[ΦΩΤΟ-«Is man no more than this?» Σαίξπηρ, «Βασιλιάς Λιρ», πράξη 3η, σκηνή 4η, στίχος τρέχα γύρευε...]Ο Χρήστος Γιαννούλης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δημοσιογράφος – και μάλιστα διακεκριμένος, στην ΕΤ-3. Επομένως, τι περιμένατε; Ο βουλευτής δεν ξέρει αν είναι ποινικά κολάσιμο να οργανώνει κάποιος γλέντι με ψητά (μπάρμπεκιου) δίπλα σε προσφυγικές δομές, θεωρεί όμως ότι παρόμοια συμπεριφορά θα έπρεπε να είναι ποινικά κολάσιμη, διότι συνιστά «σαδισμό και κτηνωδία».
Δεν είναι, βέβαια, ούτε το ένα ούτε το άλλο – μπορεί να ηρεμήσει ο αδάμαστος ερευνητής της αλήθειας και ακοίμητος υπερασπιστής των κατατρεγμένων. Είναι μάλλον μια ανόητη και άστοχη πρόκληση, η οποία και επικίνδυνη είναι και αδικεί τους πραγματικούς φόβους, που υποτίθεται ότι προσπαθεί να εκφράσει. Η περικεφαλαία των οργανωτών του μπάρμπεκιου (διότι στις σχετικές διαμαρτυρίες παίζει και περικεφαλαία και χλαμύδα) και η δραματική σαχλαμάρα του Γιαννούλη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χωρίς τον έναν δεν θα υπήρχε ο άλλος.
Για τον λόγο αυτόν, αν ο βουλευτής Γιαννούλης είχε πράγματι κάποια σκοπιμότητα, αναδεικνύοντας το ζήτημα με εξίσου προκλητικό τρόπο, αυτή ήταν να οξύνει την κατάσταση. Μιλούμε, δηλαδή, για τη σταθερά διχαστική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος γνωρίζει ότι η Αριστερά μόνον υπό συνθήκες ατύπου εμφυλίου μπορεί να πάρει την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει, κάθε ημέρα που περνάει αφότου πέρασε στην αντιπολίτευση, ότι δεν μπορεί να κινηθεί προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει –και το κάνει πολύ καλά– είναι να προσπαθεί να εξαφανίσει το Κέντρο από τον πολιτικό χάρτη, μέσω του διχασμού. Δεν λέω ότι αυτή μπορεί να ήταν και η σκοπιμότητα του βουλευτή Γιαννούλη. Μπορεί να μην είχε καμία απολύτως σκοπιμότητα ο άνθρωπος! Θυμίζω ότι είναι δημοσιογράφος και μάλιστα διακεκριμένος. Μπορεί απλώς να τον κατέκλυσε το συναίσθημα, διότι με το ύφος του ψυχοπονιάρη έκανε σταδιοδρομία.
Ωστόσο, αν αφήσουμε στην άκρη την υπερβολή και την ανοησία αμφοτέρων των πλευρών στο ζήτημα, η υπόθεση θέτει ένα πολύ λογικό ερώτημα, όπως νομίζω. Γιατί να πειράζει τους μουσουλμάνους πρόσφυγες στις «δομές», αν δίπλα τους οι άλλοι τρώνε χοιρινά μπριζολάκια; Φυσικά, όταν του χώνεις το μπριζολάκι κάτω από τη μύτη, που λέει ο λόγος, το κάνεις για να τον εκνευρίσεις και να τον προκαλέσεις. Πέρα από την πρόκληση, όμως, πόσο τρομερό μπορεί να είναι ένα μπριζολάκι, ώστε να μπορεί να φοβίσει κάποιον τόσο πολύ ώστε να τον διώξει; (Γιατί αυτός νομίζω είναι ο σκοπός του μπάρμπεκιου με τις περικεφαλαίες). Σε μια χώρα όπου τα σουβλατζίδικα και τα ψητοπωλεία δεν κατεβάζουν ρολά τη Μεγάλη Πέμπτη ούτε τη Μεγάλη Παρασκευή, είναι περίεργο να φοβάσαι τόσο πολύ ένα κομμάτι ψητό κρέας, το οποίο μάλιστα το τρώει ο άλλος και όχι εσύ.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, το πρόβλημα είναι το θρήσκευμα των προσφύγων και τίποτε άλλο. Το μπάρμπεκιου των Ελληναράδων είναι η επιθετική έκφραση ενός φόβου που είναι διάχυτος στις χώρες της Δύσης για το Ισλάμ. Είναι ένας φόβος δικαιολογημένος από τα γεγονότα των τελευταίων ετών, που αναδεικνύουν τις διαφορές των δύο πολιτισμών. Στη Δύση, όπως τη διαμόρφωσε ο Διαφωτισμός, η χριστιανική θρησκεία διατηρείται ως πολιτισμική παράδοση, δεν έχει λόγο στην πολιτική. Βρισκόμαστε αιώνες μπροστά από την εποχή στην οποία σφαζόμασταν (όπως εκείνοι τώρα) για αστείους, δογματικούς λόγους.
Είτε είναι ο ίδιος σοφιστικέ είτε μπρουτάλ, ο συνηθισμένος άνθρωπος που ζει στην Ευρώπη, και θεωρεί τον πολιτισμό της δεδομένο και μη διαπραγματεύσιμο (αλλά μόνο βελτιώσιμο), τρομάζει με την ανελευθερία του Ισλάμ και με τη δυνατότητά του να δημιουργεί μικρούς κλειστούς κόσμους που δεν αφομοιώνονται και, όχι σπανίως, διεκδικούν να εξαπλώνονται εις βάρος της ελευθερίας των άλλων. Αυτό φοβούνται οι ψήστες, τους οποίους ο Γιαννούλης καταγγέλλει για σαδισμό και κτηνωδία. Φοβούνται την απειλή για την ελευθερία τους, που αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς το Ισλάμ· και αντιδρούν ανόητα επιδεικνύοντας τη δική τους ελευθεριότητα. Είναι μεγάλο λάθος και μεγάλη ντροπή αυτό που σκοπεύουν να κάνουν οι οργανωτές του μπάρμπεκιου (αν το κάνουν). Ομως ο φόβος τους είναι και δικός μου – άλλο αν δεν τον εκφράζω με τέτοιους τρόπους.
Από υποχρέωση
Αφού ασχολήθηκα εκτενώς με το θέμα τις προηγούμενες ημέρες, θεωρώ υποχρέωση να σας κρατήσω ενήμερους για τις εξελίξεις στο θέμα των κυπριακών διαβατηρίων. Η εφημερίδα «Πολίτης» αποκάλυψε ότι την ημέρα ακριβώς που εκδόθηκε το διαβατήριο του διεθνώς καταζητούμενου Μαλαισιανού χρηματιστή Τζον Λόου, ο ίδιος εξέδωσε τραπεζική επιταγή 300.000 ευρώ σε πίστη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Ετσι ο Θεός αντάμειψε τον Αρχιεπίσκοπο, για τις επιστολές του προς τον υπουργό Εσωτερικών, με τις οποίες ζητούσε (και πέτυχε) την πολιτογράφηση του Μαλαισιανού απατεώνα.
Ανεξιχνίαστα τα έργα της Θείας Χάριτος!..
Παρεμπιπτόντως
Μένουμε στον κόσμο των θαυμάτων, διότι με συγκίνησε ιδιαιτέρως η είδηση που μας ήλθε από τη Σικελία, όπου δύο καλόγριες επέστρεψαν έπειτα από ιεραποστολή στην Αφρική, για να ανακαλύψουν ότι είχαν μείνει έγκυοι. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αντέδρασε αμέσως και έβαλε σε κίνηση τη διαδικασία για την αποβολή τους. Αναμενόμενο ήταν από πλευράς της. Κάπου έπρεπε κι αυτοί να δείξουν την αυστηρότητα τους, για να μπορούν έπειτα ανενόχλητοι να εμβαθύνουν στην παιδεραστία, η οποία στο κάτω κάτω φέρει και το κύρος της παράδοσης. Ωστόσο, η ειλικρινής απορία μου είναι γιατί απέκλεισαν το ενδεχόμενο του θαύματος; Δεν είναι ανακόλουθο με την πεποίθησή τους στη δυνατότητα της άμωμης σύλληψης;
ΣΤΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ