[ΦΩΤΟ-Τι να κάνει κι ο φουκαράς ο Τζόνσον έτσι που τα κατάφερε με τον κορωνοϊό; Τουλάχιστον, συνεχίζει να διασκεδάζει το κοινό του... (Φωτ. A.P.)]Πείτε ότι σας περισσεύουν τρία εκατομμύρια ευρώ και αποφασίζετε να βοηθήσετε με αυτά την κυβέρνηση της χώρας, στην οποία βρίσκεται η έδρα των επιχειρήσεών σας. Επειδή, όσα και αν έχετε, τρία εκατομμύρια δεν είναι στραγάλια, προτού τα δώσετε δεν θα βεβαιωνόσασταν με κάποιον τρόπο ότι ο ευεργετούμενος από την εξυπηρέτηση γνωρίζει ότι τα δίνετε εσείς και όχι κάποιος άλλος; Αυτό λέει η κοινή λογική: τα δίνεις, αφού μπορείς και θέλεις να τα δώσεις, αλλά φροντίζεις να γνωρίζει ο παραλήπτης ποιος τα δίνει. Διότι τα προσφέρεις ως εξυπηρέτηση και οι εξυπηρετήσεις αυτού του είδους και αυτού του ύψους δεν γίνονται ανωνύμως από φιλανθρωπία, αλλά για την υποχρέωση που γεννάει η ευεργεσία στον ευεργετούμενο. Σωστά; Επομένως, αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί Καλογρίτσα, στη μήνυσή του κατά της εταιρείας των αδελφών Χούρι εκ Λιβάνου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το γνωρίζει ο Αλέξης Τσίπρας.
Διαφωνεί, ωστόσο, ο κομμουνιστής –στις ιδέες, όχι στην τσέπη, ούτε στο ντύσιμο, ούτε στα αυτοκίνητα– Γεώργιος Κατρούγκαλος, για τον οποίο η κοινή λογική (sic) λέει ότι «αν η τότε κυβέρνηση ήθελε να φτιάξει τον Καλογρίτσα καναλάρχη, θα είχε γίνει». Υπονοεί, δηλαδή, ότι, αφού δεν έγινε αυτό, η κυβέρνηση δεν το ήθελε. Εδώ γελάμε, διότι πόσα πράγματα ήθελε εκείνη η κυβέρνηση τα οποία ποτέ δεν έγιναν; Δεν ήθελε, λ.χ., τη διαγραφή του «επαχθούς, απεχθούς και επονείδιστου» δημοσίου χρέους; Γιατί δεν έγινε, αφού η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το ήθελε τόσο;
Το επιχείρημα του σοφού Κατρούγκαλου δεν είναι παρά μία εκδοχή του συνωμοσιολογικού τρόπου σκέψης: τα «σκοτεινά κέντρα» κάνουν πάντα αυτό που θέλουν και, άρα, για να μην έγινε κάτι, σημαίνει ότι τα «σκοτεινά κέντρα» δεν το ήθελαν. Με μόνη τη διαφορά ότι υποκαθιστά τα «σκοτεινά κέντρα» του θρύλου με την κυβέρνηση στην οποία μετείχε. Δεν είναι κοινή λογική αυτό που προσφέρει ο Κατρούγκαλος. Είναι ο βολονταρισμός της πλάκας, τον οποίο η Αριστερά ανήγαγε σε θρησκεία.
Παρακολουθώντας το κουβάρι των σκανδάλων της «πρώτης φοράς Αριστερά» καθώς ξετυλίγεται, μένω κατάπληκτος με την προχειρότητα, την τσαπατσουλιά και την ελαφρότητα της παρέας, την οποία ο ποιητής (στον ελεύθερο χρόνο του) Στέλιος Παππάς, πατέρας του Νίκου Παππά, ύμνησε ποιητική αδεία ως «δρακογενιά». Ποια δρακογενιά και μπούρδες; Αυτή η παρέα είναι η βλακογενιά (με πέταλα και περικεφαλαία) και το απέδειξε με τα έργα της.
Μισή αρχοντιά
Στο περιθώριο του μεγάλου καβγά για τον «Μεγάλο Περίπατο» της Αθήνας, έχω να προτείνω μια απλή λύση για τον εξωραϊσμό και την ανάδειξη της Αθήνας: την καθαριότητα των δημοσίων κτιρίων, που τη λέγαμε παλιά μισή αρχοντιά.
Εχετε προσέξει ποτέ το υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα; Είναι τόσο άσχημο το κτίριο, ώστε την περίοδο των Ολυμπιακών ολόκληρη η πρόσοψή του είχε καλυφθεί με το αντίστοιχο της μπούργκας για να μη βλέπεται. Εκτοτε τίποτε δεν έχει αλλάξει. Παραμένει βρώμικο, με την επιγραφή που είχε προσθέσει η Λ. Κατσέλη, παρότι ο τίτλος έχει προ πολλού αλλάξει, η δε είσοδος από την πλευρά της Νίκης είναι από τα πλέον ρυπαρά σημεία της Αθήνας. Δεν είναι είσοδος υπουργείου αυτή, είναι σαν είσοδος σε εγκαταλελειμμένο συγκρότημα εργατικών κατοικιών που το έχουν καταλάβει ράπερ για να στήσουν κοινόβιο. Τόση αδιαφορία για ένα κτίριο με ιδιαίτερη συμβολική σημασία; Ανεκτό, ενδεχομένως, όσο ήταν υπουργός ο Τσαλακώτος, διότι του ταίριαζε στην όψη. Αλλά και τώρα;
Η αδιαφορία, πάντως, φαίνεται και από το γεγονός ότι το γωνιακό κατάστημα με πρόσοψη στην πλατεία Συντάγματος, το οποίο το υπουργείο θα μπορούσε να νοικιάζει για όποιο τίμημα ήθελε, προτιμά να το νοικιάζει στα χρεοκοπημένα ΕΛΤΑ. Ετσι είναι η Ελλάδα: αυτό που είναι δημόσιο δεν το σέβεται κανείς, διότι από τη στιγμή που ανήκει σε όλους δεν ανήκει σε κανέναν. Εμείς σεβόμαστε μόνον την ιδιωτική περιουσία, εφόσον μας ανήκει. Περίεργο, αλήθεια, για μια χώρα με τέτοια ροπή στον σοσιαλισμό...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ