[ΦΩΤΟ-Συνομιλεί με την Ιστορία. Ο Αβραμόπουλος βέβαια. Ο Κατρούγκαλος απλώς παρακολουθεί. Η Ιστορία δεν διακρίνεται, είναι ορατή μόνο στους μυημένους.]
Με διάθεση αυτοκριτική, θα ήθελα να παραδεχθώ ότι, κοιτάζοντας προς τα πίσω, αναγνωρίζω τον Ντίκενς ως τον συγγραφέα που με επηρέασε περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο βλέπω ανθρώπους και πράγματα. Ολες οι αξίες και τα ιδανικά που με ενέπνευσαν και με συγκίνησαν βρίσκονται στις «Μεγάλες προσδοκίες», το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ στα αγγλικά. Ισως λόγω της αγάπης μου για τον κόσμο του Ντίκενς, εγώ που δεν είμαι ακριβώς άθεος, αλλά είμαι αδιάφορος (διότι το ερώτημα εάν υπάρχει Θεός, ειλικρινά, ποσώς με απασχολεί...), αισθάνομαι την υποχρέωση μιας σπονδής, ας την πω έτσι, στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, αποφάσισα για τον νέο χρόνο να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν εννοώ τίποτε συγκλονιστικές αλλαγές. Λιγάκι μόνο. Ας πούμε, να βάλω τον εαυτό μου στη θέση εκείνου που με θυμώνει. Να καταλάβω την πλευρά του και την κατάστασή του, έστω και αν εκείνος με θυμώνει τόσο πολύ, ώστε ο θυμός να έχει γίνει με τον χρόνο ένας μηχανισμός αυτόματης απέχθειας.
Σκέπτομαι, συγκεκριμένα, τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, έναν πολιτικό ο οποίος ενσαρκώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κατά φύσιν (και καθόλου παρά φύσιν) συνεύρεση του δεξιού και του αριστερού λαϊκισμού. Δεν θα αιτιολογήσω την παραπάνω συνοπτική περιγραφή της πολιτικής διαδρομής του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, διότι αυτό θα αδικούσε τον σκοπό μου – και ο σκοπός μου εδώ είναι να καταλάβω τη δική του πλευρά, προτού τον κρίνω.
Δεν επιλέγω τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τρόπο αυθαίρετο, αλλά με αφορμή τις χριστουγεννιάτικες ευχές του προς τον ελληνικό λαό, τις οποίες παραθέτω: «Στον ελληνικό λαό, εύχομαι τούτες τις ώρες να έχουμε τη δύναμη να ακολουθούμε την πορεία, την οποία η ιστορία μας και η κληρονομιά μας έχουν διαγράψει για όλους μας και που είναι ένας ρόλος όχι μόνο για τον λαό, αλλά ένας ρόλος γενικότερος, για την Ευρώπη και την Ανθρωπότητα. Σας το λέω αυτό χωρίς καμιά αλαζονεία. Αυτός είναι ο προορισμός μας και θέλω να το γνωρίζετε».
Δεν τολμώ να φαντασθώ τι θα έλεγε ο Πρόεδρος αν προηγουμένως δεν είχε μεριμνήσει ώστε να μιλάει «χωρίς καμία αλαζονεία». Από την άλλη, όμως, δεν είναι απλό πράγμα να είσαι ο Προκόπης Παυλόπουλος. Σκεφτείτε μόνο το πρόγραμμά του τη μέρα που μας έστειλε τις ευχές. Πρώτο πακέτο, τα κάλαντα, καθώς και «γιορτινοί μουσικοί ρυθμοί», με την μπάντα των Ενόπλων Δυνάμεων. Με απλά λόγια, να κόβεις φλέβες. (Είναι γνωστό ότι δεν το έχουμε καθόλου στη στρατιωτική μουσική και αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που υποδεχόμαστε επίσημο προσκεκλημένο. Θα ήταν πολύ εντιμότερο, αλλά και πολύ καλύτερο ως προς το μουσικό αποτέλεσμα, αν στις επίσημες τελετές αντικαθιστούσαμε τις στρατιωτικές μπάντες πνευστών με μπάντες μπουζουκιών και μπαγλαμάδων...)
Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν κατά σειράν: η προεδρική φρουρά που έψαλε κάλαντα της Κρήτης και της Θράκης, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων παιδιών με νεοπλασματικές παθήσεις «Η Πίστη» (που δεν γνωρίζουμε τι έψαλαν), ο όμιλος βρακοφόρων Κρήτης που έψαλε παραδοσιακά κρητικά κάλαντα, ενώ την ίδια ώρα έτερο άγημα βρακοφόρων χόρευε παραδοσιακούς χορούς, τα παιδιά από το Καλογεροπούλειο Ιδρυμα που έψαλαν βυζαντινά και κυκλαδίτικα κάλαντα, ο πολιτιστικός σύλλογος «Η Κύπρος» που έψαλε κυπριακά κάλαντα, ο σύλλογος Τρικεριωτών Μαγνησίας «Εν Τρικερίω», που έψαλε τα (περίφημα...) τρικεριώτικα κάλαντα, η χορωδία του 1ου Αρσακείου Δημοτικού Σχολείου Ψυχικού που έψαλε αθηναϊκά λαϊκά κάλαντα και βυζαντινά κάλαντα. Τη χαριστική βολή έδωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ανωγείων Κρήτης με τα δικά του κάλαντα.
Είναι αλήθεια ότι αν δεν παίρνεις σκληρά ναρκωτικά, όπως η μεταφυσική αντίληψη για τον ιστορικό ρόλο των Ελλήνων, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις σε τέτοιο πρόγραμμα...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ