[ΦΩΤΟ-Το στιγμιότυπο είναι από το αρχικό επίκεντρο του λοιμού, την επαρχία Γουχάν, που επανέρχεται στην ομαλότητα. Ισως η κοπέλα της φωτογραφίας να χορεύει από τη χαρά της, επειδή το μεσημέρι θα φάνε ξανά, μετά από τόσο καιρό, παγκολίνο κατσαρόλας με σάλτσα από ξανθό, ψιλό μυρμήγκι...]Ο χαρακτήρας της πρότασης του πρωθυπουργού για την «προαιρετική» μείωση των αποδοχών των βουλευτών της Ν.Δ. ήταν συμβολικός. Δεν έγινε, δηλαδή, για τη σωτηρία της οικονομίας από την υγειονομική κρίση, αλλά για να περάσει το μήνυμα στον κόσμο ότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης επιβάλλουν οικειοθελώς στον εαυτό τους τις επιπτώσεις που υφίστανται οι άλλοι. Βέβαια, το οικειοθελές της χειρονομίας είναι συζητήσιμο, εξ ου και τα εισαγωγικά στον όρο: ποιος θα διανοηθεί να απόσχει, όταν ο πρωθυπουργός κάνει το πρώτο βήμα και τον ακολουθεί αμέσως η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παραχωρώντας το 50% δύο μισθών στην κοινή προσπάθεια; Φαντάζομαι –ή μάλλον είμαι βέβαιος– ότι θα σπεύσει να ακολουθήσει το παράδειγμά της και ο προκάτοχός της, όταν τελειώσει τη μάχη που δίνει στη φαντασία του με τον Μινώταυρο του φιλελευθερισμού...
Υποθέτω ότι ο πρωθυπουργός έσπευσε να ανακοινώσει τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία φοβούμενος ότι κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης θα προλάμβανε την κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά, τον άσκοπο καβγά δεν τον γλιτώσαμε, διότι στην πολιτική τα σύμβολα προκαλούν μεγαλύτερα πάθη από την πραγματικότητα, για τον λόγο ότι επιτρέπουν σε όσους δεν αντέχουν την πραγματικότητα να δραπετεύσουν από αυτήν. Ετσι ξεκίνησε το αγαπημένο παιχνίδι της πολιτικής τάξης, η πλειοδοσία καλοσύνης: αν εσύ δίνεις 10, εγώ θα δώσω 20 κ.ο.κ. Καιρός ήταν! Δύο εβδομάδες σοβαρότητα μας έπεσαν βαριές, χρειαζόταν η επιστροφή στον χαβαλέ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λ.χ., ζητεί η συνεισφορά να γίνει υποχρεωτική, όχι «προαιρετική» και, επίσης, να ισχύσει για τρεις μήνες αντί για δύο. Κατ’ αρχάς, είναι ήδη υποχρεωτική και ας παρουσιάζεται ως δήθεν προαιρετική, επομένως ο καταναγκασμός δεν προσφέρει τίποτε, εκτός βέβαια από τη στιγμιαία ικανοποίηση του κοινωνικού φθόνου. Επειτα, γιατί μόνο τρεις μήνες και όχι τέσσερις; Επίσης, γιατί μόνον το 50% και όχι το 60 ή το 70%; Τίποτε από αυτά δεν κάνει την παραμικρή διαφορά. Μα και το 100% του μισθού τους να έδιναν και να το έδιναν για πάντα, ακόμη και επιπλέον αν τους υποχρέωναν να πληρώνουν από την προσωπική περιουσία τους, και πάλι η διαφορά θα ήταν ασήμαντη.
Υποψιάζομαι, εντούτοις, ότι από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον, η πλειοδοσία καλοσύνης έχει μια πρακτική σκοπιμότητα. Διότι φαίνεται ότι μόνο μέσω του εξαναγκασμού μπορούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμηθείτε, ας πούμε, τον ευρωβουλευτή Παπαφιδούλη με τα τρία καρότσια του. Σας φαίνεται πιθανό ένας άνθρωπος που συμπεριφέρεται με τον τρόπο του να είναι πρόθυμος να βάλει το χέρι στην τσέπη; Αυτός διαπραγματευόταν ακόμη και για τον αριθμό των καροτσιών: ήταν μόνο δύο, έλεγε, όταν οι φωτογραφίες έδειχναν τρία. Ισως γι’ αυτό, λοιπόν, οι αρμόδιοι του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν ώστε στην πρότασή τους να υπάρχει ειδική μνεία στους ευρωβουλευτές.
Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα από τα σύμβολα, που η κυβέρνηση θα πρέπει να προσέξει. Το σημαντικότερο, καθώς μπαίνουμε στο κρίσιμο δεκαπενθήμερο, από το οποίο θα φανεί η αποδοτικότητα των μέχρι τώρα μέτρων, είναι η σεμνότητα που εγγυάται τη γνησιότητα της σοβαρότητας. Δεν είναι απλώς περιττό, είναι βαθιά εκνευριστικό και εντέλει αντιπαραγωγικό οι υπουργοί να ξεκινούν δηλώσεις ή συνεντεύξεις υμνώντας τη δική τους δράση ή γλείφοντας εμετικά τον πρωθυπουργό, όπως π.χ. ο υπουργός Εργασίας.
Από την αρχή αυτής της ιστορίας, ο κόσμος εκτίμησε την αποφασιστικότητα, το φιλότιμο και τη σεμνότητα των κυβερνητικών παρεμβάσεων, αρετές τις οποίες βλέπουμε στον τρόπο με τον οποίο στέκονται και απευθύνονται στον κόσμο τρία πρόσωπα: ο Μητσοτάκης, ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς. Ο κόσμος θα επιβραβεύσει εκείνους που κάνουν το καθήκον τους, χωρίς να περιμένουν αναγνώριση. Τους άλλους, που αγωνιούν μη τυχόν περάσει απαρατήρητη η συμβολή τους, θα τους περιμένει στη γωνία.
Τρέλες
«Απαιτείται μια παγκόσμια διαγραφή χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού. Ολα από την αρχή. Παγκόσμια σεισάχθεια». Αυτή είναι η πρόταση του παλαιού πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ Μιχάλη Καρχιμάκη. Προφανώς είναι κάτι που δεν το εννοεί, διότι ακόμη και αυτός πρέπει, κάπου στο βάθος του νεφελώματος που έχει μέσα στο κεφάλι του, να καταλαβαίνει ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Υποθέτω, όμως, ότι είναι ο τρόπος του για να χτυπήσει την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και πολύ φοβάμαι ότι με τέτοιες ανοησίες χτυπάει μάλλον την πόρτα του Λαφαζάνη. Τι κρίμα που δεν υπάρχει κανείς να του ανοίξει...
Business as usual
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας προετοιμάζει: «Φέτος δεν θα κάνουμε Πάσχα στα χωριά και στις εκκλησίες, ούτε θα σουβλίσουμε το παραδοσιακό αρνί στις αυλές. Φέτος θα κάτσουμε σπίτι». Δηλαδή, για κάποιους εξ ημών που πάντα αυτό κάναμε, το φετινό Πάσχα θα είναι «business as usual»...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ