Του Σάκη ΜουμτζήΠαλιότερα λέγαμε πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Σήμερα μπορούμε να πούμε πως «το αντιδεξιό σύνδρομο είναι ο σοσιαλισμός των πολιτικών απατεώνων».
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε πως το περίφημο αντιδεξιό σύνδρομο δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα, εδώ και πολλές δεκαετίες, στην πολιτική ζωή της πατρίδος μας.
Το αντιδεξιό σύνδρομο βρίσκεται στο φαντασιακό υποσυνείδητο χιλιάδων πολιτών, κληρονομημένο μέσα από ά-λογες διαδικασίες.
Με απλά λόγια το αντιδεξιό σύνδρομο δεν μπορεί να εξηγηθεί σήμερα με την λογική. Όσοι γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του '60 δεν έχουν μνήμες από τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια.
Στο πλαίσιο της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς αποδέχονται άκριτα την θυματοποίησή της. Δεν θέτουν ερωτήματα γι΄αυτήν την ταραγμένη ιστορική περίοδο, καθώς έχουν έτοιμες τις απαντήσεις.
Μετά τη πτώση της δικτατορίας, αυτό που αποκλήθηκε Δεξιά, αποκατέστησε μια Δυτικού τύπου δημοκρατία στην Ελλάδα, την στιγμή που αυτοί οι οποίοι κατήγγειλαν το «Κράτος της Δεξιάς», επαγγέλλονταν την Τζαμαχιρίγια του Καντάφι ή το Σοβιετικό καθεστώς.
Να τα λέμε, γιατί μας προκαλούν.
Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και ο ίδιος προσωπικά, ελάχιστη σχέση είχαν με αυτό που ονομάστηκε «Δεξιά». Ο δε Κώστας Καραμανλής μετέτρεψε την Νέα Δημοκρατία σε προπομπό του Ποταμιού.
Έγινε ένας ιδεολογικός και πολιτικός χυλός.
Συνεπώς, όλοι αυτοί που αγωνιούσαν στις τελευταίες εκλογές μήπως επιτρέψει η «Δεξιά»--με την μορφή της δεκαετίας του 50—είτε ήταν κλινικά ηλίθιοι είτε πολιτικοί απατεώνες.
Για τους κλινικά ηλίθιους δεν έχω να πω τίποτα, είναι ένα σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Αλλά για τους πολιτικούς απατεώνες έχω να πω πολλά.
1. Γνώριζαν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν και είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός, με ευρύτητα αντιλήψεων. Αυτό που λέμε ανοιχτό μυαλό. Επειδή δεν μπορούσαν να προσάψουν κάτι στον ίδιο τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας διέπραξαν την πολιτική αλητεία να αναφερθούν στον πατέρα του.
Έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ο «γιος του αποστάτη». Αυτά εν έτει 2019.
Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως ο πολιτικός πολιτισμός δεν αναγνωρίζει την οικογενειακή ευθύνη για κανένα. Τελεία, παύλα.
2. Σήμερα όλοι γνωρίζουν πως αυταρχικές μέθοδοι μέσα στην ΕΕ δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς συνέπειες. Αυτό το διαπίστωσε και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όταν το καλοκαίρι του 2015 έκανε σκέψεις για πολιτική εκτροπή.
Συνεπώς, η αναδρομή στην δεκαετία του 50 και του 60 αν δεν είναι ανιστόρητη, είναι σίγουρα μια μεγάλη πολιτική απάτη.
3. Η Νέα Δημοκρατία θα υφίσταται τις συνέπειες της ιδεολογικής της καχεξίας. Οσο δεν βγαίνει να υπερασπίζεται τα πεπραγμένα της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης μέσα στην Ιστορία, όσο δεν βγαίνει να προβάλλει το γεγονός πως δικαιώθηκαν όλες οι στρατηγικές επιλογές της, τόσο θα υφίσταται την ιδεολογική πίεση από τους ηττημένους. Από αυτούς που είδαν τα πρότυπα τους, τριτοκοσμικά ή λαϊκοδημοκρατικά να καταρρέουν.
Aν σήμερα κατέχουμε αυτό το επίπεδο στον παγκόσμιο χάρτη το οφείλουμε στις επιλογές της Κεντροδεξιάς. Οσοι επικαλούνται τον «μπαμπούλα» της Δεξιάς, ουσιαστικά και κατά βάθος, είναι αρνητές του Δυτικού πολιτισμού. Του Δυτικού τρόπου ζωής.
Ή όπως προανέφερα, κλινικά ηλίθιοι.
Στην φαντασίωση του αντιδεξιού συνδρόμου αντιπαραθέτουμε τα επιτεύγματα της Κεντροδεξιάς παράταξης.
Στα σύνδρομα αντιπαραθέτουμε γεγονότα.