[ΦΩΤΟ-April is the cruellest month. Το λέει ο ποιητής και πολύ σωστά, διότι η άνοιξη φέρνει μαζί της και τις αλλεργίες. Στη φωτογραφία, μία από αυτές.]Την αφορμή για την ιδέα, την οποία θέτω στην κρίση σας με το σημερινό σημείωμα, μου την έδωσαν οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν από μια πρόσφατη εκδήλωση της ΚΕΔΚΕ. Η πρώτη σειρά, με τους σπουδαίους παράγοντες της αυτοδιοίκησης, ήταν σκέτη θλίψη: «προέδροι» (ουχί πρόεδροι) της Β΄ Εθνικής σε χοροεσπερίδα, η οποία λαμβάνει χώρα σε οικογενειακό κατάστημα, ιδεώδες για γάμους, βαπτίσεις, συνεστιάσεις. (Εντύπωση που ίσως αδικεί, όπως κάθε γενίκευση· μου την ενέπνευσε, όμως, η σεπτή μορφή του Αχιλλέως του Μπέου, που λόγω όγκου δέσποζε στις φωτογραφίες...). Τι να περιμένεις από την κομματική επετηρίδα και μάλιστα της δεύτερης κατηγορίας για την Αθήνα;
Σε ένα χρόνο θα έχουμε εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και η κυβέρνηση άρχισε ήδη να παίζει με την απειλή της απλής αναλογικής από αυτές τις εκλογές. Είτε ισχύσει αυτό είτε όχι, διερωτώμαι αν η Αθήνα αντέχει ακόμη μία χαμένη τετραετία, ακόμη μία τετραετία χωρίς δήμαρχο. Η εικόνα εξαθλίωσης της πρωτεύουσας, όσο και αν εξιδανικεύεται από αναρχικούς, κομπλεξικούς, καλλιτέχνες κ.ά., είναι εντελώς απαράδεκτη. Είναι εικόνα αισχρή για πρωτεύουσα ενός, υποτίθεται, ευρωπαϊκού κράτους.
Βεβαίως, η παρακμή της πρωτεύουσας συνδέεται με τη γενικότερη παρακμή της χώρας, που ξεκίνησε με τη χρεοκοπία. Αυτό που λείπει, όμως, εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την Αθήνα, είναι η φωνή που θα εκφράσει πολιτικά αυτή την κατάσταση για λογαριασμό της πόλης και του κοινού συμφέροντος των κατοίκων της. Αντιθέτως, έχουμε έναν δήμο αδύναμο και παθητικό, που μόνον αντιδρά καθυστερημένα – κι αυτό όχι πάντα. Η απάντηση ότι δεν υπάρχουν οι θεσμικοί τρόποι, δεν αρκεί. Δεν αρκεί, δηλαδή, ότι ο δήμαρχος θα χτυπήσει τις πόρτες της κεντρικής εξουσίας, θα τις βρει κλειστές και θα επιστρέψει μελαγχολικός στο γραφείο του για να κλωσσήσει τ’ αυγά του. Οφείλει να δημιουργήσει τους πολιτικούς τρόπους (συμμαχίες, πρωτοβουλίες, δράσεις κ.λπ.), ώστε η φωνή των ανθρώπων που ζουν στην Αθήνα να ακουστεί.
Για να αναστραφεί η παρακμή στην Αθήνα, χρειάζεται κλίμα ανάτασης. Αυτό δεν μπορούν να το προσφέρουν πρόσωπα της κομματικής επετηρίδας από οποιοδήποτε κόμμα –κομματοκρατούμενος ήταν ουσιαστικά ο Δήμος Αθηναίων και, γι’ αυτό, με μία σειρά δημάρχων της Ν.Δ. παραμορφώθηκε σε αντίγραφο του άχρηστου κράτους. Κλίμα ανάτασης δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε απρόσωποι τεχνοκράτες, χωρίς πεποιθήσεις –η απογοήτευση, που έδωσε ο Γιώργος Καμίνης σε όσους τον υποστήριξαν, το αποδεικνύει. Δεν μπορεί, όμως, η μόνη άλλη επιλογή να είναι η επιστροφή στους Κακλαμάνηδες.
Από τα υπάρχοντα πρόσωπα στη σκηνή, ο κατάλληλος για τη θέση του δημάρχου Αθηναίων, με τους όρους που ανέπτυξα παραπάνω, είναι ο Κώστας Μπακογιάννης. Γνωρίζει τον χώρο της αυτοδιοίκησης, χωρίς να προέρχεται από την κομματική επετηρίδα. Προέρχεται, βέβαια, από τη μεγάλη πολιτική οικογένεια των Μητσοτάκηδων. Ομως, έχει ανεξαρτησία γνώμης, την οποία υπερασπίζεται με επιμονή και πεποίθηση – πάντα έτσι ήταν, ρωτήστε και τη μητέρα του. Τα χαρακτηριστικά της πολιτικής προσωπικότητάς του, ωστόσο, τον κάνουν μάλλον κληρονόμο του πατέρα του παρά της μητέρας του. Το δείχνει η άνεση με την οποία συνομιλεί με την Αριστερά.
Σημαντικότερο πλεονέκτημα του Μπακογιάννη είναι η προσωπικότητά του. Η δυνατότητα να ελέγχει τον εγωισμό του, όταν μιλάει με εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί του. Αυτό, εκτός από την επικοινωνιακή χρησιμότητα, στην περίπτωση του Μπακογιάννη έχει και πρακτική χρησιμότητα, διότι έτσι πετυχαίνει τις συνθέσεις με τις οποίες λειτουργεί η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Το μαρτυρούν οι αποφάσεις στο περιφερειακό συμβούλιο, οι οποίες λαμβάνονται κυρίως ομοφώνως ή στη χειρότερη των περιπτώσεων με αποχή των διαφωνούντων της αντιπολίτευσης. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Μπακογιάννης είναι η καλύτερη επιλογή για την Αθήνα· υπό την προϋπόθεση ότι έχει επίγνωση πως, εκτός από συνθέσεις, για να σωθεί η Αθήνα θα χρειαστούν και συγκρούσεις.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ