[ΦΩΤΟ-Υποψιάζομαι ότι έχει δει το μέλλον της ως η μπεμπέκα της Βουλής. Καθώς μάλιστα λείπει τόσο πολύ η αλησμόνητη Τασία, κάποια πρέπει να καλύψει το θεσμικό κενό...]Θαυμάζω τις απανωτές μάχες που κερδίζει ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός (διεθνώς, LNA) του ηρωικού και, τελευταίως, λίαν προσφιλούς μας στρατάρχου Χαφτάρ, με τις ανακοινώσεις που εξαπολύει μέσω Twitter. Φαντάσου, φίλε μου, όταν ο LNA αποφασίσει να κάνει κανονικό πόλεμο, τι έχει να γίνει! Σημειώστε, δε, ότι το φοβερό και τρομερό πολεμικό ναυτικό της Λιβύης –του οποίου ο αρχηγός, θυμίζω, έχει σπουδάσει στην Ελλάδα και είναι φίλος μας– δεν έχει μπει ακόμη στον χορό. (Τράτες, κρις-κραφτ, τρεχαντήρια, φουσκωτά, ψαροκάικα, εκεί να δείτε στόλο!) Επομένως, το παιχνίδι δεν χάθηκε για τον φίλο μας με το βαμμένο μουστακάκι.
Τα επισημαίνω αυτά για να παρηγορήσω τους προσβληθέντες στην Ελλάδα από το γεγονός ότι η χώρα μας δεν προσκλήθηκε στη διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη. Δεν φανταζόμουν, ομολογουμένως, ότι η προφανώς σκόπιμη παράλειψη εκ μέρους του Βερολίνου θα έθιγε τόσο βαθιά την εθνική υπερηφάνεια σχολιαστών και δημοσιογράφων. Δεν περίμενα ότι τόσο πολλοί θα το έπαιρναν προσωπικά, σαν να είχαν αποκλειστεί οι ίδιοι από το Βερολίνο. Ακόμη χειρότερα, λες και ο αποκλεισμός της χώρας συνεπαγόταν αυτομάτως την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Σιγά, παιδιά! Φρένο.
Ποτέ δεν ασχοληθήκαμε να δούμε ποιος είναι ο «στρατάρχης», με την πλευρά του οποίου συνταχθήκαμε εξ ανάγκης και χωρίς δεύτερη σκέψη· ας το κάνουμε τώρα, διότι μέχρις ενός βαθμού εξηγεί τον αποκλεισμό της χώρας μας, παρά τα κοινά θαλάσσια σύνορά της με τη Λιβύη. (Οσονούπω και χερσαία, ελπίζω, διότι η Κρήτη μετακινείται σταθερά προς την Αφρική...) Ο Χαφτάρ είναι ένας αξιωματικός που την κοπάνησε από τον Καντάφι και πέρασε 20 χρόνια στις ΗΠΑ μέχρι να επιστρέψει στη Λιβύη. Ηταν εκείνος που ξεκίνησε τον εμφύλιο μεταξύ ανατολικής και δυτικής Λιβύης, μετά τις εκλογές του 2014, που ανέδειξαν την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος (διεθνώς, GNA). Να σημειωθεί ότι αυτή την κυβέρνηση αναγνωρίζουν η Ε.Ε. και η Ελλάδα.
Ατυχώς για εμάς, που μπήκαμε αργά και αυτοσχεδιάζοντας στο παιχνίδι, ο Χαφτάρ είναι ο «κακός» της υπόθεσης. Είναι εκείνος που αντιπροσωπεύει τη στρατιωτική λύση στο πρόβλημα της Λιβύης, την οποία Ευρώπη και ΟΗΕ δεν συζητούν. Είναι επίσης ο πιο αδιάλλακτος και αυταρχικός από τους εμπλεκομένους. Τουλάχιστον η άλλη πλευρά, της νόμιμης κυβέρνησης, συντίθεται από αντιπάλους που καταφέρνουν να συνεργάζονται, ενώ ο Χαφτάρ προβάλλει ως ο ασυμβίβαστος διεκδικητής της απόλυτης εξουσίας. Δυνάμει, δηλαδή, πρόκειται για έναν γηραιό Καντάφι υπό εκκόλαψη.
Παρά τις κλάρες του, στο πεδίο της τιμής δεν έχει καταφέρει και πολλά ο «στρατάρχης». Οι δυνάμεις του LNA σε άνδρες είναι ισχνές, ώστε ο περίφημος εθνικός στρατός να μπορεί να επιχειρήσει οποιαδήποτε επέκταση των θέσεών του. Οπότε περιορίζεται να σκοτώνει αμάχους· διότι μόνο να βομβαρδίζει από αέρος την Τρίπολη μπορεί, με τα ντρόουν και τον άλλο τεχνικό εξοπλισμό που του παρέχουν τα Εμιράτα και η Αίγυπτος. Αυτό μπορεί και το κάνει αδιακρίτως για τα θύματα στον άμαχο πληθυσμό.
Πώς βρεθήκαμε εμείς να υποδεχόμαστε νυχτιάτικα, σχεδόν σαν αρχηγό κράτους, τον γηραιό «στρατάρχη» με το βαμμένο μουστακάκι είναι μεγάλη ιστορία. (Τα εισαγωγικά στον βαθμό είναι το αντίστοιχο της βαφής στο μουστακάκι...) Συνοπτικά, επειδή ευπειθώς και ανεξετάστως, όπως πάντα, ακολουθήσαμε τους Κυπρίους αδελφούς στα σχέδια για τριμερείς, τετραμερείς, πενταμερείς κ.λπ., που απέκλειαν την Τουρκία από την ενεργειακή εκμετάλλευση της ανατολικής Μεσογείου. Οι Τούρκοι αντέδρασαν τείνοντας χείρα βοηθείας στη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης, με αποτέλεσμα το γνωστό πρωτόκολλο, οπότε εμείς, εκόντες άκοντες και κλείνοντας τη μύτη, βρεθήκαμε αγκαλιά με τον Χαφτάρ.
Με τέτοια επιπολαιότητα και ρηχότητα στην πολιτική της χώρας μας γενικώς, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, είναι φυσικό, όταν οι Γερμανοί διπλωμάτες ερωτώνται γιατί αποκλείστηκε η Ελλάδα να παραπέμπουν σε παλιότερη δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου στο Βερολίνο, ότι θα προσκληθούν «μόνο οι πλευρές που μπορούν να συμβάλουν αποδεδειγμένα στην αποκατάσταση της ειρήνης». Επομένως, γιατί εμείς; Ασφαλώς υπάρχει το ζήτημα του αστείου πρωτοκόλλου για τα κοινά σύνορα με την Τουρκία, που παραλείπει ολόκληρη την Κρήτη, αλλά η Ε.Ε. το έχει ήδη καταδικάσει απερίφραστα. Οταν όμως εμείς τόσο εύκολα ρίχνουμε το βάρος μας στην πλευρά που αντιπροσωπεύει τη συνέχιση του πολέμου, πώς θα θεωρηθούμε μετά απαραίτητοι για την ειρήνευση; Για εμάς, καλώς ή κακώς, οι διεθνείς εξελίξεις εξετάζονται πάντα υπό το πρίσμα των ελληνοτουρκικών. Ατυχώς, ουδείς άλλος ακολουθεί το δικό μας υπόδειγμα! (Τι κρίμα γι’ αυτούς, αλήθεια...)
Πάντως, δεν χάσαμε τίποτε λόγω της μη συμμετοχής μας στη διαδικασία του Βερολίνου, της οποίας το αποτέλεσμα μένει να φανεί και εξαρτάται από ένα σωρό ανεξέλεγκτους παράγοντες. Το κείμενο των συμπερασμάτων της διάσκεψης είναι τόσο εκτεταμένο και γενικόλογο, ώστε να καλύπτει προληπτικά τις επιθυμίες όλων των πλευρών. Η πρόοδος, ωστόσο, επί των συμφωνηθέντων εξαρτάται από την εφαρμογή της εκεχειρίας, για την οποία δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος, εφόσον οι εκπρόσωποι των δύο πλευρών δεν συναντήθηκαν καθόλου και μιλούσαν μέσω τρίτων. Επειτα, η εφαρμογή της συμφωνίας όπως περιγράφεται στα συμπεράσματα προϋποθέτει τεράστια προσπάθεια, πόρους και χρόνο. Ομως, η Ευρώπη είναι διχασμένη και ειδικά οι μεγάλες χώρες, με ιστορικό παρελθόν στην περιοχή: η Γαλλία τείνει προς την πλευρά Χαφτάρ, ενώ η Ιταλία προς την πλευρά της νόμιμης κυβέρνησης. Οποιαδήποτε πρόβλεψη για μια διαδικασία τόσο εύθραυστη και με τόσο μακρινό χρονικό ορίζοντα είναι στον αέρα.
Ο κερδισμένος της διάσκεψης είναι, πάντως, ο «στρατάρχης». Διότι αναγνωρίζεται και αυτός ως παράγων της λύσης. Ανταλλάσσει, δηλαδή, έναν πόλεμο, που εκείνος ξεκίνησε αλλά δεν μπορεί να τον προχωρήσει, με μια θέση στο τραπέζι. Στην ηλικία που είναι (πλησιάζει τα 80) πρέπει να καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι αυτό. Το πιστεύω, γιατί βάφει μόνο το μουστακάκι, όχι τα μαλλιά...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ