Ενας από τους συνομιλητές αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να χαλαρώσει, έστω και για λίγο, τη σοβαρότητα της τηλεοπτικής συνέντευξης. Ανθρωπος είναι κι αυτός, κι ας είναι και ηγέτης. Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να κάνει χιούμορ όταν είπε στην κ. Κοσιώνη πως καταλαβαίνει την ευαισθησία της για την τύχη των τρομοκρατών. Εχει και η αγχιστεία τα προνόμιά της. Επειδή δε οι προσπάθειες του κ. Τσίπρα να κάνει χιούμορ είναι εξίσου επιτυχημένες με τις προσπάθειές του να μιλήσει αγγλικά, άθελά του ο άνθρωπος κατέθεσε ακόμη μία χοντράδα στη συλλογή του. Πολλοί θεώρησαν πως ήταν απρέπεια στο πρόσωπο της συνομιλήτριάς του. Ηταν. Ηταν όμως και κάτι άλλο. Ηταν μια πολιτική δήλωση. Ο κ. Τσίπρας εννοούσε, στην πραγματικότητα, πως δεν δυσκολεύεται να κατανοήσει την ευαισθησία των συγγενών των θυμάτων της συμμορίας του Γιωτόπουλου και του Κουφοντίνα. Αυτοί έχουν δικαίωμα να ανησυχούν για το ενδεχόμενο της αποφυλάκισής τους. Οι υπόλοιποι τι ζόρι τραβάνε. Μήπως δεν είναι τυχαίο ότι, όταν πρόκειται να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων, συγκεντρώνονται μόνον οι ευάριθμοι συγγενείς; Μήπως αυτό το χονδροειδές αστειάκι είναι ένα νεύμα προς τους συντρόφους που εξακολουθούν να θεωρούν πως τα αποσυνάγωγα καθάρματα είναι παραπλανημένοι σύντροφοι; Το ένστικτο του θανάτου χτύπησε μόνον τα θύματα και τους συγγενείς τους. Εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, κοινώς πολιτικά.Η τρομοκρατία δεν είναι οικογενειακή υπόθεση. Δεν αφορά μόνον την Αξαρλιάν, τους Μομφεράτους ή τους Μπακογιάννηδες. Οι ασκήσεις σκοποβολής σε ανθρώπινους στόχους των λούμπεν με τα πιστόλια και τα κινέζικα ξυπνητήρια είναι ο φόρος αίματος που πλήρωσε η δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Εφτιαξε σχολή, γέννησε απογόνους. Για σκεφθείτε τι θα είχε γίνει αν κάποιος έλεγε ό,τι είπε ο Τσίπρας στην Κοσιώνη σε συγγενή κάποιου θύματος του Πολυτεχνείου; Οταν τρεις ημέρες πριν από τις εθνικές εκλογές του 2019 συζητάμε στα σοβαρά για το αν ο Κουφοντίνας θα κόβει βόλτες στην οδό Βουκουρεστίου, κάτι δεν πάει καλά. Το τι δεν πάει καλά το είδαμε στα όσα αηδή έγραψαν τα δεκαπεντάχρονα στο γραφείο της Ντόρας Μπακογιάννη. Φταίνε οι γονείς τους; Σίγουρα φταίνε. Φταίει όμως και η άτυπη ασυλία την οποία απολαμβάνουν οι δολοφόνοι. Ή μάλλον τα κακοφορμισμένα συμπλέγματα που τους όπλισαν.
Βιάστηκαν να αλλάξουν την ποινική νομοθεσία. Aμέλησαν να εξαιρέσουν τους τρομοκράτες από τα ευεργετικά μέτρα. Είναι ο πολιτικός στραβισμός του κ. Τσίπρα. Το ένα μάτι κοιτάζει την Κεντροαριστερά και το άλλο τα περιτρίμματα της Αριστεράς που περιμένουν στην έξοδο της φυλακής τον θλιβερό Κουφοντίνα. Ο ίδιος, καιροσκόπος και κυνικός όπως είναι, στο τέλος θα εστιάσει. Το ερώτημα είναι αν θα εστιάσει και το κοινό του.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ