Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης οφείλουν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους για να ορίζουν εκείνες ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.
Στη σύνοδο κορυφής MED 9 της Μάλτας, ο Μητσοτάκης είπε μια σωστή κουβέντα. «Δεν μπορεί οι διακινητές να αποφασίζουν ποιος θα μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση» (29/9). Το μπες – βγες είναι προφανώς θέμα της Ευρώπης.
Ούτε οι διακινητές, ούτε οι ίδιοι οι μετανάστες μπορούν να το αποφασίζουν, προσθέτω εγώ.
Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης οφείλουν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους για να ορίζουν εκείνες ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει.
Punkt, που θα έλεγε και η αλησμόνητη καγκελάριος που τα έκανε μπάχαλο.
Χρειάζεται λοιπόν μια ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης (μέσα από την οποία οι Ευρωπαίοι θα κρίνουν αν θέλουν μετανάστες και ποιους θέλουν…) αλλά και αποτροπής (προκειμένου να διασφαλίσουν το κυρίαρχο δικαίωμα της επιλογής τους).
Φύλαξη συνόρων υπό όρους και προϋποθέσεις δεν έχω ακούσει, παρά μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ (ανακοίνωση 29/9). Για όσους όμως δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι απλά: τα σύνορα της χώρας σου ή τα φυλάς ή δεν τα φυλάς.
Τα φυλάς με φράχτες, με συνοριοφύλακες και ακτοφύλακες, με «ενεργητική αποτροπή», ακόμη και με τα όπλα.
Με ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να προστατεύσεις τον εθνικό σου χώρο.
Τουλάχιστον έως ότου πάει στρατό ο Κασσελάκης και αναλάβει να τα φυλάει με τις προϋποθέσεις που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι (να το γράψουμε ακόμη μια φορά) η μετανάστευση είναι και θα παραμείνει το Νο 1 πρόβλημα της Ευρώπης.
Δεν είναι απλώς μια μετακίνηση ανθρώπων. Είναι ζήτημα πολιτισμού. Δημόσιας τάξης. Κοινωνικής συνοχής και ομαλότητας. Αστικού χώρου. Και φυσικά οικονομίας.
Οι Σουηδοί που επαγγέλλονταν για χρόνια μια χαζοχαρούμενη πολιτική «ανοιχτών συνόρων» αναγκάζονται τώρα να κατεβάσουν τον στρατό για να προστατευτούν από την εισαγόμενη εγκληματικότητα.
Την εγκληματικότητα ανθρώπων δηλαδή που ξεχύθηκαν στις κοινωνίες μας χωρίς να αποδέχονται ή έστω να κατανοούν τις αξίες, το μέτρο και τους κανόνες.
Χωρίς να έχουν διάθεση, ούτε πρόθεση, ούτε ίσως την ικανότητα να ενσωματωθούν στον κοινωνικό πολιτισμό μας.
Μα, θα ρωτήσετε, μόνο η εισαγόμενη εγκληματικότητα τροφοδοτεί την έκρηξη εγκληματικότητας που ζούμε κάθε μέρα στην Ευρώπη, τη Γαλλία ή τη Σουηδία; Ενδεχομένως όχι.
Αλλά ας αμυνθούμε στην εισαγόμενη για να αντιμετωπίσουμε και την εγχώρια. Αυτά πάνε μαζί.
Κι όταν με το καλό καταφέρουμε να προστατεύσουμε τις κοινωνίες μας θα λύσουμε και το σοβαρό ζήτημα δημοκρατίας που έθεσε πρόσφατα ομάδα ελλήνων συνταγματολόγων. Αν δηλαδή το 16,2 είναι πιο κοντά στο 16 ή στο 17.
Στη συνέχεια οι ενδιαφερόμενοι θα ερευνήσουν απερίσπαστοι κι αν πετάει ο γάιδαρος.
Γιάννης Πρετεντέρης
ΤΟ ΒΗΜΑ