Γιάννης Πρετεντέρης
Οι εκλογές επιβεβαίωσαν μια Ελλάδα που έχει όλο και μικρότερη σχέση με τη μίζερη, μνησίκακη και ταπεινωμένη χώρα της προηγούμενης δεκαετίας.
Οι κάλπες της 21ης Μαΐου δεν έβγαλαν κυβέρνηση. Το ζητούμενο αυτό ανατέθηκε στις κάλπες της 25ης Ιουνίου. Αλλά έκαναν κάτι καλό. Εβγαλαν μια άλλη Ελλάδα. Για την ακρίβεια, επιβεβαίωσαν μια Ελλάδα που έχει όλο και μικρότερη σχέση με τη μίζερη, μνησίκακη και ταπεινωμένη χώρα της προηγούμενης δεκαετίας. Ακόμη και οι «ήρωες» εκείνης της εποχής ξεθώριασαν στα μάτια των τελευταίων θαυμαστών τους.
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι κανονικές εκλογές σε μια χώρα υπό κανονικές συνθήκες έφεραν ένα ακόμη μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της κανονικότητας. Επικύρωσαν ότι η Ελλάδα άλλαξε και θα συνεχίσει να αλλάζει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία φυσικά ότι η ψηφοφορία της περασμένης Κυριακής ενίσχυσε εμφατικά το πολιτικό σύστημα του «ενάμισι κόμματος» που έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται από τις εκλογές του 2019.
Κανένα πρόβλημα. Πολλές ευρωπαϊκές δημοκρατίες (με ιστορικό παράδειγμα τη Σουηδία και πρόσφατο τη Γερμανία) έχουν βιώσει για πολλά χρόνια αντίστοιχους κομματικούς συσχετισμούς χωρίς να γίνουν λιγότερο δημοκρατίες.
Ακόμη περισσότερο που μαζί με το «ενάμισι κόμμα» η ελληνική πολιτική επέστρεψε στη λογική των ισχυρών πλειοψηφιών.
Οι επιφυλάξεις και οι ανησυχίες είναι απλώς υποκριτικές ή προσχηματικές. Οι ισχυρές πλειοψηφίες και τα μεγάλα πλειοψηφικά κόμματα όχι μόνο δεν απείλησαν αλλά εδραίωσαν τη σύγχρονη δημοκρατία στη χώρα μας.
Το 54,37% του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 48,07% και το 46,88% του Ανδρέα Παπανδρέου, το 46,89% του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 43,79% του Κώστα Σημίτη, το 45,36% του Κώστα Καραμανλή, δεν γέννησαν δικτατορίες.
Αντιθέτως έβαλαν τη χώρα στον 21ο αιώνα και με όλα τα λάθη ή παραλείψεις τους, την ανέβασαν στο επίπεδο ανάπτυξης που βρίσκεται σήμερα.
Για να μην κρυβόμαστε. Μόνο οι τυχοδιώκτες της πολιτικής αμφισβητούν ότι ο πλειοψηφικός κανόνας βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοκρατίας, η ισχυρή και αποτελεσματική διακυβέρνηση επίσης, και ότι μόνο η κατάχρηση μιας πλειοψηφικής εξουσίας (όπως και κάθε εξουσίας, άλλωστε) μπορεί να θεωρηθεί απειλή.
Διότι αν φτάσουμε στη δημοκρατία να παραπονιόμαστε για τη διαμόρφωση μιας ευρείας πλειοψηφίας, τότε τι μένει; Να κατεβάσουμε τα τανκς ή να πάρουμε το βουνό;
Φυσικά, όλα αυτά είναι ωραία κουβέντα αλλά ακόμη δεν έχουμε κυβέρνηση. Προφανώς η «άλλη Ελλάδα» θα το επιδιώξει με διαύγεια, σταθερότητα και σύνεση στις 25 Ιουνίου.
Οταν παρεμπιπτόντως θα πρέπει να αποκτήσουμε και αντιπολίτευση!
ΤΟ ΒΗΜΑ