[ΦΩΤΟ-Μακράν η καλύτερη εμφάνιση στο κόκκινο χαλί των Οσκαρ!]Το γεγονός ότι τα τέσσερα σημαντικότερα Οσκαρ πήγαν στην ομώνυμη ταινία του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν Χο ήταν μια τόσο ευχάριστη έκπληξη, που με κάνει –για λίγο, ευτυχώς– να σκέπτομαι μήπως οφείλω να αναθεωρήσω την άποψή μου για τα βραβεία. Προσωπικά, κατατάσσω την ταινία ψηλά στις δέκα καλύτερες ταινίες της ζωής μου. Αυτό που την κάνει μοναδική είναι το χιούμορ του ύφους, μέσω του οποίου εκτυλίσσεται η αφήγηση μιας απίστευτης και πολύ σκληρής ιστορίας. Ακόμη και στις σκηνές που ξεσπούν τα φοβερά πάθη των ηρώων της, υπάρχει πάντα η ίδια απόσταση, που αποκλείει τον συναισθηματισμό και αναδεικνύει το κωμικό στοιχείο, ακόμη και μέσα στις πιο τραγικές καταστάσεις. Αυτό το ύφος τής δίνει πολύ μεγαλύτερο βάθος από την ταξική (μαρξιστική) ανάλυση που θαυμάζουν ορισμένοι. Επίσης, αυτός είναι ο λόγος που βγαίνεις από την αίθουσα με μια ευχάριστη έξαψη και ένα αίσθημα αισιοδοξίας, ενώ έχεις μόλις παρακολουθήσει μια τραγωδία.
Στην τελετή απονομής, εντύπωση προκάλεσε η απουσία της συνηθισμένης πολεμικής κατά του προέδρου Τραμπ. Ηταν αναμενόμενο, όμως, αν λάβουμε υπ’ όψιν τη φύση της βιομηχανίας του θεάματος στο Χόλιγουντ. Εξαιτίας της ανοησίας των Δημοκρατικών, από την πασαρέλα των υποψηφίων μέχρι τη Νάνσι Πελόσι, ο πρόεδρος Τραμπ αυτή την περίοδο απολαμβάνει την υψηλότερη δημοτικότητα που είχε ποτέ. Συνεπώς, το Χόλιγουντ το βουλώνει…
Βινεγκρέτ τέλος
Η Ανεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ θα παραιτηθεί από την αρχηγία των Χριστιανοδημοκρατών της Γερμανίας. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται να διεκδικήσει τη διαδοχή της Μέρκελ στις προσεχείς εκλογές. Αφορμή ήταν, προφανώς, το τελευταίο ατόπημα στη Θουριγγία, όπου η ΑΚΚ (όπως την έχει βαπτίσει ο γερμανικός Τύπος) δεν εμπόδισε το τοπικό κόμμα να συνεργαστεί με τους ακροδεξιούς της «Εναλλακτικής».
Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη αποτυχία της πρώην διαδόχου, που απλώς προστέθηκε στις προηγούμενες. Δεν κατάφερε να χειρισθεί τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς, αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις ενέδωσε στις πιέσεις της, κάνοντας τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο προς τα δεξιά.
Ηταν γνωστό ότι δεν ανταποκρινόταν στον ρόλο. Μόλις τον περασμένο Μάιο η καγκελάριος είχε χρειασθεί να διαψεύσει ως «ανοησίες» πληροφορίες του Bloomberg, που την έφεραν να εκφράζει ιδιωτικά την απογοήτευσή της με την επίδοξη διάδοχό της.
Ηταν προδιαγεγραμμένη η εξέλιξη του θέματος, νομίζω. Πώς να πάρεις σοβαρά μια πολιτικό, της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό με το οποίο παρουσιάστηκε διεθνώς, ήταν ότι υπήρξε η πιο πιστή ακόλουθος και καλύτερη μαθήτρια της Μέρκελ; Ποιες ελπίδες μπορεί να έχει μια ερζάτς Μέρκελ, όταν τη μετράς με την πραγματική Μέρκελ; Γι’ αυτό και εγώ πάντοτε τη σκεπτόμουν, αυθόρμητα ως Βινεγκρέτ.
Η Αγκελα Μέρκελ ήταν μια μεγάλη ηγετική προσωπικότητα. Οπως και η Βινεγκρέτ, χρωστούσε και αυτή τα πάντα σε έναν μεγάλο πολιτικό, τον Χέλμουτ Κολ, υπό τη σκέπη του οποίου είχε αναδειχθεί. Ομως η Μέρκελ, για να φθάσει στην κορυφή, έπρεπε πρώτα να προδώσει τον ευεργέτη της, ο οποίος ουδέποτε τη συγχώρεσε. Η Βινεγκρέτ, αντιθέτως, ούτε δοκιμάστηκε ούτε διακινδύνευσε τίποτε, όλα ήταν ομαλά στην ανέλιξή της. Πώς να γεμίσει το κενό; Ακόμη και σε κόμματα αρχών, τα οποία μάλιστα απαρτίζονται από Γερμανούς, λάτρεις της τάξης και του σεβασμού στους κανόνες, είναι φυσικό να δημιουργούνται τέτοια κενά, όταν αποχωρούν προσωπικότητες του μεγέθους της Μέρκελ και μάλιστα μετά από μακρά παραμονή.
Το μέλλον του
Διάβασα ότι όποτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ερωτάται τι σκέπτεται για το μέλλον του, αφού δεν ανανεώθηκε η θητεία του, απαντά ότι θα αφοσιωθεί στα ακαδημαϊκά καθήκοντά του. Με άλλα λόγια, θα παρεμβαίνει ως ομότιμος καθηγητής του Διοικητικού, σε θέματα ερμηνείας του Συντάγματος κ.ά. Θαυμάσιο, οπωσδήποτε, αλλά δεν είναι πολύ λίγο για έναν άνθρωπο τόσο δραστήριο και συνηθισμένο σε ένα βαρύ καθημερινό πρόγραμμα, το οποίο μάλιστα ο ίδιος το έκανε βαρύτερο;
Επαναφέρω, λοιπόν, παλαιότερη πρότασή μου, που είχε διατυπωθεί σε ακατάλληλη στιγμή, τώρα όμως γίνεται επίκαιρη. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι φανερό ότι έχει πρόβλημα ηγεσίας, γιατί όχι, λοιπόν, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Προκόπιος; Εχει όλη τη θεωρητική, θεολογική και ιδεολογική υποδομή, θα είναι παιχνιδάκι να σκαρφαλώσει στις βαθμίδες επαξίως. Γνωρίζει όσο κανένας το κράτος και διαθέτει τις απαιτούμενες ικανότητες. Η νομική φόρμουλα θα βρεθεί – θα τη φτιάξει ο ίδιος. Οσο για την κυβέρνηση δεν εμπλέκεται πουθενά σε αυτή τη διαδικασία. Κι αν υποθέσουμε ότι προκύπτει κάποια εμπλοκή, δεν θα πουν μια φιλική κουβέντα γι’ αυτόν τα στελέχη του Μαξίμου που προωθούσαν την υποψηφιότητα Παυλόπουλου; Το ελπίζω…
Αστυνομικό;
Η είδηση ήταν ότι πατέρας και γιος είχαν πυροβοληθεί. Το φοβερό γεγονός είχε συμβεί στην Κρήτη και η είδηση παρουσιαζόταν ως αστυνομικού ενδιαφέροντος. Γιατί όμως, αφού είχε συμβεί στην Κρήτη; Ο τόπος του συμβάντος προσδιορίζει τον χαρακτήρα της πράξης.
Είναι γνωστό ότι στην Κρήτη –καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζω– υπάρχει το έθιμο της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας και ότι σκοτώνονται άνθρωποι από αυτό κάθε χρόνο. Είτε επικροτούμε είτε καταδικάζουμε, είτε απλώς αδιαφορούμε, όλοι συμφωνούμε όμως στη διαπίστωση ότι πρόκειται για στοιχείο της παράδοσης του τόπου και των κατοίκων του. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που οι ταυρομαχίες στην Ισπανία ή το κυνήγι της αλεπούς στην Αγγλία είναι στοιχεία της παράδοσης των αντίστοιχων τόπων και πολιτισμών, όσο και να διαφωνεί κάποιος για ανθρωπιστικούς λόγους. Αστυνομική ήταν, λοιπόν, η δυσάρεστη είδηση από την Κρήτη; Οχι, βέβαια!
Πολιτιστική. Την επομένη φορά, συνεπώς, που θα έχουμε ανάλογο περιστατικό (και μην αμφιβάλλετε ότι θα έχουμε, όπως θα έχουμε ξανά νεκρούς από πυροβόλο όπλο σε κάποιο σχολείο των ΗΠΑ) να ενταχθεί, παρακαλώ θερμά, υπό τη ρουμπρίκα «Πολιτισμός».
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ