Ο Γιάννης Δραγασάκης, τέως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για τον περίφημο εκείνο Ιούλιο του 2015, που εμπλούτισε όλες τις γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου με τον ελληνικότατο όρο «kolotoumba»:«Προσωπικά δεν τη δέχομαι τη λέξη αυταπάτη. Εγώ βίωσα ότι είχαμε ένα σχέδιο. Ξέραμε από την αρχή τη δομική του αντίφαση. Είχα γράψει ότι τα όρια της πολιτικής μας είναι δύο, το εσωτερικό και το εξωτερικό όριο. Από μεθοδολογική άποψη είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε και ο Λένιν το ’17. Ξεκίνησε να κάνει μια παγκόσμια επανάσταση και κατέληξε να γίνει επανάσταση μόνο στη χώρα του. Εμείς δεν ξεκινήσαμε επανάσταση, ξεκινήσαμε ένα εγχείρημα το οποίο απαιτούσε αλλαγές στην Ευρώπη, απαιτούσε συμμαχίες και άλλα παράλληλα εγχειρήματα. Αυτό δεν υπήρξε και έρχεσαι σε μια φάση και λες “και τώρα τι κάνω που είμαι μόνος;”. Αν σκεφτόμαστε έτσι πάντα, δεν θα κάνουμε τίποτα ποτέ. Βλέπεις μια δυνατότητα και λες “για να δω, μπορώ να την αξιοποιήσω τη δυνατότητα αυτή”;». Η περίληψη αυτού που διαβάσατε, όσο πιο απλά μπορώ: Ναι, ξέρω ότι η επανάσταση δεν γίνεται, αλλά δοκιμάζω να δω αν γίνεται, γιατί πώς αλλιώς θα ξέρω ότι δεν γίνεται;
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο Γιάννης Δραγασάκης θεωρείται ο «σοβαρός» του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείται επίσης «μετριοπαθής» στις πολιτικές θέσεις του. Ποια σοβαρότητα; Αυτός είναι πιο επικίνδυνος και από τον Βαρουφάκη! Τουλάχιστον ο τελευταίος ήξερε τι ήθελε: ήθελε την Ελλάδα εκτός ευρώ και μετά γαία πυρί μειχθήτω. Ο δε Τσίπρας έχει προ πολλού παραδεχθεί ότι η πολιτική του πρώτου κυβερνητικού εξαμήνου του ΣΥΡΙΖΑ βασιζόταν σε μια «αυταπάτη».
Ο «σοβαρός» Δραγασάκης, όμως, δεν τη θεωρεί αυταπάτη, αλλά έναν θεμιτό πειραματισμό, που τον δικαιολογεί εξάλλου το προηγούμενο του Λένιν. Και παρότι από την αρχή ήταν αβέβαιο το πείραμα (ακόμη χειρότερα, ο ίδιος το είχε προβλέψει), άξιζε να δοκιμάσουν αν γίνεται, γιατί αν δεν δοκίμαζαν, πώς θα ήξεραν ότι δεν γίνεται;
Αυτό λέει, και νομίζω ότι, αν το ταλέντο του είχε αποκαλυφθεί νωρίτερα, αν το είχε δουλέψει, αν είχε πέσει στον σωστό μάνατζερ κ.λπ., θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κωμικό ανώτερο του Τσίπρα. Το πιστεύω, τολμώ να πω, γιατί έχει ένα εσωτερικό βάθος ο Δραγασάκης, που δεν το έχει ο Τσίπρας. Ο Δραγασάκης είναι ήπιος, μετρημένος, θλιμμένος και φοράει γραβάτα. Είναι κωμικοτραγικός, όπως μόνο οι ήρωες του Τσέχοφ μπορούν να είναι. Γελάς μαζί του, ενώ τον λυπάσαι.
Ομως η συγκεκριμένη θέση του Δραγασάκη προφανώς εκφράζει ένα γενικότερο κλίμα στον ΣΥΡΙΖΑ – ειδάλλως δεν θα έμπαινε στον κόπο να διαφωνήσει ευθέως με τον Τσίπρα. Εκφράζει την αμφιθυμία που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την απώλεια της εξουσίας, ως προς τις θυσίες που έκαναν για να κρατήσουν την εξουσία. «Αξιζε που κάναμε την κωλοτούμπα τότε;». Αυτό υπάρχει στο βάθος της σκέψης τους, καθώς μάλιστα βλέπουν ότι δεν τους βγαίνει με τίποτα ο ρόλος της σοβαρής αντιπολίτευσης. Η στροφή είχε νόημα όσο είχαν εξουσία, στην αντιπολίτευση όμως δεν λέει.
Με τέτοια μυαλά, πώς να μην έχει τουλάχιστον 12 μονάδες διαφορά η Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ; Το ενδιαφέρον ερώτημα, όμως, είναι άλλο. Με τέτοια αντιπολίτευση, πώς να μη σκέπτεται σοβαρά ο πρωθυπουργός το ενδεχόμενο πρόωρων διπλών εκλογών, αν αυτό είναι το τίμημα για να αποσυνδέσει την τελευταία νάρκη που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, την απλή αναλογική;
Οτι ο Τσίπρας δεν θέλει εκλογές το προδίδει και ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή για τον εκλογικό νόμο της κυβέρνησης, που θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές: προσπάθησε να εκφοβίσει τους βουλευτές της συμπολίτευσης με τον κίνδυνο να μην εκλεγούν!
Το ίδιο, φαντάζομαι, έκανε και στους δικούς του, όταν κυβερνούσαν. Αλλά να το επιχειρεί τόσο ξεδιάντροπα και με τη συμπολίτευση; Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, βέβαια, που κάνουν ελκυστικό το σενάριο, εκτός από την κατάσταση της αντιπολίτευσης και τη δημοτικότητα της κυβέρνησης.
Πρωτίστως, η βεβαιότητα της πολιτικής σταθερότητας, που είναι βασική προϋπόθεση για τις επενδύσεις και την οικονομική ανάπτυξη.
Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός ακούει παρόμοιες εισηγήσεις από θεσμικούς συνομιλητές του. Οχι με την έννοια της στερεότυπης φράσης «το ακούω», που χρησιμοποιεί ο ίδιος όταν απορρίπτει μια εισήγηση. Το ακούει και το σταθμίζει. Σε κάθε περίπτωση, για να είναι επιτυχές το εγχείρημα, θα πρέπει να είναι καθαρό. Αυτό σημαίνει ότι ο Μητσοτάκης θα πρέπει να πει στον κόσμο τους πραγματικούς λόγους της απαραίτητης ταλαιπωρίας των διπλών εκλογών. Χρειάζεται, δηλαδή, προετοιμασία και αποφασιστικότητα. Αυτή είναι μια απόφαση που δεν μπορεί να αφεθεί στις μελλοντικές συγκυρίες…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ