[Τα περισσότερα σπίτια που κάηκαν ήταν εξοχικά αλλά και αυτά που ήταν μόνιμες κατοικίες οι ιδιοκτήτες τους μένουν σε συγγενείς και φίλους... κακά τα ψέμματα, το Μάτι ήταν κυριλέ περιοχή και οι περισσότεροι είχαν σπίτια και αλλού... μπορείτε να το καταλάβετε από το πόσων επώνυμων τα σπίτια κάηκαν ή κινδύνευσαν να καούν, σε αντίθεση με τη Μάνδρα όπου δεν ακούσαμε κανέναν επώνυμο να λέει "κινδύνεψε να πλημμυρίσει το σπίτι μου"... θέλω να πω πως η βοήθεια του στυλ νερό, φαγητό, σεντόνια κ.λπ δεν έχει καμία αξία, είναι αχρείαστη και θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στους ΓΥΦΤΟΥΣ... σκληρό να το λες αλλά είναι η πραγματικότητα...]Συγκινητική και μεγάλη είναι η ανταπόκριση του κόσμου για βοήθεια στους πυρόπληκτους της Ανατολικής Αττικής.
Μπουκάλια με νερό, σεντόνια, κουβέρτες, ρούχα και τρόφιμα σε ποσότητες που θα επαρκούσαν για εκατοντάδες άτομα.
Ωστόσο, ο συντονισμός από πλευράς κυβέρνησης είναι ανύπαρκτος.
«Υπάρχει τρομερή υπερκάλυψη αγαθών, όμως το ζητούμενο είναι αν είναι η βοήθεια είναι αυτή που χρειάζεται και πώς θα καταλήξει σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Έχει φτάσει στα σημεία συλλογής, αλλά από εκεί και πέρα το απόλυτο χάος. Ένας που έχει χάσει τα πάντα για παράδειγμα δεν έχει ανάγκη από ένα πακέτο μακαρόνια», δηλώνει στην «Καθημερινή» η Μαρία Καρρά συνιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Emfasis Foundation».
Για την Μαρία Καρρά εξίσου σημαντικός είναι και ο καταμερισμός καθηκόντων, ώστε η ανταπόκριση στις ανάγκες του κόσμου να γίνει με την κατάλληλη υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα.
«Η διανομή έχει δυσκολία γιατί είναι σε απαγορευμένη περιοχή και η προσέγγιση των ανθρώπων που έχουν υποστεί σοκ θα πρέπει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο και από εκπαιδευμένα άτομα», συμπληρώνει η κ. Καρρά.
«Για μένα κακώς απευθύνει κάποιος έκκληση στον απλό κόσμο, οι εκκλήσεις για τρόφιμα πρέπει να είναι στοχευμένες θα πρέπει να τους πεις φέρε μας ρύζι ή μακαρόνια. Η πρακτική έχει δείξει ότι όταν γίνεται μια ανοιχτή κλήση μαζεύονται τόσα διαφορετικά στον χειρισμό τους τρόφιμα, που είναι ασύμφορο να τα κάνεις διαλογή. Για να τα προσφέρεις πρέπει να τα ξεκαθαρίσεις, δεν μπορείς να ανοίγεις 2.000 σακούλες. Όποιος εξ’ ανάγκης λέει θα μαζέψω τρόφιμα για τον κόσμο δεν θα πρέπει να είναι πάνω από δύο τρία είδη για να είναι διαχειρίσιμα», σημειώνει από την πλευρά του ο Δημήτρης Νέντας από την Τράπεζα Τροφίμων.
Ο Δημήτρης Νέντας αποδίδει τη σύγχυση που προκαλείται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις σε ένα σύνολο αντικειμενικών προβλημάτων που παρατηρείται, όταν ένας τόπος πλήττεται από φυσικές καταστροφές.
«Υπάρχει ένα σύνολο αντικειμενικών προβλημάτων και ένα σύνολο των γνωστών παθογενειών, όπως για παράδειγμα πόσο οργανωμένοι είναι οι δήμοι, πώς συμπεριφέρεται ένας δημοτικός υπάλληλος κ.α.. Είναι ένα παζλ γιατί η ευρύτερη κοινωνία θέλει να προσφέρει το 100%, μέσα σε 24-30 ώρες έχουμε ένα τσουνάμι προσφοράς και είναι και το σκέλος της έλλειψης συντονισμού σε επίπεδο οργανώσεων κοινωνίας πολιτών».
Αποτέλεσμα είναι η προσφορά να υπερβαίνει κατά πολύ τη ζήτηση και εν τέλει να είναι αβέβαιο το που θα καταλήξουν τα συγκεκριμένα αγαθά.
«Η πλειονότητα αυτού που ζήσαμε είναι ότι ο πληθυσμός που έχει μείνει είναι λίγος και δεν τα χρειάζονται αυτά τα πράγματα. Εμείς πήγαμε στο Κόκκινο Λιμανάκι και θέσαμε τη βοήθεια μας στη διάθεση των φορέων και είπαμε δώστε μας ένα κομμάτι των διανομών μια περιοχή για να πάμε τα πρώτα είδη ανάγκης. Η απάντηση ήταν ότι ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα γίνει η διανομή και να επιστρέψουμε αύριο», λέει χαρακτηριστικά η Μαρία Καρρά.
Ενδεικτική είναι και η περίπτωση της δικηγόρου Αλεξίας Στουραΐτη, η οποία έλαβε μεμονωμένα την πρωτοβουλία να συνδράμει τους πληγέντες μεταβαίνοντας στην περιοχή και εκεί συνάντησε τον απόλυτο πανικό.
«Ως ενεργός πολίτης γέμισα χθες έναν σάκο με πετσέτες και σεντόνια, τα πήγα στο δημαρχείο Ραφήνας, όπου υπήρχε άπειρος κόσμος, φορτηγά που ξεφόρτωναν φαγητά, νερά, επικρατούσε ένας πανικός. Μου είπαν να γράψω πάνω στο σακίδιο το περιεχόμενο και αργότερα που πήγα στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Μάκρης ζητούσαν σεντόνια καθώς δεν γνώριζαν ότι υπάρχουν στον δήμο. Μας είπαν να μοιράσουμε νερά, γύρισα όλα τα καμένα της Ραφήνας και δεν βρήκα κανέναν να του δώσω νερό. Ποιος θα κάτσει στο καμένο σπίτι;», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Η Αλεξία Στουραϊτη έγινε μάρτυρας και ενός ακόμη «περίεργου» περιστατικού.
«Σημείωνα τις διευθύνσεις οικογενειών που βρίσκονται σε ανάγκη και ξαφνικά βλέπω μια γυναίκα να φορτώνει πράγματα τα οποία προορίζονταν για έξι οικογένειες που όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια είχαν ήδη λάβει βοήθεια», αναφέρει και συμπληρώνει ότι «οι προμήθειες που υπήρχαν ήταν για 600-700 άτομα και τα σπίτια που τις χρειάζονταν 30-40».
Ακόμα, η Μαρία Καρρά επισημαίνει τέλος και τον κίνδυνο παραπληροφόρησης από φορείς για το εάν και που μπορεί να δοθεί βοήθεια.
«Θα πρέπει να υπάρξει ένας κρατικός φορέας ενημέρωσης και να είναι διαφορετική η ενημέρωση στο ευρύ κοινό και άλλη η ενημέρωση στους φορείς που έχουν τη δυνατότητα παροχής ειδών», δηλώνει.
Μέχρι τώρα τα μπουκάλια με νερό, τα φαγητά και οι σκυλοτροφές μένουν σε πολλές περιπτώσεις στο δρόμο.