|Της Ελένης Κριτσιδήμα|Φεύγει μια δύσκολη χρονιά, η οποία εμπεριείχε πέρα από οικονομικές δυσκολίες, πόνο, θλίψη κι οργή… συναισθήματα γεννημένα από την κυβερνητική αδιαφορία. Κοιτάζοντας πίσω και κάνοντας τον απολογισμό του 2018, παρατηρώ πως κυριάρχησαν η ανασφάλεια, ο φόβος, η αδικία στις ζωές μας.
Στην πλειοψηφία των Ελλήνων, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, δημιουργήθηκε το αίσθημα πως έχουμε μια κυβέρνηση ανάξια να διαχειριστεί κρίσιμα ζητήματα, όπως την πυρκαγιά στο Μάτι αλλά και προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως ήταν η απαγωγή των δύο Στρατιωτικών μας.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Δυστυχώς! Είναι οι δεκάδες συνάνθρωποι μας που χάθηκαν από ληστές που εισέβαλαν στα σπίτια τους. Είναι ο τραγικός θάνατος που βρήκε τον φοιτητή Νίκο Μουστάκα, στο λόφο του Φιλοπάππου, τον Δεκαπενταύγουστο. Οι αυτοκτονίες τόσων συμπολιτών μας. Είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες που καθιστούν την Αθήνα, πόλη μη ασφαλή και οι πολυάριθμες άδειες του Κουφοντίνα, που εγείρουν σκέψεις καχυποψίας. Είναι η ατιμωρησία, η οποία πηγάζει από τον Νόμο Παρασκευόπουλου και την ελευθερία με την οποία κινούνται οι Ρουβίκωνες.
Κι ανάμεσα στα τόσα αρνητικά συναισθήματα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βρήκε -ξανά- πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει το μίσος, να διχάσει τον λαό κι ακόμα μία φορά να τον εξαπατήσει με αναίσχυντα ψέματα. Ευτυχώς, το Γένος μας κρατάει άσβεστο μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας. Ενωμένο αντιστάθηκε και συνεχίζει να αντιστέκεται στην κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν υπέκυψε, όταν κόσμος ξυλοκοπήθηκε αγρίως στο Πισοδέρι με εντολή Τσίπρα. Ο διπολισμός που επιχείρησαν να προκαλέσουν δεν επιτεύχθηκε. Οι Έλληνες δε λογαριάζουμε κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς, όταν διακυβεύεται το εθνικό συμφέρον μας. Συμπαρατασσόμαστε στο πλάι αυτού που έχει το σθένος να το υπερασπιστεί (προσοχή, όχι να το καπηλευθεί), κάτω από μία σημαία, την Ελληνική!
Δε μπορώ να μη σταθώ στη δολοφονία Κατσίφα, που συνέβη ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και την οποία ο Ράμα και οι αλβανικές Αρχές προσπάθησαν να συγκαλύψουν με τη δική μας ανοχή. Μια δολοφονία σε καιρό ειρήνης, που έκανε τους Έλληνες της Βόρειας Ηπείρου να αισθανθούν πως είναι εγκαταλελειμμένοι από το ελληνικό Κράτος.
Είναι τόσα πολλά! Το φτιαχτό σκάνδαλο της Novartis, που κατέρρευσε. Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου κι όσα ακολούθησαν με τις διαρροές. Τι να πρωτομετρήσεις σ’ αυτόν τον απολογισμό;! Ειδική μνεία, αναμφίβολα, αξίζουν οι δηλώσεις τους, κάθε φορά. Αυτές με τις οποίες μας ζητούν να παριστάνουμε πως τίποτα δεν τρέχει αλλά κι εκείνες με τις οποίες προσπαθούν να συγκαλύψουν τα τραγικά πεπραγμένα τους. Δηλώσεις με τις οποίες μας παρουσιάζουν μια ουτοπία, τόσο στρεβλή, τόσο διαφορετική από την πραγματικότητα. Όπως εκείνο το διάγγελμα από την Ιθάκη. Είναι τα ψέματα και η κοροϊδία που κυριάρχησαν! Κι αν κάποια προκάλεσαν το γέλιο μας, όπως το περιβόητο «δεν έχω κλούβες των ΜΑΤ έξω από το γραφείο και το σπίτι μου»… Κάποια άλλα ήταν μαχαίρι στην αξιοπρέπειά μας. Ένα μόνο παράδειγμα είναι ο συνεχής εμπαιγμός των συνταξιούχων, δια στόματος Αχτσιόγλου για τις εκκρεμείς συντάξεις. Πόση υποκρισία… «Βγήκαμε από τα μνημόνια», «Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω» για τον Πετσίτη, ακόμα και για την παραίτηση Κοτζιά. Πόσο ανεπαρκείς οι ίδιοι αν σκεφτείς τους εγκαυματίες που κατέληξαν, καθώς το Λάτσειο υπολειτουργούσε αλλά και τις τραγικές συνθήκες στη Μόρια. Η ίδια η πολιτική τους... φρικαλέα κι ανάλγητη: πετσόκομμα ποσοστών αναπηρίας, αδυναμία συνταγογράφησης εξετάσεων σε καρκινοπαθείς, αύξηση εισφορών υπέρ υγείας τη στιγμή που τα νοσοκομεία δεν έχουν από γάζες μέχρι γιατρούς.
Ναι, είναι πάμπολλα αλλά όχι αμέτρητα. Έχουν όλα εντυπωθεί στη μνήμη μας. Δεν ξεχνιούνται. Είναι οι αιτίες, οι λόγοι που κατέστησαν το 2018 μια χρονιά -όχι απλώς κακή, αλλά- ειδεχθή.
Κι αν πρέπει να εντοπίσω ένα θετικό στο 2018 αυτό είναι πως -επιτέλους- ξεσκεπάστηκαν. Το πέπλο της αριστεράς ήταν από νάιλον και κάηκε. Πίσω από τον όποιο ρομαντισμό επικαλούνταν κρυβόταν η ιδεοληψία τους. Και τώρα, αυτή βρίσκεται γυμνή μπροστά στα μάτια μας. Το δικού τους «Τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» κατέληξε σε ολόδικό τους «Τελειώσαμε». Τελείωσαν και το ευτυχές είναι πως δε χρειάσθηκε προσπάθεια από την αντιπολίτευση. Η κοινωνία τους εμπιστεύθηκε το δώρο της διακυβέρνησης κι αυτοί το καταχράστηκαν. Αυτά τα Χριστούγεννα, ήταν τα τελευταία που δούλεψαν οι μονταζιέρες του Μαξίμου για να λοιδορήσουν προσωπικότητες. Η δημαγωγία που τους χαρακτηρίζει «δεν πιάνει» πια. Τα «πάρτι» τελείωσαν. Τα γέλια βγήκαν ξινά.Πλησιάζει η ώρα του λογαριασμού…
Το 2019 είναι προ των πυλών. Έρχεται και δε φέρνει μόνο εκλογές αλλά και την πολιτική (τουλάχιστον) καταδίκη τους.
https://meaculpa.gr/eleni-kritsidima/15759-suriza-kai-aristera-o-muthos-pou-katarrifthike-to-2018