεια μιας παχιάς, γριάς κότας να πετάξει.
Για να υπάρξει γνήσιο ενδιαφέρον από την πλευρά της κοινωνίας, η συζήτηση γύρω από την εκλογή πρέπει να ξεφύγει από τον ασφυκτικό καθωσπρεπισμό του όρου «Κεντροαριστερά». Αυτή η λέξη επιβάλλει περιορισμούς, οι οποίοι αναιρούν το φυσικό πλεονέκτημα του κέντρου· δηλαδή, ότι είναι κέντρο και μπορεί να γέρνει εξίσου άνετα και προς τη μία και προς την άλλη πλευρά, αναλόγως του πώς ορίζει το συμφέρον της χώρας. Η πολύφερνη Κεντροαριστερά δεν πουλάει. Τελείωσε. Ψόφησε σαν το πτηνό Ντόντο. Ολοι οι απέξω, ο πολύς κόσμος που έχει μπαφιάσει να ακούει Κεντροαριστερά και κλείνει τα αυτιά του, το γνωρίζει. Αντε, λοιπόν. Κάντε επιτέλους ένα βήμα παραπέρα. Ξεκολλήστε!
Events, dear boy
Διαθέτουμε κυβέρνηση υψηλής οικολογικής ευαισθησίας. Σκεφθείτε το: ποτέ άλλοτε δεν είχαμε κυβέρνηση στην οποία η προστασία του περιβάλλοντος να βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας της, ως μορφή αντίστασης στον καπιταλισμό. Είναι μάλιστα η κυβέρνηση φορέας μιας αξιόλογης παράδοσης στη συγκεκριμένη μορφή αντικαπιταλιστικού αγώνα, καθώς είναι τα στελέχη της, ως επί το πλείστον, εκείνα που επί χρόνια εμποδίζουν όποια απόπειρα ανάπτυξης μπορούν, αγωνιζόμενα για τα δικαιώματα του εκάστοτε μπούφου ή καρακάξας. Το παράδειγμα της επένδυσης στις Σκουριές είναι το πιο πρόσφατο στην επικαιρότητα.
Κάτι ήξερε οπωσδήποτε ο Μακμίλαν, που θεωρούσε σπουδαιότερο παράγοντα στην πολιτική τα «events, dear boy, events». Τα γεγονότα· αυτά που φέρνει η τύχη και δεν μπορεί κανείς να τα εμποδίσει. Και τα οποία έχουν πάντα τη δική τους ειρωνεία. Οπως στην περίπτωση της κυβέρνησης, που χρειάσθηκε τέσσερις ημέρες ώσπου να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής στον Σαρωνικό από την πετρελαιοκηλίδα, επειδή την ίδια ώρα ήσαν πλήρως απορροφημένοι στον αντικαπιταλιστικό αγώνα που δίνουν χρόνια τώρα στη Χαλκιδική, στο όνομα των οικολογικών ευαισθησιών τους. Αυτό είναι το τίμημα όταν βάζεις την Ανθρωπότητα, ως αφηρημένη έννοια, υπεράνω των πραγματικών ανθρώπων. Η κατεξοχήν ασθένεια των αριστερών...
Μεγάλο βήμα
Είναι, πράγματι, ένα μεγάλο βήμα για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι, με αφορμή την επίθεση του «Ρουβίκωνα» στο σπίτι στελέχους του, θα προχωρούσε –χαμηλοφώνως έστω– σε αναγνώριση της θεωρίας των δύο άκρων. Την ίδια που κάποτε κατήγγελλε ως αδιανόητη ιεροσυλία. Τώρα, όμως, υπάρχει μία βασική διαφορά από το παρελθόν. Τότε που η σημερινή κυβέρνηση έφριττε στην ιδέα ότι, εκτός από φασιστική βία, υπάρχει και αριστερή βία, οι διάφορες συμμορίες «παιδιών» της άκρας Αριστεράς χρησιμοποιούσαν βία κατά του μνημονίου. (Για την ακρίβεια, βία κατά τραπεζών, εμπορικών καταστημάτων, ιδιοκτητών αυτοκινήτων και, φυσικά, αστυνομικών.) Ομως, στις μέρες της ώριμης πια Πρώτης Φοράς Αριστερά, η βία των αναρχικών –και ειδικά του «Ρουβίκωνα»– στρέφεται πια ευθέως κατά της κυβέρνησης.
Για τον λόγο αυτό, στην ανακοίνωση του κόμματος σχετικά με την επίθεση στο σπίτι του δημάρχου Ζωγράφου (που, τελικά, ήταν το σπίτι του αδελφού του δημάρχου...), διαβάζουμε ότι «ο χαρακτήρας της (σ.σ.: της επίθεσης) προσιδιάζει σε φασιστικές πρακτικές». Για φαντάσου, φασιστικές πρακτικές ο «Ρουβίκωνας»! Μα πότε πρόλαβαν να γίνουν φασίστες; Μόλις τις προάλλες ήταν που ο Ν. Βούτσης παρενέβη στον Ν. Τόσκα για να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες μετά την εισβολή στη Βουλή. Τέλος πάντων, αυτή είναι η «ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών», που λέει ο ποιητής, αλλά και των αστόχαστων…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ