[ΦΩΤΟ-Ο Τσίπρας ξεπεράστηκε: δεν είναι πια ο νέος και, υποτίθεται, ωραίος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Ομως, η ξανθιά φιγούρα, που διακρίνεται αχνά στο βάθος αριστερά, ποια είναι;]Η υπόθεση της κυρίας του ΣΥΡΙΖΑ –με την οποία, ατυχώς, έχω το ίδιο επώνυμο και, πέραν αυτού, ουδεμία άλλη σχέση– έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ανάλογων περιστατικών υποστήριξης των αναρχικών, σε σημείο ώστε να διερωτάται κάποιος μήπως οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδυθεί σε έναν άτυπο συναγωνισμό μεταξύ τους για την ανάδειξη του «καλύτερου φίλου του αναρχικού» στο τέλος της χρονιάς.
Ο καθένας από αυτούς το κάνει με τον δικό του τρόπο. Οι προσεκτικοί επικαλούνται γενικές αρχές (δικαιώματα) ή αφηρημένες έννοιες (καταστολή). Οι ανάλαφροι καταφεύγουν σε επιχειρήματα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη, όπως η Πέτη Πέρκα με τα πολεμοφόδια των αναρχικών, που ήταν «μπάζα από ανακαίνιση», ή ο Τσίπρας, που υποστηρίζει ότι η αστυνομία δεν πρέπει να απειλεί όσους κρατούν μολότοφ, γιατί τους προκαλούν, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος να τις χρησιμοποιήσουν να γίνεται μεγαλύτερος. Κανείς έως τώρα, όμως, δεν είχε τολμήσει να προσβάλει την αστυνομία και τους αστυνομικούς ευθέως, υιοθετώντας το εμβληματικό σύνθημα των αναρχικών «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Μέχρι που εμφανίσθηκε η περί ης ο λόγος κυρία και το έγραψε στο Facebook. (Αλλο ένα σπίτι που το έκλεισε το Facebook...)
Το μέγεθος και το κόστος της ανοησίας της, η κυρία αυτή θα το καταλάβει με τον καιρό, διότι παρόμοια προσβολή δεν νομίζω ότι ξεχνιέται με μια πανικόβλητη συγγνώμη. Σημασία έχει ότι όλα τα σχετικά περιστατικά του τελευταίου διαστήματος αποδεικνύουν, εκ των υστέρων, την αλήθεια των κατηγοριών που αντιμετώπιζε ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, ότι προστάτευε τους αναρχικούς. Τώρα, έπειτα από τόσες δηλώσεις απροσχημάτιστης στήριξης των αναρχικών, ποιος αμφιβάλλει πια, όταν μάλιστα όλος ο κόσμος βλέπει, ότι ήταν απλώς θέμα πολιτικής βούλησης και ότι η αστυνομία μπορεί να κάνει τη δουλειά της χωρίς αίματα;
Ο κόσμος νιώθει ανακουφισμένος όσο διαπιστώνει, μέρα με τη μέρα, ότι το ιδιότυπο καθεστώς προστασίας των αναρχικών, το περιβόητο «άβατο» σε Εξάρχεια και πανεπιστήμια, δεν είναι μία από τις επτά πληγές του Φαραώ, μπροστά στην οποία το κράτος είναι αδύναμο. Είναι οργανωμένη εγκληματικότητα και, εφόσον υπάρχει η διάθεση, αντιμετωπίζεται και, μακροπρόθεσμα, εξαλείφεται. Πραγματικά ανεξήγητη, λοιπόν, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μάλιστα επαγγέλλεται τη διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά. Διότι, έτσι, κερδίζει μόνο τους αναρχικούς. Αλλά αυτούς, ούτως ή άλλως, δεν τους είχε πάντα;
Υστερόγραφο. Και, τέλος πάντων, η βουλευτίνα που προκάλεσε την κατακραυγή ζήτησε συγγνώμη και παραδέχθηκε το λάθος της. Αυτός ο αγαθιάρης ο Ζουαζίνιο Μπαλαφίνιο, που έσπευσε να την υπερασπιστεί και εξετέθη χειρότερα και από εκείνη, τώρα τι θα κάνει;
Το τέλος της ισοβιότητας στον Αθλητισμό
Στα θεμέλια του συστήματος του Αθλητισμού, συντελείται αυτόν τον καιρό μια μικρή επανάσταση από το υφυπουργείο Αθλητισμού και, μολονότι οι δονήσεις από τις σφοδρές εσωτερικές αντιδράσεις γίνονται αισθητές, η ίδια η μεταρρύθμιση περνάει σχετικώς απαρατήρητη και δεν θα έπρεπε. Η επανάσταση συνίσταται σε τρεις αλλαγές, χάρη στις οποίες ανοίγει ο δρόμος για τη γενική ανανέωση των αθλητικών ομοσπονδιών.
Πρώτον, καταρτίζονται επίσημα μητρώα αθλητών και σωματείων. Οσο και αν ακούγεται απίστευτο, μέχρι τώρα δεν υπήρχε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν υπήρχε εκλογικός κατάλογος: δεν γνώριζε κανείς τι ήσαν οι εκλέκτορες των προέδρων των ομοσπονδιών και τι αντιπροσώπευε ο καθένας.
Δεύτερον, εφαρμόζονται πλέον αντικειμενικά κριτήρια για τη χρηματοδότηση των ομοσπονδιών. Τέλος στο προσωπικό παιχνίδι του υπουργού με τους παράγοντες και η συναλλαγή ψήφων για χρηματοδότηση. Τα στοιχεία αυτά συλλέγονται τώρα και καταγράφονται από τις υπηρεσίες του υπουργείου, ώστε, όταν έλθει η ώρα, ένας αλγόριθμος στο ειδικό πρόγραμμα του κομπιούτερ να δώσει το ποσό που αναλογεί σε κάθε ομοσπονδία με βάση την επίδοσή της. Οχι μόνον αξιολόγηση, δηλαδή, αλλά και τεχνοφασισμός! Οι προοδευτικοί πρέπει να φρίττουν με τον Αυγενάκη!
Εκείνοι, όμως, που φρίττουν με τον Αυγενάκη είναι όσοι διοικητικοί είχαν συνηθίσει την ισοβιότητα και τα πλεονεκτήματα που τους εξασφάλιζε και οι οποίοι τώρα ξεβολεύονται, επειδή επιτέλους κάποιος ανοίγει το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας. Διότι, εκεί όπου παρατηρούνται οι σφοδρότερες αντιδράσεις στη μεταρρύθμιση είναι στην τρίτη αλλαγή: τον περιορισμό των προεδρικών θητειών στις ομοσπονδίες.
Μέχρι τώρα δεν ίσχυε περιορισμός θητειών, με αποτέλεσμα οι πρόεδροι να είναι ισόβιοι (ασφαλώς, λόγω της πάνδημης αναγνώρισης της προσφοράς τους στο άθλημα...). Ομως η ισοβιότητα, δηλαδή η απουσία ανανέωσης, σε κάθε οργανισμό δημιουργεί νοσηρότητα. Εφεξής, λοιπόν, τίθεται όριο τριών προεδρικών θητειών, συν δύο διοικητικών, για τον καθένα· και οι εκλογές θα τελεσθούν μετά το τέλος των Ολυμπιακών του Τόκιο, ώστε να μην μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι πατώσαμε επειδή ο Αθλητισμός είχε χάσει την πεφωτισμένη, ισόβια ηγεσία της.
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ισόβιοι πρόεδροι έχουν ξεσηκωθεί, διότι χάνουν την ευκαιρία να προσφέρουν ακόμη περισσότερο (έχουν αυτοί προσφορά όχι για δύο, αλλά για τρεις ή περισσότερες ζωές...), όπως επίσης χάνουν και τις δυνατότητες που αποκτούν με τη θέση. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε αρμόδιος υπουργός τα τελευταία 17 χρόνια ξεκινούσε με τη δεδηλωμένη πρόθεση να καταργήσει την ισοβιότητα και όλοι τελικά έκαναν πίσω.
Στενοχωριέται, λοιπόν, όπως ακούω, ο Ισίδωρος Κούβελος (της Ιππασίας) και η σύζυγός του, Ντόρα Μπακογιάννη, έχει –που λέει ο λόγος– τη φωτογραφία του Αυγενάκη στον τοίχο για να της πετάει βελάκια. Τι να κάνουμε; Ολοι καταλαβαίνουμε ότι είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, αλλά ας είχε φροντίσει για άξιο διάδοχο...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ