Ελεύθερος αλλά υπό καθεστώς αυστηρής προστασίας ο πρώτος (από τους οκτώ) Τούρκος αξιωματικός, μέχρι την τελική κρίση του ΣτΕ.Εν μέρει δεκτή έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας σε σχηματισμό Ολομέλειας την αίτηση αναστολής του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής για τη χορήγηση ασύλου σε έναν από τους 8 Τούρκους αξιωματικούς, κρίνοντας ότι ο αξιωματικός πρέπει να παραμείνει σε καθεστώς προστασίας μέχρι την έκδοση της απόφασης στην επί της ουσίας διαδικασία, δηλαδή μετά την συζήτηση της αίτησης ακύρωσης της χορήγησης ασύλου του, η οποία θα γίνει στο ανώτατο δικαστήριο στις 4 Μαΐου.
Μέχρι τότε το ΣτΕ έκρινε ότι «δεν πρέπει να χορηγηθούν στον αξιωματικό ταξιδιωτικά έγγραφα, να ορίσει ως τόπο διαμονής του συγκεκριμένη και μη δημιοσιοποιούμενη διεύθυνση και να του επιβάλλει την υποχρέωση να εμφανίζεται καθημερινά στο αστυνομικό τμήμα του τόπου διαμονής του».
Επιπλέον το Δικαστήριο επισημαίνει, ότι οφείλει το δημόσιο να λάβει κάθε αναγκαίο και πρόσφορο μέτρο με σκοπό την αποτελεσματική επιτήρηση και προστασία του Τούρκου αξιωματικού.
Σε περίπτωση μη τήρησης των μέτρων που διατάσσει το Δικαστήριο, το ΣτΕ μπορεί να ανατρέψει την απόφαση του, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο σκεπτικό της ολομέλειας.
Ειδικότερα, στην απόφαση του ΣτΕ επισημαίνεται μεταξύ άλλων «ότι η αναγνώριση ενός προσώπου ως δικαιούχου διεθνούς προστασίας συνδέεται άρρηκτα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας η οποία οφείλει ως μέλος της διεθνούς κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σέβεται και να εφαρμόζει τη Σύμβαση της Γενεύης η οποία αποτελεί "ακρογωνιαίο λίθο" του διεθνούς νομικού συστήματος για την προστασία των προσφύγων».
Μάλιστα στην απόφαση σημειώνεται ότι «αβασίμως προβάλλεται ότι η εκτέλεση της απόφασης (χορήγηση ασύλου) θα επηρεάσει δυσμενώς τις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία και συνεπώς συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος, συναπτώμενοι με την προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης της χώρας οι οποίοι επιβάλλουν την χορήγηση της αιτούμενης αναστολής της εκτέλεσης της προσβαλλόμενης απόφασης».
Προχωρώντας δε ένα βήμα περισσότερο αποφαίνονται ότι η αναγνώριση ενός προσώπου ως αιτούντος διεθνούς προστασίας από αρχαιοτάτων χρόνων, θεωρείται πράξη ειρηνική και ανθρωπιστική και ως τέτοια δεν «δύναται να θεωρηθεί ως μη φιλική ενέργεια έναντι άλλου κράτους».