[Πάντα θα υπάρχει βία όσο οι αριστεροί είναι στο απυρόβλητο ή έχουν το "ακαταλόγιστο" κι εκφράσεις όπως "χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Έλληνες" ή "αν τον δω κρεμασμένο δεν θα του κόψω το σκοινί" μένουν χωρίς συνέπειες... και συνέπειες εννοώ όχι καρπαζιές αλλά να τον καλέσει ένας εισαγγελέας... αν ο Δήμαρχος του Τελ Αβίβ πει "χέστηκα αν ο Χίτλερ σκότωνε Εβραίους" θα κάνει 10 χρόνια να ξαναδει το φως της μέρας... από αυτή την άποψη τα παρακάτω του αξιολογότατου Μουμτζή είναι άκυρα αφού ασχολείται μόνο με το αποτέλεσμα δηλ. το καφριλίκι που έβγαλαν κάποιοι και παραβλέπει ότι αυτοί οι κάποιοι εκπαιδεύτηκαν από όσα ακούνε δημοσίως... εκπαιδεύτηκαν από τον δημόσιο λόγο του Μπουτάρη και επειδή βλέπουν ότι το κράτος δεν έχει τις δομές να τιμωρήσει την καφρίλα των δημοσίων προσώπων ή προτιμάει να τον αφήνει ατιμώρητο ανέλαβαν οι ίδιοι δράση... τόσο απλά είναι τα πράγματα και ηθικοί αυτουργοί τέτοιων περιστατικών είναι οι πολιτικοί και εν προκειμένω ο ΜπουτάρηςΦυσικά να τονίσουμε και την αξιοσημείωτη υποκρισία πολλών ΝΔιτών που για να μην τους κακοχαρακτηρίσουν οι αριστεροί τα φορτώνουν μόνο στον κάφρο, ενώ το σπάσιμο πχ ενός συμβολαιογραφείου από κάφρους το φορτώνουν στον Τσίπρα που τους μπρίζωνε επί χρόνια... δηλ. ο Τσίπρας που μπρίζωνε τους από 'κει κάφρους φταίει ενώ ο Μπουτάρης που μπριζώνει τους άλλους κάφρους δεν φταίει... το "με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω" είναι η επιτομή του λαϊκισμού παιδιά
Και δυο παρατηρήσεις τροφή για σκέψη:
1Στην εκδήλωση ήταν παρόντες και βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ τους οποίους δεν τους πείραξε κανείς... γιατί αραγε;
2. Κι ο Φίλης έμαθε ότι έγινε εκδήλωση στο Σύνταγμα αλλά προτίμησε να πάει για καφέ]
Του Σάκη Μουμτζή
Ο αποτρόπαιος ξυλοδαρμός του δημάρχου Θεσσαλονίκης ανέδειξε για μια ακόμα φορά το πρόβλημα της βίας που έχει εισβάλει με σταθερή συχνότητα στην πολιτική ζωή του τόπου και όχι μόνον. Μάλιστα, οι πρωταγωνιστές αυτών των βιαιοτήτων έχουν, τις περισσότερες φορές, δραστηριότητες σε διάφορους κοινωνικούς χώρους. Δηλαδή τα ίδια πρόσωπα δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια, στις συμπλοκές μεταξύ των φιλάθλων, στα πανεπιστήμια.
Η βία, δυστυχώς, έγινε μέσο επίλυσης των κάθε λογής διαφορών μεταξύ διαφόρων «συλλογικοτήτων» καθώς και με τα όργανα και του φορείς της εξουσίας.
Το φαινόμενο αυτό έλαβε διαστάσεις μετά το 2010, όταν κάποιοι το θεώρησαν ως αντίδοτο στην «βία των μνημονίων». Οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί είναι γνωστοί και έχουν καταγραφεί. Δυστυχώς, ενώ η αντιμνημονιακή πολιτική έχει σαρωθεί από τα γεγονότα, η αντιμνημονιακή συνείδηση επιβιώνει και καθοδηγεί δράσεις και αντιδράσεις.
Συγχρόνως, συγκεκριμένες πολύχρωμες μειοψηφίες εθίστηκαν στην άσκηση της βίας, αναγορεύοντας την σε κυρίαρχη πρακτική τους. Υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στις οποίες όχι μόνον η παραμονή, αλλά και η διέλευση ακόμα είναι απαγορευτική για ορισμένους πολίτες.
Τα τελευταία τρία χρόνια αυτές οι μειοψηφίες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την ανοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ – απόρροια των ιδεολογικών αγκυλώσεων της – απέναντι τους.
Αυτό φάνηκε στην δήλωση του πρωθυπουργού με αφορμή την επίθεση κατά του Γ. Μπουτάρη. Ας σημειωθεί πως ο Α. Τσίπρας συγκυβερνά με τον άνθρωπο που προέτρεπε το πλήθος να λυντσάρει τον Πάχτα. Σε αυτήν την δήλωση, διαστέλλει την δράση των «αγανακτισμένων», που την θεωρεί θεμιτή, από την δράση των ακροδεξιών που την θεωρεί καταδικαστέα.
Η έννοια «αγανακτισμένος» κρύβει έναν υποκειμενισμό και έναν ηθικό αυτοπροσδιορισμό. Δηλώνω αγανακτισμένος για κάτι. Νομιμοποιούμαι να ασκήσω βία εναντίον αυτού που προκάλεσε την αγανάκτηση μου; Ποιος κρίνει ποια αγανάκτηση είναι θεμιτό να εκφρασθεί βιαίως και ποια όχι;
Με αυτήν την λογική και ο Γκοτζαμάνης δήλωνε «αγανακτισμένος». Συνεπώς, επανερχόμαστε στην γνωστή θεωρία της «επαναστατικής βίας», που είναι εξ΄ορισμού καλή και στην βία της «αντίδρασης» που οφείλουμε να την καταδικάσουμε.
Δηλαδή για την Αριστερά η βία δεν είναι καταδικαστέα σε αξιακό επίπεδο, αλλά ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής. Δεν αντιμετωπίζεται σε επίπεδο αρχής, αλλά σκοπιμότητας. Αυτό φάνηκε και στην επίμαχη δήλωση του πρωθυπουργού που ουσιαστικά «ξέπλυνε» την βία των «αγανακτισμένων», καθώς στις τάξεις τους πρωτοστατούσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που αργότερα έγιναν υπουργοί.
Αν ήθελε ο Α. Τσίπρας να είναι στοιχειωδώς έντιμος απέναντι στους πολίτες και στους αντιπάλους του, θα έπρεπε να ζητήσει από όλους αυτούς μιαν ειλικρινή συγγνώμη. Να ζητήσει συγγνώμη από τον Κ. Παπούλια, τον Κ. Χατζηδάκη, τον Α. Λοβέρδο, τον Θ. Πάγκαλο και τα λοιπά στελέχη που προπηλακίστηκαν από τους ομοϊδεάτες του το 2011 και το 2012.
Ας γίνει κατανοητό απ΄όλους, πως η βία στην φιλελεύθερη δημοκρατία δεν έχει χρώμα και είναι ένα αποκρουστικό φαινόμενο. Η αντιμετώπιση της δεν μπορεί να γίνει με ευχολόγια ούτε να την αποδώσουμε και αυτήν στην έλλειψη παιδείας.
Η βία των μειοψηφιών αντιμετωπίζεται με την κρατική καταστολή και την Δικαιοσύνη. Ενα Κράτος που σέβεται τον εαυτό του ασκεί το αποκλειστικό προνόμιο άσκησης βίας για να προστατέψει την ασφάλεια των πολιτών. Σε αυτό το ζήτημα δεν συγχωρούνται ροζέ αναστολές και «ναι μεν, αλλά».
Οι δράστες εντοπίζονται, συλλαμβάνονται, καταδικάζονται. Ας το αντιληφθεί αυτό ο Κ. Μητσοτάκης. Η ασφάλεια του απλού πολίτη είναι το πρώτιστο καθήκον της διακυβέρνησης του.
https://www.liberal.gr/arthro/205030/apopsi/s-moumtzis/o-syriza-o-mpoutaris-kai-i-bia-ton-isonaganaktismenonsin.html