Μέρες χαράς, γιορτινές και θεωρητικά «ζεστές», οι μέρες των Χριστουγέννων. Κάποια «θεία» μοίρα όμως χρωμάτισε τα φετινά Χριστούγεννα με τρεις συμβολικούς θανάτους. Εντελώς άσχετους μεταξύ τους, αλλά καθένας τους τράνταξε μία από τις ευαίσθητες χορδές μιας κοινωνίας που αναζητά ακόμα την ταυτότητά της. Και δίχασαν.
Χθες ξεψύχησε ο Γ. Λυγγερίδης, ο 31χρονος αστυνομικός που στις 7 Δεκεμβρίου δέχτηκε τη δολοφονική -όπως αποδείχθηκε- ναυτική φωτοβολίδα έξω από το γήπεδο «Μ. Μερκούρη», όπου παιζόταν ένας αγώνας βόλεϊ. Μετά από 20 μέρες σκληρής μάχης στη ΜΕΘ, «έφυγε» δολοφονημένος από κάφρους και μπαχαλάκηδες, οι οποίοι έχουν βάλει διατίμηση στην ανθρώπινη ζωή. Αλλες αξίζουν κι άλλες όχι. Αυθαίρετα, με μίσος και «ταξικό πρόσημο» μέσα στην κάπνα του μπάφου που αναθυμιάζει. Η χολή τους δεν συγκρατήθηκε και πλημμύρισε το τοξικό Διαδίκτυο με ιαχές χαράς στο όνομα κάποιας παράφρονος «νίκης».
Πρόκειται για μια μίζερη και θλιβερή μειοψηφία θα πει κάποιος και δεν θα έχει εντελώς άδικο. Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία δεν το έχει λήξει καθαρά και ξάστερα: Θέλει να κλείσει αυτός ο διάχυτος κύκλος της βίας ή θέλει αλά καρτ θανάτους για να έχει να λέει και να αποκτά ταυτότητα διαπληκτιζόμενη στα κοινωνικά δίκτυα και στις φιλικές μαζώξεις; Αν θέλει, δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα: Ο Γ. Λυγγερίδης δεν είναι θύμα μόνο της οπαδικής βίας. Είναι θύμα και ενός αφηγήματος περί αστυνομοκρατίας και «χούντας». Είναι θύμα και όσων λένε «μπάτσος», γεμίζει το στόμα τους και νομίζουν ότι τα έχουν πει όλα.
Προχθές έφυγε από τη ζωή και ο άνθρωπος που ταυτίστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο με τα αβάσταχτα και τιμωρητικά Μνημόνια, ο Β. Σόιμπλε, μια καθόλου τυχαία προσωπικότητα, που υπήρξε ο μακροβιότερος υπ. Οικονομικών της Γερμανίας -όταν η Γερμανία ήταν αδιαμφισβήτητα ισχυρή και πλοηγός της Ε.Ε.-, αρχιτέκτονας πολλών τεκτονικών αλλαγών, αλλά και εμπνευστής του Grexit. «Σακάτης» και «τύραννος» για τον ανερχόμενο τότε ΣΥΡΙΖΑ -και τα φερέφωνά του-, ο οποίος κατέληξε να γίνει θεραπαινίδα του και ο καλύτερος φίλος, ενδίδοντας στις πιο παράλογες απαιτήσεις του. Ηταν αυτός που με το τρίτο Μνημόνιο εκχώρησε τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, κάτι που είχαν αρνηθεί τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Α. Σαμαράς. Η κοινωνία ξέρει πια ότι ο Σόιμπλε, μαζί με τη Μέρκελ, φέρθηκε με υπέρμετρα σκληρό και λάθος τρόπο στους Ελληνες. Δεν κατάλαβε (;) όμως ποτέ πως ο «εχθρός» του και «νταουλιέρης» της Ευρώπης έγινε ο καλύτερος φίλος του σε βάρος της χώρας. Η οποία είχε χρεοκοπήσει, χρειαζόταν συμμάζεμα, μεταρρυθμίσεις και απότομο φρένο στο λαϊκισμό, αλλά δεν χρειαζόταν τιμωρία. Το ΔΝΤ το παραδέχθηκε. Ο Σόιμπλε ποτέ.
Ο τρίτος από τους συμβολικούς θανάτους ήταν του Β. Καρρά. Ηταν η αφορμή να «ανακατευτούν» κομματικοί στρατοί, να συγκρουστούν αισθητικές και γούστα, και να τραβηχτούν αυθαίρετες κόκκινες γραμμές ανάμεσα στις «ελίτ» και στους «λαϊκούς». Ανάμεσα σε αυτούς που καψουρεύτηκαν και σε αυτούς που ερωτεύτηκαν. Δεξιοί «λαϊκοί» κόντρα σε ελιτιστές αριστερούς και τούμπαλιν. Πρότυπα, τρόποι έκφρασης, μοντέλα παιδείας, στάσεις ζωής και απόψεις για το τι είναι μπανάλ και «δεύτερο», και τι είναι λαμπερό και αυθεντικό έγιναν μαλλιά κουβάρια. Ο «άρχοντας» πιάστηκε στα χέρια με τις εμμονές αποστειρωμένων «διανοουμένων». Τα εσώψυχα και τα απωθημένα χόρεψαν βαρύ ζεϊμπέκικο κι ας μην έχουν χορέψει ποτέ.
Η Θεία Γέννηση φέτος πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Επισκιάστηκε από τους θανάτους. Το θρησκευτικό ζήτημα μάλλον έχει κάπως λυθεί: Κάποιοι λένε «Καλά Χριστούγεννα» και κάποιοι άλλοι «Καλές γιορτές», προσπαθώντας με μια ευχή να λύσουν κι άλλα ανοικτά θέματα. Από το Μεταναστευτικό και την ανθεκτική πολυπολιτισμικότητα μέχρι την ταξική πάλη. Οι τρεις θάνατοι όμως έβαλαν μαχαίρια μέσα σε ανοιχτές πληγές και τα στριφογύρισαν. Με μανία, με θράσος, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μόνο και μόνο για να πουν κάτι, να αποκτήσουν οντότητα και ταυτότητα.
ΓΙΑΤΙ, ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ;
Μεταξύ αυτών που πήγαν να πουν φέτος τα κάλαντα στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν και εκπρόσωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Κυρίως έγγαμοι και έγγαμες. Η παρουσία τους προφανώς δεν ήταν ερήμην της Προέδρου της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και η κ. Σακελλαροπούλου όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκε, αλλά ήταν και ιδιαίτερα θερμή μαζί τους.
Η συμπεριληπτικότητα και η αποδοχή της ιδιαιτερότητας και των σεξουαλικών επιλογών του καθενός/καθεμιάς σε αρκετά μεγάλο βαθμό έχουν ενσωματωθεί από την κοινωνία. Προς τι, λοιπόν, η ειδική πρόσκληση και μάλιστα σε μια περίοδο κοινωνικής περισυλλογής και ζύμωσης εν όψει του νόμου που θα επιτρέπει το γάμο ομοφύλων;
Σε μια περίοδο που η χώρα -εκτός των άλλων- αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, δεν ήταν σε περίοπτη θέση στο Προεδρικό Μέγαρο π.χ. και οι πολύτεκνες οικογένειες ετερόφυλων ζευγαριών. Γιατί;
Αντιθέτως ήταν ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια και οικογένειες. Αποδέχονται, άραγε, ότι αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα, η οποία χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης; Το αντίθετο δεν ισχυρίζονται; Γιατί η ΠτΔ τους αντιμετώπισε σαν κάτι το ιδιαίτερο, όταν η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει όπως κάθε πολίτη με τα ίδια δικαιώματα; Οι σεξουαλικές επιλογές δεν έχουν παραδεχθεί οι πάντες ότι δεν πρέπει να αποτελούν και δεν αποτελούν ιδιότητα; Ωστε να μη χρήζει προστασίας και ιδιαίτερης προβολής;
Ο απώτερος στόχος έχει πάψει να είναι πως οι ΛΟΑΤΚΙ δεν πρέπει να αποτελούν κάποια ξεχωριστή μειονότητα και να ενσωματωθούν πλήρως στην κοινωνία; Τέτοιες επιλογές δεν γίνεται αντιληπτό ότι μπορούν να προκαλέσουν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα; Τα αρνητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας δεν έχουν αδρανοποιηθεί πλήρως. Γιατί να προκαλούνται; Και στο τέλος τέλος, γιατί να δημιουργούνται υποψίες ότι στόχος αυτού του σωστού, αλλά λεπτού εγχειρήματος, δεν είναι απλώς η αποδοχή και η ενσωμάτωση, αλλά μέχρι και η επιβολή του;
Δείγματα κυβερνησιμότητας -1
Δεν είναι «Πετσωμένες» οι δημοσκοπήσεις. Αποτυπώνουν αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που συμβαίνει. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζονται σαν «φωτογραφίες της στιγμής». Βέβαια, όσο περισσότερες είναι οι «φωτογραφίες» τόσο οι «στιγμές» παύουν να είναι στιγμές και γίνονται διάρκειες. Κι αυτό ισχυροποιείται όσο υπάρχουν γεγονότα τα οποία επιβεβαιώνουν τα ευρήματα. Ο Στ. Κασσελάκης μέσα στις άγιες μέρες έδωσε δύο απτά δείγματα γραφής. Επισκεπτόμενος «απροειδοποίητα» τους αστέγους -αλλά ω του θαύματος οι κάμερες ήταν εκεί- είπε το εξής: «Οταν θα γίνουμε κυβέρνηση, εθνικός στόχος θα είναι να εξαλειφθεί πλήρως η αστεγία. Με σχέδιο. Προσήλωση. Οργάνωση». Η «προσήλωση» και η «οργάνωση» έχουν κάποιο νόημα όταν υπάρχει σχέδιο. Αλλά σχέδιο δεν παρουσιάστηκε. Θυμίζοντας έτσι τον Αλ. Φλαμπουράρη, που τα είχε βάλει με τα ρημάδια τα business plans, καταλήγοντας ότι το χρέος είναι αέρας. Τα επακόλουθα γνωστά…
Δείγματα κυβερνησιμότητας -2
…Το δεύτερο εορταστικό δείγμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο προσωπικός δανεισμός -άνω του 1.000.000 ευρώ- που έκανε στο κόμμα του, προκειμένου να μη μείνουν χωρίς μισθούς και Δώρα οι εργαζόμενοι στα κομματικά ΜΜΕ. Γενναιόδωρη πράξη. Ωστόσο, τίθεται ένα ερώτημα, ειδικά όταν θα μπορούσε -θεωρητικά- να πρόκειται για κυβερνητική απόφαση: Αυτά τα χρήματα δανείστηκαν για να εισπραχθούν ή έπεσαν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο; Τα χρήματα ασφαλώς είναι δικά του και ό,τι θέλει τα κάνει. Αλλά εάν επρόκειτο για τη διαχείριση δημόσιου χρήματος -όπως φιλοδοξεί- υπάρχει θέμα. Δανείζεις ή δανείζεσαι μόνο αν είσαι σίγουρος ότι τα χρήματα -αναλόγως- θα επιστραφούν ή θα μπορείς να τα επιστρέψεις. Εν προκειμένω, ο Στ. Κασσελάκης σε τι ποντάρει ώστε να ελπίζει να του επιστραφούν τα δανεικά; Στο ότι η «Αυγή» ξαφνικά αντί 1.000 φύλλων που πουλάει επί πολλά χρόνια θα αρχίσει να πουλάει δεκάδες χιλιάδες φύλλα ή ότι το «Κόκκινο» θα γίνει ο πρώτος ενημερωτικός σταθμός της χώρας σε μια περίοδο εσωτερικού αλληλοσπαραγμού και συνεχούς πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί αυτά τα «θαύματα» είναι πιο ρεαλιστικά από το άλλο θαύμα που εξασφαλίζει στον Στ. Κασσελάκη πως μπορεί να πάρει πίσω τα χρήματά του: Να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε η κρατική επιχορήγηση που θα παίρνει να αρκεί για την αποπληρωμή του δανείου που χορήγησε…
Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
eleftherostypos.gr