Γιάννης Σιδέρης
Χθες κάποιοι «πονεμένοι» για τον θανάσιμο όλεθρο των Τεμπών, βεβήλωσαν καταστρέφοντας το μνημείο για τα θύματα της Μαρφίν, «τιμώντας» έτσι τα νεκρά παιδιά. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, και φυσικά την αποτρόπαια πράξη δεν τη χρεώνεται το πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκε (οι μη κομματικοί με συγκίνηση, οι κομματικοί με σκοπιμότητα και διατεταγμένη θεατρική οργή).
Ωστόσο το κατεστραμμένο μνημείο θα μπορούσε να είναι η αισθητική απεικόνιση ενός νέου μηδενιστικού ριζοσπαστισμού που γεννιέται, και ο οποίος δεν έχει ενιαία πηγή. Ένα τμήμα του είναι - σε κάποιο μέτρο και με κάποιο τρόπο - πολιτικοποιημένο. Το άλλο και μεγαλύτερο εκφράζεται από την ελαφρούτσικη τηλεοπτική άποψη, που ακούστηκε πασπατεύοντας έναν αποϊδεολογικοποιημένο χυλό, «τι τους θέλουμε τους πολιτικούς;».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά από τότε που σταμάτησε να μετέχει των ψηφοφοριών της Βουλής και μετέφερε τη δράση του στο πεζοδρόμιο, υποδαυλίζει τις συγκεντρώσεις, ελπίζοντας ότι θα το εισπράξει ως πολιτική υπεραξία στις επερχόμενες εκλογές (ναι, είναι άχαρη η αναφορά σε εκλογές τέτοιες ώρες, αλλά η χρονική συγκυρία είναι δεσμευτική).
Στο παρελθόν οι εθνικές καταστροφές δεν άλλαξαν τον πολιτικό χάρτη. Ο Σημίτης δεν έπεσε από το Σάμινα (συν τους σεισμούς και τα Ίμια), και επανεξελέγη. Το ίδιο ο Καραμανλής με το ολοκαύτωμα της Ηλείας όπου έχασαν τη ζωή τους 49 άνθρωποι. Παρομοίως και ο Τσίπρας από την «Αποκάλυψη» στο Μάτι. Ναι μεν δεν εξελέγη αλλά το δημοσκοπικό αποτύπωμα του κόμματος δεν άλλαξε πριν και μετά την εκατόμβη.
Ήδη άρχισαν να διενεργούνται οι πρώτες έρευνες κοινής γνώμης. Η στιγμή δεν προσφέρει αξιοπιστία καθώς η κοινωνία βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς σοκ, δεν το έχει ενσωματώσει και δεν έχει κατασταλάξει. Ωστόσο οι πρώτες εντυπώσεις δείχνουν ότι το γεγονός δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη τη ΝΔ. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει (προς το παρόν πάντα) είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που έχει επενδύσει πολιτικά στην υπόθεση, και παρ' όλη την επιθετική φρασεολογία που χρησιμοποιούν τα μίντιά του και οι οπαδοί του στα κοινωνικά δίκτυα, δεν εισπράττει.
Προσπαθεί εναγωνίως να αναβιώσει το θερμό κλίμα του 2011-15, να δημιουργήσει κοινωνικό κίνημα και να καβαλήσει το κύμα που τον έφερε στην εξουσία. Μόνο που όπως είπε ο παππούς Ηράκλειτος «Κανείς άνθρωπος δεν μπαίνει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι». Δεν είναι το ίδιο ποτάμι, ούτε ο ίδιος άνθρωπος. Ούτε το ίδιο κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το επελαύνον ορμητικό ελπιδοφόρο κόμμα της μνημονιακής εποχής. Ούτε ο Τσίπρας ο απαστράπτων νέος ηγέτης που όλα τα έσκιζε με ένα νόμο, ένα άρθρο. Έχει πλέον κυβερνήσει και τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του τα έχει υποστεί ο λαός. Εξ ου και η επίθεση χθες στα γραφεία του, κάτι που θα ήταν αδιανόητο ως τις αρχές του 2016.
Εντυπωσιάζει πάντως ο πολιτικός παλιμπαιδισμός του. Δεν έχει καταλάβει ότι έχει αλλάξει πίστα, ότι πλέον ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι τον τοποθετούν στην ίδια πίστα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Προσπαθεί ο Φίλης να δείξει νεάζων αμφισβητίας αντισυστημικός. Μιλάει για «δολοφονίες παιδιών στα τρένα» και κατηγορεί την Κεραμέως γιατί γράφουν τα σχολεία απουσίες στα παιδιά που κατέβηκαν να διαδηλώσουν. Αλλά οι νέοι τον βλέπουν και αυτόν ως έναν καρεκλοκένταυρο πρώην υπουργό, που απλώς θέλει να ξανακαθίσει στην εξουσιαστική καρέκλα του.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Η οργή που υποθάλπει και τροφοδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Οδηγούν… εκτός κοινοβουλίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισπράττει γιατί έχει δημιουργηθεί ένα ριζοσπαστικό αντισυστημικό ρεύμα σε τμήμα της κοινωνίας. Στους νέους, στους «απολιτίκ» και στο λούμπεν τμήμα. Οι πρώτες μετρήσεις ανιχνεύουν ροπή προς τα μικρά «αντισυστημικά» κόμματα. Και αυτά δεν είναι μόνο εκείνα που θα χαρακτήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ ως «προοδευτικά».
Την επένδυση οργής στο τραγικό δυστύχημα ίσως την εισπράξει ο αντισυστημισμός. Και αυτό θα είναι υπονομευτικό για τη δημοκρατία.
liberal.gr