Οι ευχές είναι πάντα δωρεάν. Δεν κοστίζουν τίποτε σε εκείνον που τις προσφέρει και, βεβαίως, δεν αποδίδουν τίποτε ούτε στον άλλον που τις δέχεται. Οι ευχές είναι μια επικοινωνιακή τελετουργία, της οποίας το νόημα δεν βρίσκεται στο γλωσσικό περιεχόμενό της, αλλά στην κοινωνική σκοπιμότητά της. Προσφέρουμε στον άλλο ευχές (συνήθως παράλογες ή και ηλίθιες), για να δηλώσουμε τις καλές προθέσεις μας απέναντί του, για να τον βεβαιώσουμε ότι είμαστε μαζί του. Γιατί λοιπόν να τα εκατονπενηνταρίσει ο παππούς; Μόνο; Να τα χιλιάσει ο παππούς! Κι ας ξέρουμε ότι είναι αμφίβολο αν θα φθάσει τα 90.Αφού, λοιπόν, οι λέξεις των ευχών δεν έχουν σημασία, όσο έχουν το ύφος και το πάθος, μπορείς να εύχεσαι ό,τι σου καπνίσει και όπως σου καπνίσει. Η υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης, λ.χ., η κ. Κατερίνα Νοτοπούλου, από την τελετή των Θεοφανίων στην ερωτική Θεσσαλονίκη έστειλε κάτι το οποίο η ίδια περιέγραψε με μάλλον υπερβολικό ενθουσιασμό ως «ηχηρό μήνυμα αγάπης και αδελφοσύνης». Εχει ως εξής: «Το φως των Θεοφανίων να λάμψει κάθε ιδιαίτερο πρόσωπο, να κοσμήσει τις καρδιές μας με αγάπη, αλληλεγγύη, με δύναμη για να ανταπεξέλθουμε και να πετύχουμε τους στόχους μας, προσωπικούς και εθνικούς». Ευχήθηκε, επίσης, «οι πολιτικές μας πράξεις να πορεύονται πάντα με γνώμονα να υπηρετούν τον άνθρωπο, να υπηρετούν την αγάπη». (Δεν γίνεται να μην επισημάνω ότι οι ρίζες του πασοκικής προέλευσης συνθήματος «πρώτα ο άνθρωπος» βρίσκονται στο τσοχατζοπουλικό κίνημα της Θεσσαλονίκης…)
Πόσο μοιάζει, αλήθεια, ο τρόπος με τον οποίο μιλά η κ. Νοτοπούλου στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται και μακιγιάρεται! Ο ίδιος μπανάλ στόμφος, τα ίδια χονδροειδή λάθη, η ίδια άκαιρη επιτήδευση του ύφους. Το περίβλημα της κ. Νοτοπούλου, όσο και αν η ίδια δεν το καταλαβαίνει, είναι τελείως διάφανο. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να ανακαλύψεις την απλοϊκότητά της. Είναι ένας ελέφαντας που έβαψε ροζ τα νύχια του, κρύφτηκε πίσω από μια ροζ τριανταφυλλιά και νομίζει ότι κανείς δεν τον βλέπει.
Είπαμε, όμως, ότι οι ευχές ποτέ δεν πιάνουν. Ετσι, το φως των Θεοφανίων δεν κόσμησε, όπως θα έλεγε η κ. Νοτοπούλου, τις καρδιές με αγάπη. Δεν κόσμησε τουλάχιστον την καρδιά του Πάνου Καμμένου, ο οποίος φόρεσε το ράσο του Σαμουήλ και οχυρώθηκε με τους γέρους και τα γυναικόπαιδα στο Κούγκι. Σωστότερα, το πρόβλημα για τον Καμμένο είναι ότι δεν φαίνεται να διαθέτει καν τα γυναικόπαιδα. Ο αγώνας επιβίωσης που δίνει, για να καθυστερήσει όσο μπορεί τη λύση του ονοματολογικού, σκόνταψε στην αγέρωχη κόμμωση και στο υφυπουργικό γόητρο της κ. Χρυσοβελώνη.
«Είναι πράγματι προς το συμφέρον της χώρας», είπε η υφυπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενη στη συμφωνία των Πρεσπών, και πρόσθεσε: «Από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από τη θέση μου και να δημιουργήσω προβλήματα στην κυβέρνηση». Πολύ φυσικό, από πλευράς της – πότε θα ξαναγίνει υφυπουργός η κ. Χρυσοβελώνη, κοροϊδευόμαστε; Ο,τι ισχύει λοιπόν για τον ίδιο τον Π. Καμμένο ισχύει και για όλους στους ΑΝΕΛ: ο καθένας για τον εαυτό του, διότι οι βάρκες δεν φτάνουν για όλους. Ισως ο μόνος σίγουρος που έχει απομείνει στον αρχηγό των ΑΝΕΛ είναι ο πιστός Κατσίκης, που ακολουθεί σταθερά τον Καμμένο, όπως το παρδαλό κατσίκι ακολουθούσε τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη στα σκίτσα του Φωκίωνα Δημητριάδη. Ο ανένδοτος λοιπόν προμηνύεται ανέκδοτος…
Ενας λόγος στον οποίο οφείλεται η τρέχουσα ενδοκυβερνητική κρίση, η οποία θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι οπωσδήποτε η επικείμενη επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα μεθαύριο. Η Γερμανίδα ηγέτις έρχεται και για το Μακεδονικό – συγκεκριμένα, έρχεται για να βλέπουν στα Σκόπια οι βουλευτές το γερμανικό ενδιαφέρον στην Αθήνα και να μη φοβηθούν να ψηφίσουν. Ο Καμμένος λοιπόν κορυφώνει την κρίση με τον συνέταιρό του, επειδή ενόψει της επίσκεψης ο συνέταιρος είναι περισσότερο ευάλωτος και αυξάνονται οι πιθανότητες να ενδώσει.
Ομως η κρίση, την οποία βλέπουμε τώρα να επισπεύδεται λόγω των εξελίξεων, ήταν αναπόφευκτη. Διότι εκεί που έχει υπάρξει έρωτας δεν χωράει πολιτισμένο διαζύγιο – και τα παιδιά αυτά αγαπήθηκαν σφοδρά, όπως όλοι θυμόμαστε. Αλλά και σαν αστυνομικό αν το δείτε, τόσα και τόσα αστυνομικά δεν έχουμε δει όπου στο τέλος τα μέλη της συμμορίας αλληλοεξοντώνονται εξαιτίας της απληστίας τους; Σε κάθε περίπτωση, για τον κόσμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ισχύει ο χιλιοτσιταρισμένος στίχος του Ελιοτ, αλλά αντεστραμμένος: ο κόσμος θα τελειώσει με κρότο, όχι με λυγμό…
Απειλές της πλάκας
Θα ήταν υπέροχο σε μια προεκλογική εκστρατεία που προβλέπεται ανελέητη, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω να συμβαίνει. Ο Ευάγγελος Αντώναρος μπορεί να προαγγέλλει τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές με δικό του κόμμα –στο πνεύμα του μικροκαραμανλισμού υποθέτω–, αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί, διότι δεν τον συμφέρει. Αν τώρα βαυκαλίζεται ο καημένος με την αυταπάτη ότι τον ακολουθούν, ας πούμε, 1.000 άτομα, με τη συμμετοχή του στις εκλογές θα καταλάβει ότι εκείνοι που τον ακολουθούν δεν είναι ούτε δέκα…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ