«Κάτι παραπάνω από ανόητη», χαρακτηρίζει τη διαφωνία για τα Γλυπτά του Παρθενώνα ο βρετανός αρθρογράφος, Σάιμον Τζένκινς, σε σημερινό (29/11) άρθρο γνώμης στον Guardian, στο οποίο στηρίζει την επιστροφή των Μαρμάρων στο σπίτι τους – χωρίς, ωστόσο, να ξεκαθαρίζει ρητά με ποιους όρους.
Όπως γράφει ο Τζένκινς, «Ο Ρίσι Σούνακ φωνάζει σαν παιδί σε παιδική χαρά, “δικό μου, δικό μου” την ίδια στιγμή που αρνείται να πιει ένα τσάι με τον έλληνα πρωθυπουργό. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γελάει. Το έθνος χασμουριέται ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, παραπάνω από τους μισούς Βρετανούς θα είναι ευχαριστημένοι να δουν τα Μάρμαρα να επιστρέφουν στη χώρα τους ενώ, λίγο πάνω από το 20% των ερωτώμενων θέλουν να παραμείνουν στη Βρετανία. Κάθε πολιτισμένος βρετανός γνωρίζει ότι τα Μάρμαρα πρέπει να εκτίθενται εκεί όπου ανήκουν, στην πρώην πατρίδα τους, την Αθήνα. Πόσο διασκεδαστικό είναι, ωστόσο, να αναζητούμε συνεχώς έξυπνους λόγους για τους οποίους αυτό δεν πρέπει ποτέ να συμβεί;», αναρωτιέται ο αρθρογράφος ο οποίος συμπληρώνει για τον βρετανό πρωθυπουργό ότι, «η αγωνία του να γίνεται καθημερινά πρωτοσέλιδο, μέρα με τη μέρα “ξεφεύγει”».
«Οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν»
Ο Τζένκινς σημειώνει ότι, φυσικά και η Βρετανία έχει νόμιμο τίτλο όσον αφορά στην ιδιοκτησία των Μαρμάρων, αλλά οι νόμοι μπορούν και να αλλάξουν. «Πιθανότατα ο λόρδος Έλγιν τα έσωσε από την καταστροφή, παρότι, αργότερα, τα Γλυπτά καταστράφηκαν κατά τον καθαρισμό τους. Ο επαναπατρισμός τους μπορεί βεβαίως να αποτελέσει προηγούμενο – αλλά αυτό μόνο αν θέλουμε να γίνει έτσι. Επίσης ισχύει ότι, στο Λονδίνο, περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τα Μάρμαρα απ’ όσοι θα τα έβλεπαν στην Αθήνα, αλλά, η εικόνα που παίρνουν δεν είναι ολοκληρωμένη. Και λοιπόν; Δε θα μετέφερε κανείς τις πυραμίδες στο Λονδίνο για να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα αφορά απλώς την ακεραιότητα μίας από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές συνθέσεις στην ιστορία της Ευρώπης. Τα εν λόγω αγάλματα προήλθαν από τη πηγή του ευρωπαϊκού πολιτισμού στην πιο διαμορφωτική στιγμή του, τον 5ο αιώνα π.Χ», λέει, τονίζοντας ότι, για τους έλληνες είναι «το διαμάντι του στέμματος». Ο Τζένκινς, στη συνέχεια, καλεί τη βρετανική κυβέρνηση να δείξει ανωτερότητα και να σταματήσει να ταπεινώνει τον εαυτό της, κάνοντας λόγο για «μετα-αυτοκρατορική αλαζονεία» και υπογραμμίζοντας ότι, «αυτό που λέει η βρετανική κυβέρνηση στον υπόλοιπο κόσμο είναι, “μπορεί να έχετε ανακτήσει την ανεξαρτησία σας, αλλά όχι και τα αντικείμενά σας”. Κανένα από όλα αυτά τα έργα δε δημιουργήθηκε ώστε να μείνει κλειδωμένο εις το διηνεκές σε κάποιο υπόγειο στο Λονδίνο. Τα περισσότερα δημιουργήθηκαν σε μακρινές χώρες, των οποίων οι πολίτες μπορεί να νιώθουν περηφάνια που εκτίθενται δημόσια. Ένα μουσείο δεν έχει τίποτα το ιερό. Είναι ένας χώρος αφύσικος για να αφήσει κανείς χιλιάδες έργα, παγωμένα στον χρόνο και τον τόπο, ευάλωτα σε κλοπή και φθορά».
Ο αρθρογράφος καταλήγει ότι, «είναι αλήθεια ότι, τα περισσότερα μουσεία έχουν πάρα πολλά εκθέματα, υπερβολικά πολλά. Θα πρέπει να τα διανείμουν στον υπόλοιπο κόσμο. Ένα πράγματι εξαιρετικό προηγούμενο για αυτό, μπορεί να αποτελέσει η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα».