Γιάννης Σιδέρης
Ο Κασσελάκης έχασε τον εαυτό του μετά από την περίφημη ομιλία στον ΣΕΒ, όπου εξαιτίας της δέχτηκε έντονες επιθέσεις από τους πούρους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι και αποσχίσθηκαν, γιατί έριξε τα άγια τοις κυσί.
Είχε πει τότε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «περνάει στο επόμενο στάδιο της ιστορικής του πορείας, εκείνο μιας σύγχρονης Αριστεράς που δε δαιμονοποιεί τη λέξη «Κεφάλαιο», αλλά τη βλέπει ως ένα εργαλείο για ευημερία και για μείωση των τεράστιων ανισοτήτων, μέσω μιας ισχυρής ανάπτυξης».
Και η λέξη «εργασία», κατά τον ίδιο, πρέπει να είναι προτροπή για «συνεργασία, για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» στο οποίο οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης»,
Τι ήταν να το πει; Τεράστιο σοκ στους συντρόφους που έχουν εκπαιδευτεί να μισούν το κεφάλαιο, που ονειρεύονται εξεγέρσεις «της γης των κολασμένων» και ομηρικές μάχες όπου οι κακοί καπιταλιστές που ρουφάνε το αίμα του λαού, θα χάσουν τις πλουτοπαραγωγικές μονάδες τους και την κοινωνική τους δύναμη.
Ναι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίος. Η μεγάλη μάζα ψηφοφόρων του ήρθαν από το αυριανικό ΠΑΣΟΚ, αλλά τα βασικά στελέχη, κυρίως εκείνοι που έφυγαν, μεγάλωσαν στη φαντασίωση της ανατροπής του καπιταλισμού.
Μπορεί να ψήφισαν μνημόνια, να πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις στα βήματα των προηγούμενων «προσκυνημένων», αλλά είχαν στο τσεπάκι θεωρητικοποιημένη τη δικαιολογία που απέρρεε από τη φράση του Μαρξ «Ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας».
Η αναγκαιότητα επέβαλε προσωρινή υποταγή στους δανειστές, ως ελιγμό που μετά το πέρας της δύστηνης περιόδου, η Αριστερά θα ερχόταν πλησίστια για να επιβάλει την ισότητα, την αξιοπρέπεια, την απελευθέρωση ανθρώπου από άνθρωπο. Έτσι, είχαν ήσυχη την «αγωνιστική» συνείδησή τους.
Οι ρήσεις του Στέφανου περί μη δαιμονοποίησης της λέξης «κεφάλαιο», όπως και περί «κοινωνικού συμβολαίου» στο οποίο οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης, ήταν αδιανόητες. Στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ οι εργαζόμενοι παραδίδονται στους εχθρούς τους!
Οι αντιδράσεις που αντιμετώπισε ξαφνιασμένος, τον έκαναν να υποχωρήσει. Να υιοθετεί τις ομιλίες με τις παγιωμένες εκφράσεις – καρμπόν, που του γράφουν καρεκλοκένταυροι σύμβουλοι, και να μιμείται ως παρωδία (γιατί δεν το «έχει»), το καταγγελτικό ύφος Τσίπρα. Το οποίο ύφος Τσίπρα τον βοήθησε μεν να γίνει κυβέρνηση το 2015, αλλά του πρόσφερε σοκαριστικές ήττες το 2023.
Μετά την ομιλία στον ΣΕΒ και τις εσωτερικές επιθέσεις, άρχισε να μηρυκάζει προβλέψιμα παλαιοσυριζαϊκά συνθήματα, για να ισορροπήσει με το δυσαρεστημένο και ξαφνιασμένο ακροατήριό του.
Σαν χθες που κατήγγειλε στην Κ.Ο. ότι ο Μητσοτάκης ταυτίζεται με τις δυνάμεις εκείνες που δε θέλουν την εμβάθυνση της Ευρώπης, δε θέλουν την εκλογίκευση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας, καθώς έχει συμφωνήσει στη 2η μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία». Μα ο Μητσοτάκης πρωτοστάτησε στον καιρό της πανδημίας για χαλάρωση των κανόνων σταθερότητας. Πόσο γίνεται πιστευτός με αυτά;
Ενίοτε στις ζωντανές συνεντεύξεις και ομιλίες ο Στέφανος έχει εκλάμψεις αυτογενούς πολιτικού λόγου. Όπως τις προάλλες σε εκδήλωση του «Κύκλου Νέων Επιχειρηματιών», όπου πάλι υπέβαλε σε ηλεκτροσόκ τους συντρόφους λέγοντας «Δεν θα χωρίσουμε τους Έλληνες ταξικά, έχουμε ζήσει αρκετή διχόνοια ως έθνος».
Μα ο διαχωρισμός «ταξικά» είναι ζήτημα ταυτότητας για την Αριστερά. Δε νοείται χωρίς την «ταξική πάλη» - θεωρητικά βεβαίως αυτά, ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Χθες πάλι επέβαλλε την απόφασή του και ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά ψήφισε τον προϋπολογισμό για τις αμυντικές δαπάνες (τις είχε ψηφίσει βέβαια και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, αλλά τότε ήταν ο δικός του προϋπολογισμός).
Όπως δήλωσε «Η αριστερά είναι πρωτίστως πατριωτική. Υπάρχουν κάποια στερεότυπα εθνομηδενισμού που δε με εκφράζουν και δεν εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (ας μην παίρνει όρκο).
Δεν είμαστε στο μυαλό του, δεν έχουμε ειδική πληροφόρηση, αλλά δε θεωρούμε ότι έχει τεχνοκρατική γνώση των γεωπολιτικών δεδομένων που επιβάλουν τον εξοπλισμό της χώρας. Με τον κίνδυνο της λανθασμένης υποκειμενικής εκτίμησης, θεωρούμε ότι απλώς κουβαλάει μέσα του την αγνή, ανεπεξέργαστη, αδιαπραγμάτευτη, αγάπη των αποδήμων για την πατρίδα. Μαζί τους μεγάλωσε, αυτά έμαθε, αυτά πράττει και καλά κάνει.
Το πρόβλημα με τον Στέφανο είναι να καταλάβει ότι όσο μαϊμουδίζει την οργισμένη ρητορική του δήθεν ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μέλλον. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αν γίνει ο εαυτός του, σαφώς δε θα έχει μεγάλη σχέση με τον υπάρχοντα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενδέχεται και να ξαφνιάσει!
liberal.gr