Σε μια κατά κοινή ομολογία πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια δεδομένα κατάσταση, εκείνο που προέχει για τους λαούς είναι να διαθέτουν και υπεύθυνες ηγεσίες.Παρακολουθώντας κανείς την χθεσινοβραδινή παρέμβαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αβίαστα και χωρίς καμία δυσκολία, κατέληξε στην διαπίστωση ότι η Ελλάδα διαθέτει μια ικανή για την περίσταση ηγεσία. Καθαρός πολιτικός λόγος, με ακόμη πιο ξεκάθαρα μηνύματα για το παρόν και το αμέσως προσεχές μέλλον. Κάθε φράση εμπεριείχε και ένα σαφέστατο μήνυμα. Απλό και κατανοητό. Αυτή η πολιτική συμπεριφορά είναι που τον διαφοροποιεί από το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. Το γεγονός ότι έχει επιλέξει να μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας, να μην υπολογίζει το πολιτικός κόστος και να αντι(δρά) άμεσα. Τα δύσκολα είναι μπροστά, κάτι που ο Μητσοτάκης, το περιέγραψε με σαφήνεια και χωρίς μικροπολιτικά περιτυλίγματα.
Η υπεύθυνη στάση που επιδεικνύει από την πρώτη στιγμή ο Έλληνας πρωθυπουργός, σταδιακά μετατρέπει ένας κατά κοινή παραδοχή απείθαρχο λαό, σε μια συσπειρωμένη κοινωνική μάζα. Αυτό είναι το πρώτο και ενδεχομένως και το βασικότερο κέρδος που προκύπτει από την υπεύθυνη στάση που κρατά ο Μητσοτάκης. Γιατί υπάρχει και κάτι ακόμη, που μπορεί να είναι μικρότερης αξίας, ωστόσο όπως και να το κάνουμε έχει την σημειολογία του.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν μια σύντομη ιστορία, την οποία μου μετέφερε φίλη μου, η οποία χθες πήγε (εκτάκτως) σε οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο.
Όπως μου είπε οδοντίατρος δεν είχε διαχρονικά καλή άποψη για τον Μητσοτάκη. Απεναντίας όλα αυτά τα χρόνια μιλούσε μόνο υποτιμητικά και μάλιστα δημοσίως για τον σημερινό πρωθυπουργό. Φτανοντας η φίλη μου, εντελώς αυθόρμητα της είπε.
«Σήμερα ακούγοντας τον Μητσοτάκη για πρώτη φορά αισθάνθηκα την ανάγκη να τον συναντήσω, έστω και τυχαία...». Γιατί μωρέ; Τι να τον κάνεις, αφού συνέχεια τον βρίζεις. «Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το θέλω. Για να του ζητήσω συγνώμη, για τα χρόνια που τον υποτιμούσα».
Σαν κι’ αυτόν τον οδοντίατρο στο Παλιό Φάληρο, υπάρχουν πολλοί ακόμη, που βλέποντας την σοβαρή στάση που επιδεικνύει ο Μητσοτάκης, αισθάνονται την ανάγκη να του δώσουν το χέρι. Και μιλάμε για αυθόρμητες συμπεριφορές, που ξεπερνούν τα κόμματα και τα χρώματα.