Μια μέρα σαν σήμερα, 12 Δεκεμβρίου του 1916, το σύνθημα του αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεόκλητου κατά του Βενιζέλου ήταν: «Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδαν, ανάθεμα έστω».
Η Ελλάδα για μια ακόμα φορά διχασμένη. Από τη μια τα συμφέροντα ενός γερμανοτραφούς βασιλιά, με τον Ιωάννη Μεταξά να στέκει σαν πραιτοριανός πλάι στον Κωνσταντίνο κι από την άλλη το «κράτος της Θεσσαλονίκης» υπό τον πράκτορα των Άγγλων, Ελευθέριο Βενιζέλο, που πασχίζει να γαντζωθεί στην Αντάντ των Μεγάλων Δυνάμεων. Σωστό ή λάθος, ο χρόνος έχει εκδώσει την ετυμηγορία του από καιρό…
Η Ελλάδα στα πρόθυρα εμφυλίου σπαραγμού (τι σπάνιο…), οι Γάλλοι βομβαρδίζουν την Αθήνα και η Ιερά Σύνοδος πρωτοστατεί σε αντιβενιζελική πορεία και κατευθύνεται στο Πεδίον του Άρεως για να αναθεματίσει τον Σατανά της πολιτικής ζωής του τόπου. Κι εκεί, ο καθένας από τους οργισμένους διαδηλωτές με τους παπάδες πρώτους, ρίχνει μια πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αθηνών Θεόκλητου κατά του Βενιζέλου: «Ελευθερίω Βενιζέλω επιβουλευθέντι την Βασιλείαν και την πατρίδα και καταδιώξαντι και φυλακίσαντι Αρχιερείς, ανάθεμα έστω».
Και δεν ήταν μοναχά ο Θεόκλητος, αλλά και μητροπολίτες από άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, που παρακαλούσαν τον Θεό να βρουν τον Βενιζέλο: «Τα εξανθήματα του Ιώβ, το κύτος του Ιωνά, η λέπρα του Ιεχωβά, ο μαρασμός των νεκρών, το τρεμούλιασμα των ψυχορραγούντων, οι κεραυνοί της κολάσεως και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων»! Τον καρκίνο δεν τον είχαν ακόμα στο καταρολόγιό τους, οι κατά τα άλλα φιλεύσπλαχνοι Χριστιανοί…
Και οι πέτρες του αναθέματος υψώθηκαν σωρός, πέτρες που αργότερα χρησίμευσαν (όπως λέγεται) για την κατασκευή ποτίστρας στους βασιλικούς στάβλους στου Γουδή ή όπως άλλοι υποστηρίζουν με πονηρό χαμόγελο: για την ανέγερση εκκλησίας στην Αθήνα…