20 Μαΐου 2019

Κασιμάτης: Αν εννοούμε την πολιτική αλλαγή

Αφού προσπάθησα να βρω την κατάλληλη και απέτυχα, θα το πω χωρίς περιστροφές: έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν βρίσκει «ανατριχιαστικά επίκαιρο» τον Αρη Βελουχιώτη. Είναι και ανατριχιαστική και επίκαιρη η πρόσφατη φωτογραφία γενεθλίων του Πολάκη, που τον θαυμάζουμε με τους συνεργάτες του, με χύμα τα πιτόγυρα σε πλαστικά πιάτα και σαμπάνια, επίσης σε πλαστικά ποτήρια και όλα αυτά υπό το πορτρέτο του ευτραφούς και γενειοφόρου, αλλά καλοχτενισμένου, αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ, ο οποίος περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιστορική μορφή συμβολίζει τον Εμφύλιο – για όσους τουλάχιστον μπορούν να ξεχωρίζουν την Ιστορία από την προπαγάνδα. Και δεν περιορίζεται η επικαιρότητα του Βελουχιώτη –και μάλιστα η ανατριχιαστική– μόνο στη φωτογραφία γενεθλίων του Πολάκη. Οι νοσηρά ευφάνταστοι ανατριχιάζουν, λ.χ., σκεπτόμενοι τον Βελουχιώτη με μαγιό στο κότερο. Με τη χιπστερική γενειάδα του και κόκκινη μπαντάνα, ενώ τριγύρω του βουίζει ένα χαρούμενο μελίσσι από αθλητικούς μαυροσκούφηδες, αυτοί με μαύρες μπαντάνες – αλλά είναι φρόνιμο να το κόψω εδώ...

Ο Τσίπρας έχω την εντύπωση ότι την περίοδο αυτή περνάει μια προσωπική δοκιμασία, η οποία ίσως είναι σκληρότερη και από εκείνη που κατέληξε στην ιστορική kolotoumba του Ιουλίου 2015. Ενας άνθρωπος απαίδευτος, ο οποίος χάρη σε ένα συνδυασμό των πολιτικών ικανοτήτων του, του κυνισμού του και της συγκυρίας πέτυχε στη ζωή του χωρίς να έχει καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την πρώτη αποτυχία του στην πολιτική, διότι, με την κατάσταση ως έχει τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί σε όλες τις κάλπες. Δεν είναι όμως μόνον ο φόβος του Τσίπρα για την επόμενη ημέρα, που τον οδηγεί σε άκρα μέχρι πρότινος αδιανόητα. Είναι και ότι, μαζί με την επιτυχία και τα συμπαρομαρτούντα των γιάπικων μεγαλείων, πρέπει να έχει πάρει και μια στροφή –ίσως και περισσότερες– η βίδα. Συμβαίνει αυτό ευκολότερα στους απαίδευτους, γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η καλλιέργεια.

Κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο, του βγαίνει το κακομαθημένο παλιόπαιδο του Δεκαπενταμελούς, που έχει αφηνιάσει και χτυπάει με ό,τι βρίσκει. Απελπισία και λύσσα έχει αυτός ο Δαρείος – το στάδιο της υπεροψίας και μέθης το έχει προ πολλού ξεπεράσει. Ετσι εξηγούνται κομπασμοί, οι οποίοι στο κάτω κάτω δεν βοηθούν σε τίποτε τον σκοπό του. Τι σημαίνει, π.χ., «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να χάσω»; Οταν μάλιστα το λες από το προεκλογικό μπαλκόνι στον κόσμο. Μετά ηρεμεί και αλλάζει γνώμη: Κι αν χάσω, τι λέμε; Οπότε αποφασίζει να σνομπάρει τις ευρωεκλογές: Δεν είναι παρά μια δημοσκόπηση, αποφαίνεται. (Παρέκβαση, αλλά, αν το έχετε προσέξει, ο Τσίπρας έχει την τάση να προσβάλλει ιδίως εκείνους που γλείφει...) Και στις δημοσκοπήσεις, όπως ο ίδιος ισχυρίσθηκε προσφάτως, έχει συνηθίσει να χάνει, αλλά να κερδίζει στην κάλπη. Το πιάσαμε, πρόεδρε: κρεμαστάρια...

Τα κεντρικά ζητήματα των επικείμενων εκλογών –είτε ευρωπαϊκών είτε εθνικών, διότι σε μεγάλο βαθμό το ίδιο πράγμα είναι πια– είναι σοβαρότερα από τις εξαλλότητες του Τσίπρα· και είναι αυτά που αναδεικνύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προεκλογική εκστρατεία, την οποία αντιλαμβάνομαι ότι την έχει αναλάβει προσωπικά, διότι δεν βλέπω κανέναν άλλον από πλευράς Ν.Δ. να εστιάζει στα συγκεκριμένα ουσιώδη ζητήματα για την πορεία μας στο μέλλον. Το ένα είναι η αλλαγή του ρόλου του κράτους (μόνον έτσι αλλάζει και νοοτροπία), ώστε να παύσει η ιδιοποίησή του εκ μέρους συμφερόντων, είτε συνδικαλιστικών είτε πολιτικών, που επιδιώκουν να το ελέγχουν. Το δεύτερο είναι ο στοιχειώδης σεβασμός, επιτέλους, στην περιουσία. Πώς το είπε ο Αμερικανός πρεσβευτής; «Η καταστροφή περιουσίας δεν είναι ειρηνική διαμαρτυρία».

Χρειάζεται η ψυχρή ματιά του τρίτου, για να θυμηθούμε τα στοιχειώδη που έχουμε χάσει.

Αριστα κάνει ο Κυριάκος και αναδεικνύει, επιτέλους, αυτά τα ζητήματα, με συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως π.χ. στον χώρο της δημόσιας υγείας, αλλά και με ρεαλισμό, όπως π.χ. όταν προειδοποιεί ότι τα Εξάρχεια δεν καθαρίζουν σε ένα μήνα, έπειτα από δεκαετίες ασυδοσίας. Ας ξινίζουν τα μουτράκια τους (χαϊδευτικό αυτό) ορισμένοι: μα ήταν ανάγκη να το θίξει τώρα; Ναι, ήταν ανάγκη και ειδικά τώρα. Η αναδιοργάνωση και ο αναπροσανατολισμός του κράτους, καθώς και η δημόσια ασφάλεια, είναι απολύτως βασικά στοιχεία για την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί η εξέλιξη της κοινωνίας μας.

Σωστά, λοιπόν, αναδεικνύει αυτά τα θέματα ο Μητσοτάκης, διότι ο σκοπός είναι να επιλέξουμε ενσυνειδήτως και με μάτια ανοικτά την πραγματική, όχι την ιδεολογική, πρόοδο. Δεν υπάρχει μαγικός τρόπος για να διανύσεις τον δρόμο που οδηγεί στην πρόοδο. Δεν υπάρχει βαγκόν-λι, όπου γευματίζεις θαυμάσια, με φίνα παρέα και μετά κοιμάσαι, για να ξυπνήσεις το πρωί και –ω, του θαύματος!– θα έχεις φθάσει στην πρόοδο, χωρίς να το έχεις καταλάβει καν, χωρίς να έχεις νιώσει το παραμικρό! Αν η Νέα Δημοκρατία εννοεί πράγματι την υπόσχεση για πολιτική αλλαγή, οφείλει να αναδείξει αυτά τα ζητήματα, χωρίς υπεκφυγές και περιστροφές. Ειδάλλως, θα μιλούμε για άλλη μία αλλαγή πολιτικού προσωπικού, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό.

KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ