Ήταν 25 Φεβρουαρίου του 1964... Και ενώ όλοι περιμένουν να δουν τον πρωταθλητή Σόνι Λίστον να σηκώνεται από το σκαμνί του για τον έβδομο γύρο του τελικού για τα βαρέα βάρη στη πυγμαχία στο «Convention Hall», η καθυστέρηση προκαλεί ανησυχία.
Ο λόγος γιατί ένας άγνωστος -μέχρι τότε- 22χρονος με το όνομα Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, τελικά καταφέρνει, με τεχνικό νοκ άουτ, να τον εκθρονίσει.
Έτσι, πριν από 55 χρόνια ακριβώς, ο Σόνι Λίστον παραδίδει τη ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή στον Κάσιους Κλέι και όπως αποδείχθηκε αργότερα το νοκ άουτ αυτό ήταν και η αρχή ενός μεγάλου μύθου!
Δύο ημέρες αργότερα, ο Κλέι προκάλεσε την αντίδραση της αμερικανικής ομοσπονδίας της πυγμαχίας, ανακοινώνοντας πως είχε ασπαστεί το Ισλάμ και προσχωρήσει στην οργάνωση του Έθνους του Ισλάμ (γνωστή και ως «Μαύροι Μουσουλμάνοι»).
Η θρησκευτική μεταστροφή του συνοδεύτηκε από αλλαγή του ονόματός του και στις 6 Μαρτίου 1964 υιοθέτησε το όνομα Μοχάμεντ Άλι που του δόθηκε από τον πνευματικό καθοδηγητή του, Ελάιτζα Μοχάμεντ.
Όλες οι μεγάλες μορφές του αθλητισμού έχουν τη δική τους ιστορία, που μοιάζει με παραμύθι. Για τον Αλι τα πάντα ξεκίνησαν από ένα κλεμμένο ποδήλατο, το 1954 στο Λούισβιλ του Κεντάκι. Ο 12χρονος Κάσιους αποφάσισε να «εκδικηθεί» αυτόν τον τύπο που τού έκλεψε το ποδήλατο και πήγε σ΄ένα γυμναστήριο. «Θα πρέπει πρώτα να μάθεις μποξ» του είπαν και λίγες εβδομάδες αργότερα ο μικρός έδωσε τον πρώτο του αγώνα εναντίον του... κλέφτη! Και τον κέρδισε...
Ο Μοχαμεντ Αλι ολοκλήρωσε την καριέρα του με 56 νίκες (37 με νοκ άουτ) και 5 ήττες. Σε όλη αυτή τη διαδρομή είχε δίπλα του (κάποια από) τις τρεις συζύγους του και τα εννέα παιδιά του.
Οσο σπουδαίος ήταν μέσα στα ριγκ, τόσο... σπάταλος αποδείχθηκε στην προσωπική του ζωή, γεγονός που τον ανάγκασε να αγωνίζεται μέχρι τα 38. Ο τελευταίος αγώνας του, το 1980 εναντίον του Τρέβορ Μπρέμπικ, ήταν μια ταπείνωση για τον Μοχάμεντ Αλι. Οχι μόνο επειδή γνώρισε την ήττα από έναν πυγμάχο που σήμερα ελάχιστοι θυμούνται, όσο γιατί τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον είχαν αρχίσει να διαφαίνονται, στην κίνηση και την ομιλία του.
Δύο χρόνια αργότερα, η ιατρική διάγνωση επιβεβαίωσε την τραγωδία και έχει μείνει σε όλους ανεξίτηλη η εικόνα του Αλι να ανάβει, με χέρια τρεμάμενα, την φλόγα στην Ατλάντα, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Κατόρθωσε να ζήσει με αξιοπρέπεια 20 χρόνια ακόμα και απεβίωσε σε νοσοκομείο της Αριζόνα από σηπτικό σοκ στις 3 Ιουνίου του 2016.
Ο λόγος γιατί ένας άγνωστος -μέχρι τότε- 22χρονος με το όνομα Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, τελικά καταφέρνει, με τεχνικό νοκ άουτ, να τον εκθρονίσει.
Έτσι, πριν από 55 χρόνια ακριβώς, ο Σόνι Λίστον παραδίδει τη ζώνη του παγκόσμιου πρωταθλητή στον Κάσιους Κλέι και όπως αποδείχθηκε αργότερα το νοκ άουτ αυτό ήταν και η αρχή ενός μεγάλου μύθου!
Δύο ημέρες αργότερα, ο Κλέι προκάλεσε την αντίδραση της αμερικανικής ομοσπονδίας της πυγμαχίας, ανακοινώνοντας πως είχε ασπαστεί το Ισλάμ και προσχωρήσει στην οργάνωση του Έθνους του Ισλάμ (γνωστή και ως «Μαύροι Μουσουλμάνοι»).
Η θρησκευτική μεταστροφή του συνοδεύτηκε από αλλαγή του ονόματός του και στις 6 Μαρτίου 1964 υιοθέτησε το όνομα Μοχάμεντ Άλι που του δόθηκε από τον πνευματικό καθοδηγητή του, Ελάιτζα Μοχάμεντ.
Όλες οι μεγάλες μορφές του αθλητισμού έχουν τη δική τους ιστορία, που μοιάζει με παραμύθι. Για τον Αλι τα πάντα ξεκίνησαν από ένα κλεμμένο ποδήλατο, το 1954 στο Λούισβιλ του Κεντάκι. Ο 12χρονος Κάσιους αποφάσισε να «εκδικηθεί» αυτόν τον τύπο που τού έκλεψε το ποδήλατο και πήγε σ΄ένα γυμναστήριο. «Θα πρέπει πρώτα να μάθεις μποξ» του είπαν και λίγες εβδομάδες αργότερα ο μικρός έδωσε τον πρώτο του αγώνα εναντίον του... κλέφτη! Και τον κέρδισε...
Ο Μοχαμεντ Αλι ολοκλήρωσε την καριέρα του με 56 νίκες (37 με νοκ άουτ) και 5 ήττες. Σε όλη αυτή τη διαδρομή είχε δίπλα του (κάποια από) τις τρεις συζύγους του και τα εννέα παιδιά του.
Οσο σπουδαίος ήταν μέσα στα ριγκ, τόσο... σπάταλος αποδείχθηκε στην προσωπική του ζωή, γεγονός που τον ανάγκασε να αγωνίζεται μέχρι τα 38. Ο τελευταίος αγώνας του, το 1980 εναντίον του Τρέβορ Μπρέμπικ, ήταν μια ταπείνωση για τον Μοχάμεντ Αλι. Οχι μόνο επειδή γνώρισε την ήττα από έναν πυγμάχο που σήμερα ελάχιστοι θυμούνται, όσο γιατί τα πρώτα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον είχαν αρχίσει να διαφαίνονται, στην κίνηση και την ομιλία του.
Δύο χρόνια αργότερα, η ιατρική διάγνωση επιβεβαίωσε την τραγωδία και έχει μείνει σε όλους ανεξίτηλη η εικόνα του Αλι να ανάβει, με χέρια τρεμάμενα, την φλόγα στην Ατλάντα, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Κατόρθωσε να ζήσει με αξιοπρέπεια 20 χρόνια ακόμα και απεβίωσε σε νοσοκομείο της Αριζόνα από σηπτικό σοκ στις 3 Ιουνίου του 2016.