Γιάννης Σιδέρης
Η επαύριον των εκλογών βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κατάσταση σοκ και δέους, λόγω της πρωτοφανούς κατάρρευσης. Στη δημοσιογραφική γλώσσα θα λέγαμε «σφαγή στον ΣΥΡΙΖΑ», αλλά θα αρκεστούμε στον πιο πολιτικό όρο «συντροφικά μαχαιρώματα» - μια φράση που καθιέρωσε στο πολιτικό λεξιλόγιο η Βάσω Παπανδρέου, στον καιρό του ΠΑΣΟΚ της παρακμής.
Ενώ δεν αποκλείεται η παραίτηση Τσίπρα μετά τις εκλογές του Ιουνίου, ο Δημήτρης Παπαδημούλης εμμέσως αμφέβαλε για την ηγετική και ηγεμονική επάρκεια του Προέδρου στην παρούσα συγκυρία. Πρότεινε να αξιοποιηθούν μερικά στελέχη της νέας γενιάς δίπλα στον Τσίπρα. Ανέφερε τα πρόσωπα που ανέδειξε η λαϊκή ψήφος, όπως η Έφη Αχτσιόγλου, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος. Αυτοί θα χτίσουν τη νέα αντιπολίτευση με ένα σχέδιο πιο σαφές «γιατί στο 2023, δεν είναι 2015».
Η επίδοξη δελφίνος Ρένα Δούρου (ίσως θα έπρεπε να την αναφέρουμε ως… δελφίνισα στα άπταιστα συριζαϊκά - κατά το βουλεύτρια), που θέλησε να δηλώσει παρουσία, ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε τις δηλώσεις Παπαδημούλη ως… «αηδιαστικές» (δεν ήταν ό,τι πιο κομψό, αλλά ιστορικώς οι εμφύλιοι στην Αριστερά υπερέχουν όλων των άλλων σε αγριότητα).
Άφησε αιχμές παράλληλα για την σκοπιμότητα Παπαδημούλη, ενδεχομένως «για άλλα πολιτικά σχέδια», και επανέλαβε ότι δεν πρέπει να κάνουν το χατίρι όσων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δουν τον Αλέξη Τσίπρα να αποσύρεται.
Ο εξ ευωνύμων, από την εφηβεία του Τσίπρα, Νίκος Παππάς «μάλωσε» τον Παπαδημούλη λέγοντας ότι «θα έπρεπε κανένας να υπολογίσει ότι σε στιγμές δύσκολες για το κόμμα και την παράταξη, ο κόσμος που μας ψήφισε και σκέφτεται να μας ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές, περιμένει σοβαρότητα και όχι ανοησίες». Χαρακτήρισε δε την άποψη Παπαδημούλη ως «τελείως άστοχη και εκτός τόπου και χρόνου».
Από την πλευρά του ο πρώην υπουργός Ανδρέας Ξανθός, που έμεινε εκτός Βουλής, αναφερόμενος στην ενδεχόμενη αντικατάσταση του αρχηγού, είπε χαρακτηριστικά: Πιστεύω ότι μετά από ένα τέτοιο αρνητικό αποτέλεσμα κανείς δεν μπορεί να πει ότι «αυτό είναι ένα θέμα ταμπού, δεν το συζητάω».
Στον χορό μπήκε και ο ευρωβουλευτής, και «μουσαφίρης» στον ΣΥΡΙΖΑ (λόγω του ότι δεν αποτελεί «σπλάχνο» του χώρου), Στέλιος Κούλογλου. Δήλωσε ότι «αναδεικνύεται ένα συλλογικό ζήτημα για αναπροσαρμογή της όλης στρατηγικής. Σε αυτά τα πλαίσια φυσικά και το θέμα ηγεσίας πρέπει να επανεξεταστεί»!
Να διευκρινίσουμε ότι κάποτε η Ανανεωτική Αριστερά, από την οποία υποτίθεται ότι έλκει την καταγωγή του ο ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιοποιούσε τα προβλήματα και τις εσωτερικές της αντιθέσεις, θεωρώντας αυτή τη λειτουργία ως ύψιστη τιμή της δημοκρατικής της λειτουργίας. Αντιστρατευόταν εμπράκτως την τριτοδιεθνιστική πρακτική του «Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού» που πρέσβευε το ΚΚΕ (σημαίνει ότι οι όποιες αντιρρήσεις εκφράζονται μόνο στα όργανα του κόμματος, αλλά «προς τα έξω» η φωνή είναι ενιαία).
Όμως η παρούσα πολυφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι που εξωτερικεύεται στα μίντια, δεν εντάσσεται στη δημοκρατική παράδοση της «πολυφωνικής» ανοιχτής Αριστεράς. Πρόκειται περί μιας χαώδους Βαβέλ, η οποία εκπέμπει σήψη και έλλειψη ενιαίας προγραμματικής γλώσσας, και προδίδει τη συνειδητοποίηση ότι η κάθοδος, η συνεχιζόμενη ήττα, αρχίζει να γίνεται αναπόδραστη.
Είναι φυσικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαμψε σε συνθήκες μη κανονικότητας, καθώς η κανονικότητα δεν ευνοεί την Αριστερά, που θα έλεγε και η συντρόφισσα Εφη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ώριμο τέκνο της οργής για τη μνημονιακή επιβολή. Δεν ήταν κόμμα που άνθισε σε συνθήκες ομαλότητας και ανάπτυξης δημοκρατίας, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ - πέραν φυσικά της προσωπικότητας των ηγετών.
Όμως με την ορμητική του άνοδο πρόσφερε αξιώματα και θέσεις στους πιστούς, όπως και στους μηδίσαντες εκ του ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά χάριν Τσίπρα.
Έχουμε επικρίνει διαχρονικώς και πολλαπλώς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αναγνωρίζουμε ωστόσο ότι ήταν η μαγνητική προσωπικότητα (ναι, και με πολιτική αήθεια) που προσέλκυσε τους ψηφοφόρους, και πρόσφερε θέσεις εξουσίας, αναγνωρισιμότητα και μεγαλεία στους παλιούς συντρόφους και στους επήλυδες Πασόκους.
Το είπε ο πρώην βουλευτής Κώστας Ζαχαριάδης, επαναλαμβάνοντας την ιστορική ρήση του Γιώργου Κατσιφάρα για τον Αντρέα: «Αν δεν ήταν ο Αλέξης δεν θα μας ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Όμως στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η πρόσκαιρη εξουσιαστική άνοδος, δημιούργησε νέα συνείδηση και απαιτήσεις στα στελέχη του κόμματος.
Οι άνθρωποι που ήρθαν ως «τέκνα της οργής», καλόμαθαν στις απολαύσεις της εξουσίας, την θεώρησαν δεδομένη και διαχρονική, και τώρα ψάχνουν νέο αρχηγό μπας και τους την εξασφαλίσει. Στη μυθολογία αυτό λέγεται «Θεοφαγεία».
liberal.gr