Τον Ιανουάριο του 1912, οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν να «παρασύρουν» την αιχμή του δόρατος του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, το θωρηκτό Αβέρωφ, μακριά από τη Λήμνο, προκειμένου να ανακαταλάβουν το νησί καθώς και την ευρύτερη περιοχή του Βορειοανατολικού Αιγαίου.
«Εις το σκότος της χειμερινής νυκτός, το εχθρικόν καταδρομικόν “Χαμηδιέ” κατορθώνει να διαφύγη την επιτήρησιν των περιπολούντων από τα στενά δια να κατευθυνθή εις Σύρον και να δημιουργήση εκεί τον γνωστόν αντιπερισπασμόν».
Στην τουρκική παγίδα «έπεσε» η ελληνική κυβέρνηση, αλλά ευτυχώς για την Ελλάδα όχι ο Κουντουριώτης.
Ο ιδιοφυής ναύαρχος αρνείται να εκτελέσει την εντολή του υπουργείου Ναυτικών, που του ζητά να προχωρήσει σε καταδίωξη του Χαμηδιέ και δεν εγκαταλείπει με το «Αβέρωφ» την περιοχή της Λήμνου, καθώς τα τρία παλαιότερα θωρηκτά που θα έμεναν εκεί, θα αποτελούσαν εύκολη λεία για τους Τούρκους.
Η ναυμαχία της Λήμνου
Τα χαράματα της 5ης Ιανουαρίου, οι Τούρκοι, βέβαιοι ότι η παγίδα τους είχε «πιάσει», «έβγαλαν» τα πλοία τους από τα στενά των Δαρδανελίων και κατεύθυνθηκαν προς τη Λήμνο, θεωρώντας την ανακατάληψή της μια εύκολη υπόθεση.
«Ήτο η 5η Ιανουαρίου 1913. Ο Ναύαρχος αφίνει τον εχθρόν να πλησιάση αρκετά εις την Λήμνον και τότε μόνο διατάσσει άπαρσιν του στόλου του εκ Μούδρου.
«Θέλει να απομακρύνη όσον το δυνατόν τον εχθρόν από την βάσιν του, ώστε να έχη και καιρόν αρκετόν και διάστημα ικανόν διά να τον καταναυμαχήση»
Το «Αβέρωφ» εκπλέει από το λιμάνι του Μούδρου και ο Κουντουριώτης στέλνει στα πλοία του το εξής σήμα:«Ο Ναύαρχος εύχεται την καλήν ημέραν εις τα γενναία επιτελεία και πληρώματα. Φανήτε λεόντες».
Η καταδίωξη
Πλησιάζοντας στη Λήμνο, οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται έκπληκτοι ότι το θωρηκτό «Αβέρωφ» ένα από τα ισχυρότερα ναυτικά όπλα παγκοσμίως ,την εποχή εκείνη (μπορούσε να ταξιδέψει ως τις ΗΠΑ χωρίς ανεφοδιασμό), βρίσκεται εκεί και τους περιμένει πάνοπλο. Ο τουρκικός στόλος αλλάζει αμέσως πορεία προς νότο.
«Καταπυροβολείται όμως σφοδρώς και με μεγάλην επιτυχίαν από τον ελληνικόν στόλον, ταράσσεται, κλονίζεται και φεύγει, φεύγει πάλιν κατεπτοημένος και ολοταχώς προς τα στενά, προς την βάσιν του».
Ο Κουντουριώτης κάνει αυτό που αγαπά περισσότερο. Καταδιώκει, με το «Αβέρωφ» τον εχθρό μέχρις εσχάτων.
«Αποχωρίζεται των παλαιών θωρηκτών και σπεύδει εις μίαν φρενήρη καταδίωξιν του φεύγοντος εχθρού (…) Τον κτυπά παραφόρως, τον καταπυροβολεί και όλος μένος και ορμή και γενναιότης τον διώκει μέχρι των στενών, όπου κατορθώνει ο αντίπαλος με σοβαρωτάτας ζημίας να εισπλεύση διά να μη εξέλθη εκείθεν ποτέ.
»Ο Κουντουριώτης εματαίωσε και πάλιν την εχθρικήν προσπάθειαν . Συντετριμμένον ηνάγκασε τον αντίπαλον να επανέλθη άπρακτος εις την βάσιν του, και το κράτος της θαλάσσης παρέμεινεν αδιαφιλονίκητον εις τον ελληνικόν στόλον. Οι νικητήριοι παιάνες εδόνησαν και πάλιν το Αιγαίον.
»Εν τούτοις ήτο και παρέμεινε πικρόν το παράπονον του Ναυάρχου ότι αι περιστάσεις δεν του επέτρεψαν να βυθίση τον εχθρόν».
Στο θωρηκτό Αβέρων λίγο μετά τη Ναυμαχίο της Λήμνου «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 20.1.1983, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Το αποτέλεσμα
Οι νικηφόρες Ναυμαχίες της Έλλης (3/16 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5/18 Ιανουαρίου 1913) ήταν οι μάχες που, έναν αιώνα σχεδόν μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, απελευθερώσαν τα νησιά και τα ύδατα του βορειονατολικού Αιγαίου.
«Η Θάσος, η Χίος, η Λήμνος, η Σάμος, η Μυτιλήνη απεδόθησαν εις την ελευθερίαν. Το Αιγαίον εφαίνετο λίμνη ελληνική»
Οι στρατοί των συμμάχων (σ.σ. του Α’ Βαλκανικού Πολέμου) εκυκλοφόρουν ασφαλείς από το Δεδεαγάτς (σ.σ. σημερινή Αλεξανδρούπολη) μέχρι του Δυρραχίου».
Το τουρκικό ναυτικό, κλεισμένο στα Στενά των Δαρδανελίων, αδυνατούσε να συνδράμει στις τουρκικές χερσαίες επιχειρήσεις στη Μακεδονία αλλά και να μεταφέρει δεκάδες χιλιάδες τούρκων εφέδρων στο Μακεδονικό μέτωπο.
Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και ο Παύλος Κουντουριώτης είχαν συμβάλει καθοριστικά στον ελληνικό θρίαμβο του 1912 – 1913.