Του Πέτρου Τρουπιώτη*
Θα λυθεί το Σκοπιανό μέσα στο 2018;
Για να είμαι ειλικρινής, όλες αυτές τις αισιοδοξίες, πολιτικών και διεθνών παραγόντων, δεν τις συμμερίζομαι πια.
Γιατί έχω ακούσει καμία δεκαριά φορές για την «μεγάλη ευκαιρία για το Κυπριακό» ή για την «τελευταία ευκαιρία για το Κυπριακό» ή για «την λύση του Σκοπιανού μια και πιέζουν οι Αμερικανοί» και αλλά παρόμοιε. Και τίποτε δεν έχει επαληθευτεί.
Και δεν έχει επαληθευτεί γιατί τα πράγματα δεν έχουν προετοιμαστεί. Γιατί δεν έχει υπάρξει συμφωνία στις δυο πλευρές, γιατί δεν είναι ώριμες οι καταστάσεις. ΄Η και γιατί η κάθε πλευρά επιμένει (δικαίως ή αδίκως) στην δίκη της θέση.
Ποιον βοηθά η καθυστέρηση, δεν είναι σαφές, αν και η πιο διαδεδομένη άποψη είναι πως η παγίωση δεδομένων, βοηθά την πλευρά που δημιούργησε τα δεδομένα αυτά. Και στο Σκοπιανό, τα δεδομένα ( λόγω και τεραστίων ελληνικών λαθών που δεν είναι της παρούσης) δημιούργησαν τα Σκόπια.
Υπάρχει βεβαία και η αντίθετη άποψη που λέει πως η μη λύση τέτοιων προβλημάτων, τα αφήνει ανοιχτά ώστε στο μέλλον, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να λυθούν σε θετική για την χώρα μας κατεύθυνση (Βεβαία αυτό το τελευταίο μου θυμίζει την ιστορία με την «κόκκινη μηλιά» και τον «μαρμαρωμένο βασιλιά», αλλά ας μην είμαστε απαισιόδοξοι).
Πάλι λοιπόν αυτές τις μέρες, οι «αρμόδιοι» εκφράζουν αισιοδοξία. Λύση στο πρώτο εξάμηνο του 2018, λέει ο κ Νίμιτς και φαίνεται πως και η κυβέρνηση μας, βρίσκεται σε αυτό το κλίμα. Με ποια στοιχειά: Άγνωστο. Κάποιες αντίστοιχες φωνές υπάρχουν και από την πλευρά των Σκοπίων. Θα δούμε…
Βεβαία, ο κ Νίμιτς (και όλοι οι κατά καιρούς διεθνείς παράγοντες, διαπραγματευτές κλπ) έχουν λόγους να δείχνουν αισιόδοξοι κατά διαστήματα. Έτσι συντηρούν το ζήτημα στον ΟΗΕ και βεβαίως διατηρούν την (ακριβοπληρωμένη) θέση τους...
Επί της ουσίας τώρα, δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Ο υπουργός Εξωτερικών, ο κ Κοτζιάς, όπως ομολογούν όχι μόνον διπλωμάτες, αλλά και μέλη της κυβέρνησης, κινείται μονός του, σχεδόν μυστικά και ίσως με δικό του πλάνο. Άρα, πολλοί λίγοι γνωρίζουν, ποσό κοντά είναι μια κάποια λύση.
Όμως , όπου και αν καταλήξει η διαπραγμάτευση, με όποιες πιέσεις και υποχωρήσεις καταλήξει κάπου, είναι σαφές ότι θα πρέπει να είναι μια συνολική, καλά σχεδιασμένη πρόταση. Μια πρόταση που θα είναι αποδεκτή από το σύνολο της κυβέρνησης. Μια πρόταση που θα την στηρίζουν, ευθέως (και με στεντόρεια φωνή) τα δυο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση. Και δημοσίως οι αρχηγοί τους.
Και αν υπάρξει τέτοια συγκεκριμένη πρόταση η οποία έχει συμφωνηθεί με την άλλη πλευρά και έχει και την στήριξη του ΟΗΕ, τότε μπορεί να έλθει και σε Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, αλλά και στην Βουλή για συζήτηση και στήριξη.
Όμως θα πρέπει η πρόταση αυτή, στο μεν Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών να έχει εξ αρχής δυο θετικές ψήφους (του κ Τσίπρα και του κ Καμένου) και στην Βουλή ΟΛΕΣ τις ψήφους των βουλευτών των δυο κόμματων που συγκροτούν την κυβέρνηση.
Σε αντίθετη περίπτωση, καμία, μα καμία συζήτηση δεν θα πρέπει να γίνει.
Σε καμία περίπτωση η αντιπολίτευση, αξιωματική η μη, δεν θα πρέπει να μπει σε καμία συζήτηση, σε κανέναν διάλογο.
Το κόλπο αυτό πρέπει να σταματήσει.
Ας ελπίσουμε ότι η αντιπολίτευση(και όχι μόνον η Αξιωματική) έχει καταλάβει τι παιχνίδι παίζεται και έχει βάλει μυαλό…
ΥΓ. Κρίσιμη (και χρήσιμη νομίζω) επισήμανση. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και Πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Π. Καμένος, σε όλες τις αναφορές του τελευταία, εκφράζει την αντίθεση του σε σύνθετη ονομασία, λέγοντας χαρακτηριστικά «όχι στην χρήση του ελληνικού όρου Μακεδονία». Επισημαίνω πάλι την λέξη Ελληνικού. Γιατί, για παράδειγμα, το novamakedonija (και μάλιστα ως μια λέξη) είναι ελληνικός όρος;
*Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
http://www.liberal.gr/arthro/183251/apopsi/arthra/to-novamakedonija-einai-ellinikos-oros.html