Γιάννης ΣιδέρηςΣτον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται συνείδηση πως θα είναι μακρύς, άγονος και άνυδρος ο δρόμος επαναφοράς στην εξουσία. Το στράτευμα ασύντακτο, επίδοξοι οπλαρχηγοί εμφανίζονται, τάσεις συγκροτημένες με τη δική τους ατζέντα προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους ως κεντρική επιλογή του κόμματος.
Στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας - καθ’ υπερβολήν προφανώς αλλά στην Ελλάδα είμαστε - δεν έχει σημασία η ένδειξη της πρόθεσης ψήφου, ειδικά εάν οι εκλογές αργήσουν. Γι’ αυτό δεν απασχολεί την στήλη. Είναι ωστόσο αξιοσημείωτη η γενική τάση κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίνεται καθηλωμένος και περιχαρακωμένος σε ένα συμπαγές ποσοστό περί το 20%. Αυτό ναι μεν καταδεικνύει την ύπαρξη ενός σκληρού πυρήνα, αλλά παράλληλα και την αδυναμία να απευθυνθεί εκ νέου στο παλιό του ακροατήριο, δέκα μήνες μετά τις εκλογές.
Η συνειδητοποίηση της καθήλωσης έχει αφαιρέσει από την ρητορική του τον τόνο της εξουσιαστικής έπαρσης, αλλά και την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν να καταλάβουν εξ εφόδου και εξ ολοκλήρου, τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Προτείνουν (κατά τους Πασόκους «εκλιπαρούν»), την συμπόρευση με το αφορεσμένο ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να ορθοποδήσουν.
Ο Νίκος Βούτσης π.χ. που δεν είναι τυχαίος στον ΣΥΡΙΖΑ, ζητά σύγκλιση των «προοδευτικών δυνάμεων». Μιλώντας στο indicator.gr χαρακτηρίζει την απλή αναλογική που ψήφισε το κόμμα του ως «πρόκριμα και εμβρυουλκό για συσπείρωση και σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων για τη διαμόρφωση κυβερνητικής λύσης».
Όταν την ψήφιζαν θεωρούσαν ότι το ΚΙΝΑΛ, με δόλωμα τις επί πλέον έδρες που θα κατακτούσε, θα έτρεχε προθύμως να την ψηφίσει. Ετσι οι εκλογές που πέρασαν θα είχαν εκ νέου κεντρικό παίκτη τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Πρωθυπουργό, και το ΚΙΝΑΛ σε θέση ανήμπορου κομπάρσου, ο οποίος υπό το πρόσχημα της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων», θα τους εξάγνιζε από το άγος της συνεργασίας με τον σύντροφο Καμμένο - βουλευτές και στελέχη του οποίου εξακολουθεί να έχει στις τάξεις του.
Το ΚΙΝΑΛ αφενός διέβλεψε τον ρόλο που του επιφύλασσαν, αφετέρου είχε τη σοβαρότητα να γνωρίζει ότι η «άδολη» απλή αναλογική ήταν συνταγή ακυβερνησίας για τη χώρα, και είπε παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο.
Αλλωστε εκ των πραγμάτων η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ούτε… εξ αγχιστείας σχέση με την Σοδιαλδημοκρατία - που ήταν το πιο πετυχημένο πολιτικό πείραμα του 20ου αιώνα, που εγκαθίδρυσε κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος πρόνοιας τόσο ισχυρό που άντεξε ακόμη και στη μετέπειτα προσπάθεια απορρύθμισής του, που ανέδειξε και σεβάστηκε την προσωπικότητα και την ελευθερία του ατόμου, που κατοχύρωσε τα δικαιώματα του πολίτη, που εγκαθίδρυσε το απαραβίαστο των θεσμών (π.χ. Δικαιοσύνη), καθώς και τον θεσμικό έλεγχο της εξουσίας. Και αυτά σε μια εποχή που σε κάποια «προοδευτικά» καθεστώτα, οι κομματικές εξουσίες καταπίεζαν τους λαούς τους όντας θεσμικώς υπεράνω λαϊκού ελέγχου.
Εκ των πραγμάτων δεν έχει σχέση με την σοσιαλδημοκρατία το λαϊκίστικο - και από το 2010 ως το 2015 εχθροπαθές - μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, του «εμείς ή αυτοί», του «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Αυτά δεν ήταν έπεα πτερόεντα και δεν είναι περασμένα ξεχασμένα. Οποια θεατρική πιρουέτας και να κάνει τώρα η ηγεσία, αυτά τα συνθήματα που εξακοντίστηκαν κατάμουτρα εναντίων εκείνων που τώρα τους θέλουν για φίλους και συνοδοιπόρους, διαμόρφωναν νοοτροπίες, διέπλασαν συνειδήσεις, τροφοδότησαν συμπεριφορές, όρισαν εχθρικούς πόλους και στρατόπεδα.
Αρκεί κανείς να δει τo μέγεθος της εχθροπάθειας που εκλύεται στα social media δη στο twitter, από τα troll του ΣΥΡΙΖΑ, για να κατανοήσει ότι με αυτά δεν έχουμε τελειώσει. Εχυσαν πολύ δηλητήριο για να περάσει απαρατήρητο και να αποστραγγιστεί γρήγορα.
Δεν ξέρουμε τι θα φέρει ο χρόνος, δεν ξέρουμε πως θα καταλαγιάσει η δυσαρέσκεια που θα επιφέρει, παγκοσμίως και στη χώρα μας, η ύφεση της πανδημίας που έρχεται, και πως θα διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό μελλοντικά.
Προσώρας πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να παραπαίει, να μην έχει τη δύναμη να αρθεί υπεράνω του 20%, και καλεί το ΚΙΝΑΛ σε βοήθεια – και μετά φυσικά με ύστερη σκέψη προς βρώσιν, καθότι η νοοτροπία της παραδοσιακής αριστεράς στην ιστορικότητά της έχει αποδειχθεί επεκτατική. Πρέπει να είναι αυτοί υπεράνω όλων, χάριν του λαού, γιατί αυτοί μόνο τον εκπροσωπούν. Η μοίρα των υπόλοιπων είναι απλώς να υποτάσσονται.
liberal.gr